ခုခ်ိန္မွာ လူတုိင္းဟာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ဦးေဆာင္ၾကရမွာပဲ...ဒီေရြးေကာက္ပြဲဟာ မိမိတုိ႔ကုိ စစ္ကၽြန္ဇာတ္ ဆက္သြင္းမယ့္ ကန္႔လန္႔ကာအဖြင့္တခုဆုိတာကုိ ယုံၾကည္ရင္ မဲရုံကုိ မသြားၾကဖု႔ိဘဲ။ ဒီလုိမွမဟုတ္ဘဲ အေၾကာက္လြန္ၿပီး မဲရုံကုိသြားၿပီဆုိတာနဲ႔ ခင္မ်ားတုိ႔ဟာ က်ဳပ္တုိ႔ စစ္ကၽြန္အျဖစ္ဆက္လက္ခံယူပါမယ္လုိ႔ ကတိေပးလုိက္တာနဲ႔ အတူတူပဲ။ တႏုိင္ငံလုံးကုိ အက်ဥ္းခ်ထားႏုိင္တဲ့ ေထာင္မရွိဆုိတာကုိ လူတုိင္း သေဘာေပါက္ထားဖုိ႔ လုိတယ္။

Thursday, July 29, 2010

ျမန္မာျပည္ရိွ ေမာ္ေတာ္ကား တစ္စင္း အေၾကာင္း


ျမသန္းတင့္
ဇူလုိင္ ၂၅၊ ၂၀၁၀ (မွတ္ခ်က္ - ၁၉၉ဝ ျပည့္ႏွစ္ နိုဝင္ဘာလထုတ္ ဥသာဂ်ာနယ္မွ ၀တၳဳတိုျဖစ္သည္။ ခ်င္းတြင္းမင္းသမီး ျပန္လည္ေဖၚညႊန္း ေပးပုိ႔သည္။)


ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေတာ့ ေစာတယ္ လုိ႔ ထင္တာပဲ။ ဟုတ္တယ္ေလ၊ အလြန္အအိပ္ၾကီးတဲ့ေကာင္၊ ေနျမင့္မွ အိပ္ရာက ထတဲ့ေကာင္။ အိမ္မွာဆိုရင္ ညသန္းေကာင္သန္းလဲြထိ စာဖတ္၊ ကဗ်ာေတြေရး၊ ဝတၳဳေတြေရးနဲ႔။ ကြ်န္ေတာ့္အခန္းက မီးဟာ အျမဲလိုလို နာရီျပန္ တစ္ခ်က္၊ ႏွစ္ခ်က္ေလာက္မွ ျငိမ္းတာ။ ဒီေတာ့ အိပ္ရာထလည္း ေနာက္က်တာေပါ့။

ခုေတာ့ သူမ်ားရပ္ရြာမုိ႔လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ ေစာေစာစီးစီး ထရတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဒီကေန႔ ကြ်န္ေတာ္ အိမ္ျပန္မယ့္ရက္ ဆိုေတာ့ ေစာေစာမထလုိ႔ မျဖစ္ဘူး၊ ကြ်န္ေတာ္ ျပန္ရမွာက ဘတ္(စ္)ကား တစ္တန္၊ မီးရထား တစ္တန္။

ရြာကေလးကေန တစ္စင္းတည္းေသာ ဘတ္(စ္)ကားနဲ႔ ၿမဳိ႕ကေလးကို သြားရမယ္။ ညေန ၆-နာရီမွာ ၿမဳိ႕ကေလးမွာ ရထား ဆိုက္မယ္။ အဲဒီကေနျပီး ဒီရထားနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ေနတဲ့ၿမဳိ႕ကို ျပန္ရမွာ။ အမွန္ကေတာ့ အဲဒီရြာကေလးကို ကြ်န္ေတာ္မသြားခ်င္ဘူး။ ခရီးလမ္းပန္းက ေခါင္လြန္းလုိ႔။ အေဖနဲ႔အေမတုိ႔ ေခါင္းခ်ခဲ့ ေနရာ၊ မေရာက္တာၾကာျပီ။ ၾကာဆို ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ရိွေရာေပါ့။ တစ္ေန႔ကေတာ့ မိတ္ေဆြဆရာဝန္တစ္ေယာက္က အဲဒီရြာကေလးကို သြားမယ္ဆိုလုိ႔ သူ႔ကားလည္း ႀကဳံတာနဲ႔ လိုက္လာတာ။ သူက ေန႔ခ်င္းျပန္ သြားတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ေနရစ္ခဲ့တယ္။

ရြာမွာကြ်န္ေတာ္ ႏွစ္ညပဲ အိပ္တယ္။ ေရာက္တဲ့ညရယ္၊ ေနာက္တစ္ေန႔မွ အေဖနဲ႔အေမတုိ႔ရဲ႕ ဂူကို သြားကန္ေတာ့တယ္၊ အဲဒီညအိပ္တယ္။ သည္ေန႔မနက္ ေစာေစာမွာ ကြ်န္ေတာ္ျပန္တယ္။

ျပန္မယ့္မနက္က်ေတာ့ ေစာေစာ ထရတယ္။ ရြာက ၿမဳိ႕ကေလးကိုသြားတဲ့ ဘတ္(စ္)ကားက အေစာၾကီး ထြက္မွာကိုး။ ေစာဆို သူက မနက္ ၅-နာရီမွာ ထြက္မယ္။ ၿမဳိ႕ကို မြန္းတည့္ခိ်န္ေလာက္မွ ေရာက္မယ္။ ကြ်န္ေတာ္သြားတဲ့ ရြာကေလးနဲ႔ ၿမဳိ႕က မိုင္ေလးဆယ္ပဲေဝးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကားလမ္းဆိုေတာ့၊ မိုင္ေလးဆယ္ကို ငါးနာရီေလာက္ ေမာင္းရတယ္။ တစ္နာရီကို ဆယ္မိုင္နႈန္းေတာင္ မျပည့္ခ်င္ဘူး။

မတတ္နိုင္ဘူးေလ။ ဒီလမ္းပဲ ရိွတာကိုး၊ မြန္းတည့္ေရာက္ရင္ အသိမိတ္ေဆြေတြကို လိုက္ျပီး နႈတ္ဆက္ခိ်န္ရေသးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ေနမယ့္ၿမဳိ႕ကို ျပန္မယ့္ မီးရထားက ညေန ၅-နာရီ ဆိုေတာ့ တစ္ညေနလံုး ၿမဳိ႕ကေလးေပၚမွာ ေလွ်ာက္လည္ခိ်န္ ရေသးတယ္။ ၿမဳိ႕မွာရိွတဲ့ မိတ္ေဆြေတြကိုလည္း ၆-နာရီ ရထားနဲ႔ ျပန္ဖုိ႔ လက္မွတ္ ယူခိုင္းျပီးျပီ။ ရထားလာတာနဲ႔ တက္လိုက္သြားရံုပဲ။

ၿမဳိ႕ကိုသြားမယ့္ ကားဆိပ္က ရြာထိပ္က တမာတန္းမွာ ရိွတယ္။ ဘတ္(စ္)ကားက မနက္ ၅-နာရီ ထြက္မွာ ဆိုေတာ့ ၄-နာရီေလာက္ကတည္းက အိပ္ရာက ထရတယ္။

ကြ်န္ေတာ္ ကားဆိပ္ကို ေရာက္သြားေတာ့ ၄-နာရီခဲြ။ ကြ်န္ေတာ့္ကိုယ္ ကြ်န္ေတာ္ ဝီရိယရိွလွျပီလုိ႔ ေအာက္ေမ့ေနတာ။ ဘယ္မွာဟုတ္လုိ႔လဲ ကားဆိပ္ေရာက္ေတာ့ လူေတြက ျပည့္က်ပ္ေနျပီ။ ကားက ေဘာ္ဒီတင္ထားတဲ့ ဘတ္(စ္)ကား၊ ထိုင္ခံုေတြက ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွာ ရိွတယ္။ အလယ္ေခါင္မွာ ကြက္လပ္ ရိွတယ္။ ကြက္လပ္မွာလည္း ခံုတန္းရွည္ တစ္တန္းထိုးထားတယ္။ ပစၥည္းခပ္ေသးေသးဆိုရင္ေတာ့ ေျခေထာက္ေတြၾကားထဲ၊ ခံုေတြၾကားထဲမွာ ထိုးထည့္လုိ႔ရတယ္။ ပစၥည္း ခပ္ၾကီးၾကီးဆိုရင္ ေခါင္မိုးေပၚမွာတင္ရတယ္။ ေခါင္မိုးေပၚမွာလည္း ပစၥည္းေတြ ျပည့္ေမာက္လုိ႔ပါလား။ အမိုးေပၚမွာတင္ထားတဲ့ပစၥည္းဟာ လူတစ္ရပ္နီးပါးျမင့္လိမ့္မယ္ ထင္တယ္။ အစတုန္းကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို ကားေရွ႕ခန္းက တင္ဘုိ႔ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဘုန္းေတာ္ၾကီးႏွစ္ပါး ပါလာတာနဲ႔ သူတုိ႔ကို ေနရာေပးလိုက္တယ္။ ကိစၥမရိွဘူးေလ ဒီလိုပဲ လိုက္ရမွာေပါ့။

ဘတ္(စ္)ကားနာမည္က သိႏၶဝ တဲ့၊ ဘယ္ဆိုးလုိ႔လဲ နာမည္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ေကာင္းတဲ့ နာမည္ပဲ။ နတ္ျမင္းပံ်မ်ဳိးေပါ့၊ သိႏၶဝ ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ရြာကေလးမွာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ငယ္ငယ္ကတည္းက ရိွခဲ့တဲ့ တစ္စင္းတည္းေသာ ဘတ္(စ္)ကား။

စစ္မျဖစ္ခင္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ငယ္ငယ္တုန္းက ၿမဳိ႕ေက်ာင္းဖြင့္ရင္ ဒီဘတ္(စ္)ကားနဲ႔ပဲ သြားရတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဘတ္(စ္)ကားပိုင္ရွင္က ဦးအဲ တဲ့။ ဦးအဲက အစတုန္းက မန္က်ည္းကုန္သည္။ ေနာက္ေတာ့ မန္က်ည္းလုပ္ငန္း သိပ္မေကာင္းေတာ့တာနဲ႔ ေမာ္ေတာ္ကားေမာင္းတာ၊ အဲဒီတုန္းက ေမာ္ေတာ္ကားနံပါတ္ေတြ ျမန္မာလို မေရးေသးဘူး၊ အဂၤလိပ္လိုပဲေရးတယ္၊ ကြ်န္ေတာ္မွတ္မိေသးတယ္၊ ဦးအဲရဲ႕ ကားနံပါတ္က အာရ္ေအ။ ေနာက္က ဂဏန္းကိုေတာ့ ေကာင္းေကာင္း မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သိပ္မမ်ားပါဘူး၊ နံပါတ္ ေလး ငါးရာေက်ာ္ေလာက္ပဲ ရိွမယ္ ထင္တယ္။ ခုေခတ္စကားနဲ႔ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကၾကီးနံပါတ္ေပါ့။

ကြ်န္ေတာ္က ၿမဳိ႕ေက်ာင္းမွာ ေနေတာ့ ေက်ာင္းဖြင့္၊ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ဆိုရင္ ဦးအဲရဲ႕ ကားနဲ႔ပဲ ေက်ာင္းတက္ရတယ္။ ဟိုတုန္းကလည္း မနက္ ၅-နာရီေလာက္မွာ ထစီးရတာ၊ အေမက ကြ်န္ေတာ့္ကို ရြာအထြက္ တမာတန္းကေလးအထိ လိုက္ပုိ႔တတ္တယ္။ ကားဆိပ္က ရြာအထြက္က တမာတန္းမွာ ဆိုေတာ့ ၿမဳိ႕ကိုသြားတဲ့ လူေတြလာ လာျပီး စီးၾကရတယ္။ ၿမဳိ႕ကျပန္လာရင္လည္း တမာတန္းမွာပဲ ကားဂိတ္ဆံုးတယ္။ ဒီေတာ့ အထုတ္အပိုးကေလးေတြ ကိုယ္စီထမ္းျပီး တမာတန္းက ရြာထဲကို ဝင္ၾကရတယ္။

ခု ကြ်န္ေတာ္ အသက္ ငါးဆယ္ေက်ာ္ ေျခာက္ဆယ္နား ကပ္လာေတာ့လည္း ကြ်န္ေတာ့္ရြာကေလးက ကားဆိပ္ဟာ တမာတန္းမွာပဲ ရိွေသးတယ္။ နာမည္ကလည္း သိႏၶဝ တဲ့၊ အရင္ ကားေဟာင္းၾကီးေတာ့ ဟုတ္မယ္ မထင္ပါဘူး။ နာမည္ပဲ တူတယ္ ထင္ပါရဲ႕။

တမာတန္းကို ကြ်န္ေတာ္ ေရာက္သြားေတာ့ မနက္ ၄-နာရီခဲြပဲ ရိွေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကားဆိပ္မွာ လူေတာ္ေတာ္စံုေနျပီ။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေနာက္ခန္းက ထိုင္ခံုမွာ ၾကပ္ၾကပ္တည္းတည္း ဝင္ထိုင္ရတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ရြာ ဆိုေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ သိတဲ့လူေတြ သိပ္မရိွေတာ့ဘူးေလ၊ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ရြယ္တူေတြထဲက ကြယ္လြန္တဲ့သူ ကြယ္လြန္၊ တစ္ရပ္တစ္ေက်းကို ေျပာင္းတဲ့လူက ေျပာင္းဆိုေတာ့ မ်က္ႏွာသိရယ္လုိ႔ သိပ္မရိွသေလာက္ပါပဲ။ နည္းနည္းပိုၾကီးတဲ့ လူၾကီးသံုး ေလးေယာက္ရယ္၊ ဒီေလာက္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ က်န္တဲ့ ရြာသူ၊ ရြာသားေတြကေတာ့ ေနာက္လူငယ္ေတြ။

ခု ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ရြာက ကားနာမည္ကေတာ့ အလ်င္လိုပဲ သိႏၶဝ တဲ့၊ ဒီကားနာမည္ကို ေျပာလိုက္ရင္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ရြာကကားမွန္း အဲဒီလမ္း တစ္ေလွ်ာက္က လူတိုင္း သိတယ္။

ဘတ္(စ္)ကားက အခိ်န္မွန္တယ္။ ငါးနာရီ ေဒါင္ခနဲလုိ႔ ေျပာရတာကေတာ့ လြယ္လြယ္ ေျပာလိုက္တာပါ။ အမွန္ကေတာ့ ေတာမွာ ဘယ္မွာ ေဒါင္ကနဲ ထိုးတဲ့နာရီ ရိွမွာလဲ။ ရြာဦးေက်ာင္းက အုန္းေမာင္းေခါက္ျပီး ေခါင္းေလာင္းထိုးျပီ ဆိုရင္ ငါးနာရီပဲလုိ႔ သတ္မွတ္ထားတာေပါ့။ ကြ်န္ေတာ့္ လက္က လက္ပတ္နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ငါးနာရီတိတိပဲ။

ဘတ္(စ္)ကားေပၚမွာ လူေတြ ျပည့္သိပ္ေနၾကတယ္။ ရန္ကုန္မွာ ဘတ္(စ္)ကား လူၾကပ္တယ္ ဆိုတာ ဘာဟုတ္ေသးသလဲ။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ရြာက ကားက အထဲမွာတင္ လူၾကပ္တာ မဟုတ္ဘူး၊ ေမာ္ေတာ္ကား ေခါင္မိုးေပၚမွာလည္း လူေတြ အျပည့္၊ တခ်ဳိ႕က ေမာ္ေတာ္ကားေရွ႕ စက္ေခါင္းေပၚ၊ ဘီးဖံုးေပၚမွာ ထိုင္လိုက္လာၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕က ေမာ္ေတာ္ကားေရွ႕ခန္း ဒရိုင္ဘာရဲ႕ေဘးက နင္းခုန္ေပၚမွာ ထိုင္မတ္တပ္ ရပ္လိုက္လာၾကတယ္။ ေမာ္ေတာ္ကားကို ေကာင္းေကာင္း မျမင္ရဘူး။ အေဝးကေနၾကည့္ရင္ ဖုန္လံုးၾကီးထဲမွာ လူပေဒသာပင္ၾကီး တစ္အိအိ ေရြ႕လာသလိုပဲ။

ကားဒရိုင္ဘာကလည္း ေမာ္ေတာ္ကားလိုပဲ အသက္ၾကီးၾကီးရယ္၊ ကြ်န္ေတာ့္ အထင္ေတာ့ အနည္းဆံုး အသက္ ေျခာက္ဆယ္ေလာက္ေတာ့ ရိွျပီထင္တယ္။ ဝါရင့္ေနတဲ့ စတစ္ေကာ္လာရွပ္အကၤီ်လက္ရွည္နဲ႔၊ ခ်ည္ၾကမ္းလံုခ်ည္ကို ဝတ္လုိ႔ ေခါင္းမွာ မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါကို ဘိုသီဘတ္သီ ေပါင္းထားတယ္။ သူ႔လက္ေမာင္း တစ္ဖက္တစ္ ခ်က္မွာ အိမ္ေျမွာင္ရုပ္ အတက္အဆင္း တစ္ေကာင္စီ ထိုးထားတယ္။ အသားက အညာသားျပီျပီ ေနေလာင္လုိ႔ ညိဳမဲြေနျပီး ဒုတိယ ဒီဂရီေလာက္အထိ မ်က္ခမ္းစပ္လိုက္ေသးတယ္။ သူ႔ကို ခရီးသည္ေတြ အားလံုးက ဆရာစံလုိ႔ ေခၚၾကတယ္။ သူ႔နာမည္ရင္းက ဦးဘစံတဲ့။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔နယ္သားပဲ၊ သူလည္း ဒရိုင္ဘာသက္ မေသးေတာ့ဘူး။ အနည္းဆံုးရိွရင္ အႏွစ္သံုး ေလးဆယ္ ရိွေရာေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ရြာက တစ္စင္းတည္းေသာကားရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာ ဒရိုင္ဘာေလ။ ရြာမွာ ကားေမာင္းတတ္တဲ့သူဆိုလုိ႔ သူတစ္ေယာက္ပဲ ရိွတယ္။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ရြာကေလးက ဧရာဝတီျမစ္ရဲ႕ အေနာက္ဘက္ ေတာ္ေတာ္ေခ်ာင္က်တဲ့ ေနရာမွာဆိုေတာ့ ခုထိ ေမာ္ေတာ္ကားကို မျမင္ဘူးတဲ့ လူေတြရိွေသးတယ္။ ေမာ္ေတာ္ကား ရြာနားက ျဖတ္ေမာင္းရင္ ကေလးေတြက ဝိုင္းလိုက္ၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕က ကားေပၚကို အတင္းတြယ္တက္တယ္။ တခ်ဳိ႕ အသက္ခပ္ၾကီးၾကီးေတြကေတာ့ ထြက္ၾကည့္ရံုေလာက္ပါပဲ။ အဆိုးဆံုးကေတာ့ ကေလးေတြပဲ။ တစ္ေလာကတင္ ကေလးတစ္ေယာက္ ေမာ္ေတာ္ကား ေနာက္ျမီးကို ခိုစီးတာ လိမ့္က်လုိ႔ ေဆးရံုကို ပုိ႔လိုက္ရေသးသတဲ့။

ကားေပၚမွာ ေျပာလာတဲ့ အေၾကာင္းေတြကေတာ့ အစံုပါပဲ။ ဆန္ေစ်း၊ ဆီေစ်း၊ ဆားေစ်း၊ ႏြားေစ်း၊ စပါးေစ်း အေၾကာင္းလည္း ပါတယ္။ ဘုန္းၾကီးပံ်အေၾကာင္းလည္း ပါတယ္။ ဇာတ္ပဲြအေၾကာင္းလည္း ပါတယ္။

ဆရာစံ ေခၚ ဦးဘစံ ေမာင္းတဲ့ သိႏၶဝ ေမာ္ေတာ္ကားၾကီးဟာ လွည္းလမ္းေစာက္ရာေတြ ထင္ေနတဲ့ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ တအိအိေမာင္းလာတယ္။ ျမန္ျမန္ေမာင္းလုိ႔မရဘူးေလ၊ လမ္းက လွည္းလမ္း၊ အဲဒီလွည္းလမ္းမွာ လွည္းဘီးရာေတြက တစ္ခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာ တစ္ေတာင္ေလာက္နက္တဲ့ ေစာက္ၾကီးေတြ ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီေတာ့ ဆရာစံဟာ အဲဒီလွည္းေစာက္ႏွစ္ခုၾကားမွာ ခြျပီး ေမာင္းရတယ္။ ေစာက္ထဲကို ဘီးေခ်ာ္က်သြားရင္ ဒီ ေမာ္ေတာ္ကားၾကီးဟာ ေဘးတိုက္လဲက်မွာ ေသခ်ာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေျဖးေျဖးေမာင္းရတာ။ ဒီအထဲမွာ လမ္းေၾကာင္းကလည္း က်ဥ္းေသးတယ္။ လမ္းေဘး တစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွာ နဘူးျခံဳေတြ ရိွတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလမွာ ယာခရိုးမွာ ေပါက္ေနတဲ့ တန္ေဆာင္းျပသာဒ္ပင္ေတြ ရိွတယ္။ နဘူးကိုင္းနဲ႔ရိုက္မိရင္ မသက္သာဘူး။ အဲ... တန္ေဆာင္းျပသာဒ္ပင္ေတြနဲ႔ တိုးရင္ေတာ့ ဆူးေတြနဲ႔ျငိျပီး မ်က္ႏွာစုတ္ျပီလုိ႔သာ မွတ္ေပေတာ့။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ေမာ္ေတာ္ကားၾကီးဟာ အဲဒီေတာလမ္းကေလးေပၚမွာ တအိအိ ေမာင္းလာတယ္။ ဘယ္ဆိုးလုိ႔တုန္း သူ႔ေဒသနဲ႔၊ သူ႔ေမာ္ေတာ္ကားနဲ႔၊ သူ႔ဒရိုင္ဘာနဲ႔ေတာ့ ေခ်ာလုိ႔။

နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေျခာက္နာရီထိုးေနျပီ။ ေနလံုးက အေရွ႕ဖက္ေတာတန္းေတြေပၚက ထြက္လာတယ္။ ယာခင္းထဲမွာ ပံ်လႊားေတြက အုပ္ဖဲြ႔ျပီးပံ်ေနၾကတယ္။ ထန္းေတာညိဳညိဳေတြထဲမွာ ျမဴေတြရစ္ဝဲေနတယ္။

ကြ်န္ေတာ္ဟာ ကားေပၚမွာ အတြင္းဖက္ လွည့္ထိုင္ေနရာက ဒီရႈခင္းေတြကို လည္ျပန္ လွည့္ၾကည့္လိုက္လာတယ္။ ဒီေလာက္ က်ပ္သိပ္ေနတဲ့ခရီး၊ ဒီေလာက္ဆိုးတဲ့လမ္းမွာ ဒီလိုလွပတဲ့ ရႈခင္းကေလးေတြ ၾကည့္စရာရိွလုိ႔ ေတာ္ေသးတာေပါ့။

ဒီလိုရႈခင္းကို ၾကည့္ျပီး အရသာခံလာတုန္းမွာ ျမည္ဟည္းတဲ့ အသံၾကီးတစ္သံ ထြက္လာျပီး ေမာ္ေတာ္ကားဟာ ထိုးရပ္သြားတယ္။ ကားေပၚက အလန္႔တၾကားေအာ္သံေတြ၊ ေယာင္သံယမ္းသံေတြ၊ ရယ္သံေတြ ေပၚလာတယ္။ ဘာမွေတာ့ မျဖစ္ပါဘူး ေမာ္ေတာ္ကား ထိုးရပ္သြားတာပဲ ရိွပါတယ္။ စံုစမ္းၾကည့္ေတာ့ ဘီးေပါက္တာ တဲ့။

ကားေပၚက လူေတြဆင္းျပီး ကားကို ဂ်ဳိက္ေထာက္ၾကတယ္။ ျပီးေတာ့ ဘီးလဲၾကတယ္။ ဘီးပိုပါလုိ႔ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ သူတုိ႔ျဖဳတ္လာတဲ့ ကြ်န္ေတာ္လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။ ဟုတ္တာေပါ့ အမဲရိုးၾကီး တန္းလန္းၾကီးစူးလုိ႔ ဒူးရိုးၾကီး ထင္ပါရဲ႕။ ကားက အေပၚက ဝိတ္မ်ားေတာ့ အမဲရိုးကို တက္အနင္းလိုက္မွာ ဘီးေပါက္သြားတာ။ ဘီးကလည္း ေပါက္မယ္ဆိုရင္ ေပါက္ခ်င္စရာပဲ၊ ဘီးမွာ ပန္းေတြ ဘာေတြ မရိွေတာ့ဘူး။ တာယာက ေကာ္ပတ္တိုက္ထားသလို ေျပာင္ေခ်ာေနျပီ။
ဆရာစံရဲ႕ တာယာကေလး ဘာေလး လဲပါဦး” လုိ႔ အဖြားၾကီးတစ္ဦးက လွမ္းေျပာတယ္။
တာယာအသစ္လဲဖုိ႔ေျပာတာပဲ ေအာင္ေရ...ဒါေပမယ့္ ကားအံုနာကို အေၾကာင္း သိတယ္ မဟုတ္လား သူက ကားတာယာ တစ္လံုး တစ္လံုးကို ေထာင္ခီ်ေပးရတာတဲ့၊ မလဲနိုင္ဘူး” တဲ့။

ကားဆရာ ဦးဘစံနဲ႔ စပယ္ယာဟာ ကားဘီးကို ခြ်တ္လဲေနၾကတယ္။ စပယ္ယာကလည္း အသက္ မငယ္ေတာ့ဘူး။ ရိွရင္ ငါးဆယ္ေက်ာ္ ေျခာက္ဆယ္နီးပါး ရိွေနျပီ။ ဦးဘစံနဲ႔ မတိမ္းမယိမ္းပဲ၊ ေယာင္ၾကီးထံုးလုိ႔။

ကားဘီးကိုလဲတာ နာရီဝက္ေလာက္ၾကာတယ္။ ေျခာက္နာရီခဲြေနျပီ ေပတရာလမ္းဆံုကို မေရာက္ေသးဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ရြာနဲ႔ ေပတရာလမ္းဆံုက ဆယ္မိုင္ေလာက္ရိွတယ္။ ခုမွ လမ္းဆံုကိုေရာက္ဖုိ႔ လမ္းတစ္ဝက္ပဲ ရိွေသးတယ္။ တစ္နာရီခဲြေလာက္ရိွတာေတာင္ ငါးမိုင္ပဲ ေရာက္ပါေသးကလား။ ေအးေလ ေပတရာေပၚ မေရာက္ေသးလုိ႔ ျဖစ္မွာေပါ့။ ေပတရာေပၚ ေရာက္ရင္ သည့္ထက္ေတာ့ ျမန္မယ္လုိ႔ ထင္ရတာပဲ။

ဘီးလဲျပီး ေမာ္ေတာ္ကားထြက္လာတယ္။ ဘာမွ မၾကာပါဘူး ကားထိုးရပ္သြားတယ္။ “ေရဆူေနျပီေဟ့” လုိ႔ ေရွ႕ခန္းက ဆရာစံက လွမ္းေျပာလိုက္တယ္။ စပယ္ယာက ခုန္ၾကားထဲက ပလပ္စတစ္ပုံး တစ္ပုံးးကို ဆဲြထုတ္လာျပီး စက္ေခါင္းဆီ ဆင္းသြားတယ္။ ဒီနားတစ္ဝိုက္မွာ ေရရွားတယ္ေလ၊ တစ္ခ်ဳိ႕ဟာေတြဆိုရင္ ေရကန္မွာ ေရခန္းလုိ႔ ေလး ငါး ေျခာက္မိုင္ေလာက္ထိသြားျပီး ေရစည္လွည္းနဲ႔ ေရတိုက္ရတယ္။ ဒီနားတစ္ဝိုက္မွာ ေမာ္ေတာ္ကားေရဆူလုိ႔ ေရထည့္ခ်င္ရင္ ဘယ္မွာမွ ေရရွာလုိ႔ ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္ကားေပၚမွာ ေရအလံုအေလာက္ ထည့္လာရတယ္။

ေနာက္ေတာ့ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာပါပဲ။ ေနာက္ထပ္ တစ္စံုတစ္ရာ မျဖစ္ပဲ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ရြာသြားတဲ့ လမ္းခဲြနဲ႔ ေပတရာလမ္းဆံုမွာရိွတဲ့ တစ္ဝက္ဇရပ္ကေလးကိုေရာက္တယ္။

တစ္ဝက္ဇရပ္ကေလးမွာ ေရအိုးစင္ကေလးရိွေတာ့ ေရဆာေနတဲ့သူက ေရေသာက္ၾကတယ္။ ေမာ္ေတာ္ကားကလည္း ကာဘေရတာပူလုိ႔ ခဏရပ္ဦးမယ္ဆိုျပီး ရပ္ေပးတယ္။

နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၇-နာရီထိုးေနျပီ၊ အားပါးပါး ရြာကထြက္လာတာ ႏွစ္နာရီတင္းတင္းရိွျပီ၊ ခုမွ ဆယ္မိုင္ပဲ ေရာက္ပါေသးကလား။ ၿမဳိ႕က မိုင္ေလးဆယ္ ေဝးတယ္။ ေနာက္ထပ္ မိုင္သံုးဆယ္ သြားရဦးမယ္။

တစ္ဝက္ဇရပ္ကေလးမွာ နားေနရင္း ကြ်န္ေတာ့္အသိအကြ်မ္းေဟာင္း တစ္ေယာက္ကို သြားေတြ႔တယ္။ ေစာေစာက ကားဒရိုင္ဘာဆရာစံက ေအာင္ လုိ႔ ေခၚတဲ့ အဖြားၾကီးေလ။

သည္နာမည္ကို ကြ်န္ေတာ္ၾကားဖူးပါတယ္လုိ႔ ေအာက္ေမ့ေနတာ၊ ခုမွ ကြ်န္ေတာ္ သတိရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ငယ္ငယ္တုန္းက တစ္ရြာလံုး သူ႔ကို “ေအာင္” လုိ႔ ေခၚခဲ့ၾကတယ္။ သူ႔နာမည္ရင္းက ေဒၚေငြေအာင္ တဲ့။

ဟုတ္တယ္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ရြာမွာ ပထမဆံုးစျပီး ေမာ္ေတာ္ကားေထာင္တဲ့ ကားအံုနာ ဦးသာဒြန္းရဲ႕ဇနီး။ ၾကည့္စမ္း သူနဲ႔မေတြ႔တာ ႏွစ္ေပါင္း ေလးဆယ္ရိွသြားျပီ။ ကားေပၚမွာ လူေတြကလည္းၾကပ္၊ မနက္ ေဝလီ ေဝလင္းလည္း ျဖစ္ေတာ့ ကားေပၚမွာ ပါလာတဲ့လူေတြကို တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ေသေသခ်ာခ်ာ မၾကည့္မိၾကဘူး။ ခုတစ္ဝက္ဇရပ္ကေလးမွာ နားမွပဲ လူစံုျမင္ရေတာ့တယ္။

ေအာင္က ကြ်န္ေတာ့္ထက္ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္၊ အစိတ္ေလာက္ၾကီးမွာေပါ့။ ခုဆို အသက္ ၇၅-ႏွစ္ေလာက္ ရိွျပီထင္တယ္။ သူလည္း ၿမဳိ႕ကို ေျပာင္းေနျပီတဲ့ ရြာကိုခဏျပန္လာတာတဲ့၊ မေန႔ကလည္း တစ္ျခားရြာကို ကူးေနေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ေရာက္ေနမွန္း မသိဘူးတဲ့။

သူ႔ေယာကၤ်ား ဦးသာဒြန္းကေတာ့ ဆံုးသြားျပီတဲ့၊ ေရဖ်ဥ္းစဲြတဲ့ ေရာဂါနဲ႔တဲ့။

ဟုတ္မွာပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ငယ္ငယ္ကတည္းက ဦးသာဒြန္းကို ျမင္ဘူးတယ္၊ ဦးသာဒြန္းက အဲဒီတုန္းက ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ရြာမွာ ပထမဆံုး ကားအံုနာ၊ သူကိုယ္တိုင္ ကားေမာင္းတယ္။ သူကိုယ္တိုင္ ကားျပင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဦးသာဒြန္းကားကို ကြ်န္ေတာ္ေကာင္းေကာင္းမမီလိုက္ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္လူမွန္းသိတဲ့ အရြယ္ေရာက္ေတာ့ ဦးသာဒြန္းက ကားအံုနာ မလုပ္ေတာ့ဘူး။ ဦးအဲက ကားအံုနာ ျဖစ္ေနျပီ၊ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ အခု စီးလာတဲ့ ေမာ္ေတာ္ကားၾကီးရဲ႕ နာမည္ပဲ။ သိႏၶဝ တဲ့၊ ငယ္ငယ္တုန္းက ညေန ေမာ္ေတာ္ကားၾကီး ၿမဳိ႕က ျပန္လာခိ်န္ဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔တစ္ေတြလည္း ရြာထိပ္က တမာတန္းကို ထြက္ျပီး သြားၾကိဳေလ့ ရိွတယ္။ ကားၾကီးေနာက္ျမီးကို ခိုစီးၾကတာ တစ္ေပ်ာ္တစ္ပါး၊ လိမ့္က်မွာတုိ႔ ဘာတုိ႔ကို ေၾကာက္ရမွန္း မသိဘူး။

ေနာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ရြာမွာ ဦးသာဒြန္းက ၿမဳိ႕ကို ေျပာင္းသြားျပီး ပဲြစားလုပ္ေတာ့ အဲဒီကားဟာ ဦးအဲရဲ႕လက္ထဲမွာ၊ ကြ်န္ေတာ္မီွလိုက္တာက ဦးအဲရဲ႕ကား စစ္ျဖစ္ခါနီးက်ေတာ့ အဲဒီကားဟာ ဦးဖိုးထိုက္ရဲ႕လက္ထဲဆီ ေရာက္သြားတယ္။

ဒီေလာက္ပဲ ကြ်န္ေတာ္မွတ္မိတယ္။ ဂ်ပန္ေခတ္က်ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ရြာကေလး စစ္လမ္းက်လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔လည္း တစ္ျခားရြာကို ထြက္ေျပးခဲ့ၾကတယ္။

အဲဒီတုန္းက ဓာတ္ဆီလည္း မရိွဘူး မဟုတ္လားကဲြ႔၊ ဒီေတာ့ တုိ႔ရြာေတာင္ဘက္နားက လက္ဆဲြေရနံတြင္းကို ေရပုန္းနဲ႔ငင္ျပီး ဓာတ္ဆီခ်က္ၾကတယ္ေလ၊ ဓာတ္ဆီက အဝါေရေတြကဲြ႔၊ ျဖူမေနဘူး။ ကိုဖိုးထိုက္တုိ႔က အဲဒီ ဓာတ္ဆီနဲ႔ ေမာ္ေတာ္ကား ဆဲြတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဂ်ပန္က သူ႔ေမာ္ေတာ္ကားကို ခဏခဏေခ်ာဆဲြတာနဲ႔ တစ္စစီ ျဖဳတ္ပစ္လိုက္တယ္။ ဂ်ပန္လာျပီး ေခ်ာဆဲြေတာ့ ကိုဖိုးထိုက္က ဖ်က္ထားတဲ့ သူ႔ကားကို လက္ညိုးထိုးျပလိုက္တယ္ေလ။ ဒီတြင္ ဘယ္သူသြားျပီး တုိ႔မီး ရိႈ့မီးလုပ္လုိ႔လည္း မသိဘူး၊ ကိုဖိုးထိုက္လည္း ဂ်ပန္ အရိုက္ခံရေသးတယ္။ ဂ်ပန္ေခတ္တစ္ေခတ္လံုး သူ႔ကား သံတိုမယ္နပံုအျဖစ္ ပစ္ထားလိုက္တာ နည္းတဲ့ႏွစ္လား၊ ဂ်ပန္အုပ္စိုးတဲ့ သံုးႏွစ္လံုးလံုးေပါ့”

ေအာင္က ကြ်န္ေတာ့္ကို အဲဒီကားရဲ႕ ရာဇဝင္ ေျပာျပတယ္။

စကားေကာင္းေနတုန္းမွာ ကားထြက္မယ္ ဆိုတာနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ဘတ္(စ္)ကားၾကီး တအိအိ နဲ႔ ထြက္လာတယ္။

ေပတရာဆိုေပမယ့္ ကတၲရာခင္းထားတဲ့ ေပတရာ မဟုတ္ဘူး။ ဟိုတုန္းက ဒိစႀတိေကာင္စီ လက္ထက္က ေက်ာက္လမ္းခင္းထားတဲ့လမ္း၊ ေစာေစာက ကြ်န္ေတာ္တုိ႔သြားခဲ့တဲ့ လမ္းခဲြထက္ နည္းနည္းက်ယ္တာကလဲြလုိ႔ က်န္တာေတာ့ အတူတူပါပဲ။ လမ္းေပၚမွာ လွည္းေတြျဖတ္ေမာင္းလုိ႔ လွည္းဘီးရာ ေဇာက္ၾကီးေတြ ထင္ေနတယ္။ ဒီအထဲမွာ လွည္းေတြကလည္းျဖတ္ေမာင္းေနလုိ႔ သူတုိ႔ကိုေက်ာ္ရတယ္။ သူတုိ႔ကိုက လမ္းေဘးဆင္းေရွာင္ေပးပါရဲ႕၊ ဒါေပမယ့္ သိတဲ့အတိုင္း ႏြားေတြက ေမာ္ေတာ္ကားကို စိမ္းေနတဲ့ ႏြားေတြမဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္ လွည္းတစ္စီး လမ္းေဘးဆင္းေရွာင္ျပီ ဆိုရင္ အနည္းဆံုး ဆယ္မိနစ္ေလာက္ၾကာတယ္။

ဒီၾကားထဲမွာ ထန္းဘူးေတာဆိုတဲ့ ရြာနားေရာက္ေတာ့ တံတားပ်က္ေနလုိ႔တဲ့ တံတားေအာက္ လွ်ဳိၾကီးထဲ ဆင္းရတယ္။ အတက္က်ေတာ့ သိႏၶဝ ဘယ္မွာ တက္နိုင္မွာလဲ။ ဒီေတာ့ အားလံုး ကားေပၚက ဆင္းေပးၾကရတယ္။ တစ္ဘက္ထိပ္ေရာက္ေတာ့မွ ျပန္တက္၊ ကားကိုဆက္ေမာင္း။

ဘာၾကာလုိ႔လဲ ေလး ငါးမိုင္ေလာက္လည္း ေမာင္းမိေရာ စက္ထိုးရပ္သြားတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲေမးေတာ့ ဆီပိတ္လုိ႔တဲ့။ ေတာ္ေသးတာေပါ့၊ ဒီတြင္ ေရာင္ၾကီးေဘြနဲ႔စပယ္ယာက ဆင္းျပီး ပါးစပ္နဲ႔မႈတ္တယ္။ မရဘူး။ ကားက ဆီမလိုက္ဘူး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေမာ္ေတာ္ကားေလထိုးတံၾကီး ယူလာျပီး မႈတ္ရတယ္။ အဲဒီနားမွာ နာရီဝက္ေလာက္ၾကာတယ္။ ေနာက္ ေက်ာက္ေဆာက္္ဆိုတဲ့ ရြာနားေရာက္ေတာ့ ဖြတ္ခ်က္ ဖြတ္ခ်က္နဲ႔ လာေနတဲ့ ကားဟာ ထိုးရပ္သြားျပန္တယ္။ ကားေပၚက ပါလာတဲ့ လူေတြကေတာ့ ခပ္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပဲ၊ အခိ်န္ေနာက္က်မွာ၊ ထမင္းစားေနာက္က်မွာ ကားပ်က္လုိ႔ ကရိကထမ်ားတာေတြကို ဘာမွပူပန္ပံု မရဘူး။ သူတုိ႔အဖုိ႔ ရိုးေနသလိုပဲ၊ ကြ်န္ေတာ္ျဖင့္ သူတုိ႔ကိုၾကည့္ျပီး အံ့ၾသလုိ႔မဆံုးဘူး။ တုိ႔ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ားဟာ ေတာ္ေတာ္ အပူပင္၊ အေၾကာင့္အၾက နည္းတဲ့လူမ်ဳိးပါလား ဆိုျပီး အံ့ၾသရမလား ဂုဏ္ယူရမလား မသိဘူး။

ဆရာစံက ကားကို စက္နိႈးၾကည့္တယ္။ မရဘူး။ ဒါနဲ႔ ေရာင္ၾကီးေဘြစပယ္ယာ ဆင္းျပီး ေဂါက္လွည့္ခိုင္းတယ္။ ေရာင္ၾကီးေဘြစပယ္ယာလည္း ကားကို ေဂါက္လွည့္တာပဲ၊ သူ႔ချမာေခြ်းဒီးဒီးက်လုိ႔၊ ဒါေပမယ့္ ကားစက္က မနိုးဘူး။ အခိ်န္က မနက္ ဆယ္နာရီေလာက္ ရိွေနျပီ။

ေဒၚေငြေအာင္က “ဘစံ၊ နင္ကလည္း ကားသာေမာင္းေနတယ္၊ စက္ေခါင္းေလးဘာေလး ဖြင့္ၾကည့္ဦးမွေပါ့ဟဲ့။ ပလပ္ကို ဆီမရိုက္ဘူး ထင္တယ္” လုိ႔ ေျပာတယ္။

ဆရာစံက ကားေအာက္ဆင္းျပီး စက္ေခါင္းဖံုးကို ဖြင့္ၾကည့္တယ္။ ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္၊ ပလပ္ကို မီးမလာဘူး။ ဒီတြင္ ပလပ္ေတြကို ျဖဳတ္ျပီးေဆးရျပန္ေရာ။

ေအာင္က ကားအေၾကာင္းေတာ္ေတာ္ နားလည္သားပဲ လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ေျပာတယ္။ အံုနာကေတာ္ လုပ္လာတာ အသက္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ကတည္းက အသက္ေျခာက္ဆယ္ေလာက္လုပ္လာတာပဲကြယ္ ဒီေလာက္ေတာ့ နားလည္တာေပါ့၊ ဒီကားက အစတုန္းက ေအာင္တုိ႔ကားေလ၊ သိႏၶဝ ဆိုတဲ့ နာမည္က ဘုန္းၾကီးက မွည့္ေပးတဲ့ နာမည္၊ ကိုသာဒြန္းရိွတုန္းက ေအာင္တုိ႔က ဒီကားနဲ႔ပဲ လုပ္ကိုင္စားခဲ့ၾကတာပဲ။

ဒီမွာတြင္ ကြ်န္ေတာ္ ဒီကားကို ေတာ္ေတာ္စိတ္ဝင္စားသြားတယ္။ ဟုတ္လား ဒါ ေအာင္ တုိ႔ကားၾကီးပဲလား။ ဟုတ္ပါ့ေတာ္ ဒီကားၾကီးက အစတုန္းက အာရ္ေအ နံပါတ္နဲ႔ ဟိုတုန္းက ေမာ္ေတာ္ကားနံပါတ္ေတြက ခုေခတ္လို စလံုးတုိ႔၊ ဆလိမ္တုိ႔ ဓေအာက္ခ်ဳိက္တုိ႔ မသံုးေသးဘူးကဲြ႔။ အာရ္ေအ၊ အာရ္ဘီ၊ အာရ္စီ။ ကၾကီးနံပါတ္ ခေခြးနံပါတ္ေပါ့ကြယ္၊ အာရ္ေအနံပါတ္ဆိုတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာျပီလဲ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ေပါ့။ ေနာက္က်မွ ကၾကီးနံပါတ္၊ စလံုးနံပါတ္တုိ႔ ျဖစ္လာတာ၊ ဒီကားရဲ႕အသက္က နည္းလုိ႔လား၊ မင္းအသက္ထက္ေတာင္ ၾကီးတာေပါ့။

ကြ်န္ေတာ္ပင္ ငါးဆယ္ေက်ာ္ ေျခာက္ဆယ္နား ကပ္ေနျပီ။ သည္ကားက ကြ်န္ေတာ့္ထက္ အသက္ၾကီးတယ္ဆိုေတာ့ ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ေရာေပါ့။

အမယ္ေလး အမ်ားၾကီးေက်ာ္တာေပါ့၊ ဒီကားကို ေအာင္ တုိ႔ဝယ္တုန္းက ၁၉၃ဝ ခုကဲြ႔။ ၁၉၃ဝ ဆရာစံအေရးေတာ္ပံုၾကီးေပၚတုန္းက ဝယ္တာ။ ေအာင္တုိ႔လက္ထဲမွာ ဆယ့္ငါးႏွစ္ေလာက္ ဆဲြလိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဦးအဲ ကို ေရာင္းလိုက္တယ္။ ဦးအဲကေန စစ္ျဖစ္ခါနီးေတာ့ ကိုဖိုးထိုက္ လက္ကိုေရာက္သြားတယ္။ စစ္ျဖစ္ေတာ့ ကိုဖိုးထိုက္အိမ္မွာ ဒီအတိုင္းပစ္ထားတယ္။ စစ္ျပီးေတာ့ အေမရိကန္စစ္တပ္က ကားေတြေလလံပစ္လုိ႔ ကိုဖိုးထိုက္ အဲဒီကားေတြကို ေလလံဆဲြတယ္။ ျပီးေတာ့ ဂ်ပန္ေခတ္ တစ္ေခတ္လံုး ပစ္ထားတဲ့ သိႏၶဝ ကိုလည္း ျပန္ျပင္တယ္။ ကိုဖိုးထိုက္ဟာ ေခါင္းတိုေတြ၊ ေခါင္းရွည္ေတြကို ျပင္လိုက္၊ ေရာင္းလိုက္သာလုပ္တာ သိႏၶဝ ကိုေတာ့ မေရာင္းဘူး။ သူကိုယ္တိုင္ဆဲြတယ္။ ျပည္တြင္းဆူပူမႈေတြျဖစ္ေတာ့ ကိုဖိုးထိုက္ ကားၾကီးကို သူပုန္က သိမ္းသြားတယ္။ သူပုန္ေတြ ျပန္ဆုတ္သြားေတာ့ ကိုဖိုးထိုက္ ကိုသူပုန္ကို ကားေပးရမလားဆိုျပီး ရံုးတင္ တရားစဲြခဲ့ၾကတယ္။ အမႈကေတာ့ နိုင္ပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ ကိုဖိုးထိုက္ က ဒီကားကို စိတ္ညစ္လာတာနဲ႔ တစ္ေယာက္လက္ထဲကို ေရာင္းလိုက္တယ္။ သူ႔လက္ကေန ဒီကားကို ငသေရာက္ဖက္က အံုနာတစ္ေယာက္ဝယ္သြားတယ္။ အဲဒီမွာ ေညာင္းဦး-ငသေရာက္ ကို ေလးငါး ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ ဆဲြမယ္ထင္တယ္။ အဲဒီေနာက္ ေတာင္သာက ဦးဆိုးပံု ဝယ္သြားျပီး ေတာင္သာနဲ႔ ဇဂ်မ္း ကန္ျမဲကို ဆဲြတယ္။ ေနာက္ ဒီကားဟာ ပခုကၠဴဘက္ကို ျပန္ေရာက္လာျပီး ေရစၾကိဳ နဲ႔ လင္းကေတာ့ ဆဲြတယ္။ အဲဒီလမ္းမွာလည္း ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာတယ္။ အဲဒီေန႔က ျမစ္ေျခကိုေရာက္လာျပီး ျမစ္ေျခနဲ႔ကမၼ ဆဲြတယ္။ ေနာက္ဆံုး ဦးသံမိႈက ဝယ္လိုက္ေတာ့ ေအာင္ တုိ႔ရြာ ျပန္ေရာက္လာတယ္။ ဒီကားၾကီးဟာ နည္းတဲ့ ဆားဗစ္လားကဲြ႔။

ေက်ာက္ေဆာက္ကထြက္ေတာ့ ဝက္က်ဆိုတဲ့ ရြာကိုေရာက္တယ္။ မေန႔ညက မိုးရြာထားလုိ႔ ဝက္က်ေခ်ာင္းနားမွာ ကားက ရံြဗြက္ထဲနစ္သြားတယ္။ ဒီေနရာက ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့ေနရာ ကြ်န္ေတာ္ မၾကာခဏ သြားဖူးတာေပါ့၊ ရံြကက်စ္ေျမေစးေတြ သိပ္ေခ်ာတာ၊ ေမာ္ေတာ္ကားဟာ ဝက္က်ရြာနားက ဗြက္ထဲမွာ အျမဲတန္းလိုလိုနစ္တာပဲ။ ဒီလမ္းသြားဖူးတဲ့ ကားေတြထဲမွာ ဝက္က်ဗြက္ကို မနစ္ဖူးတဲ့ ကားရယ္လုိ႔မရိွသေလာက္ပဲ။

အဲဒီမွာ သစ္ကိုင္းေတြခုတ္၊ ေျမပဲရိုးေတြခင္း တံုးေတြခုျပီး ကားကို မနည္း ဆဲြထုတ္ခဲ့ရတယ္။ တစ္နာရီေလာက္ၾကာမယ္ ထင္တယ္။

ေန႔လည္ ၁၂-နာရီ ၿမဳိ႕ကို ေရာက္မယ္လုိ႔ မွန္းထားတာ ခုေတာ့ သည္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကို ကြ်န္ေတာ္ စြန္႔လိုက္ျပီေလ။

ဘတ္(စ္)ကား ဝက္က်ေခ်ာင္း ကမ္းထိပ္ ဗြက္ထဲက ရုန္းထြက္ျပီး တအိအိနဲ႔ ေမာင္းလာတယ္။ ေရွ႕နားက်ေတာ့ ေခ်ာင္းက်ယ္ၾကီး တစ္ခုေတြ႔ရတယ္။ ကိုင္းေခ်ာင္းပ၊ ေခ်ာင္းၾကီးက နည္းတဲ့ေခ်ာင္းၾကီး မဟုတ္ဘူး။ ႏွစ္မိုင္ေလာက္ က်ယ္လိမ့္မယ္ထင္တယ္။ အညာေခ်ာင္းဆိုေတာ့ ေရမရိွဘူး။ ေခ်ာင္းေခ်ာက္ၾကီး။

ကိုင္းေခ်ာင္းက်ေတာ့ ကားၾကီးတစ္ခါနစ္ျပန္တယ္။ ဒီတစ္ခါနစ္တာက ဗြက္ထဲမွာ နစ္တာမဟုတ္ဘူး။ သဲထဲမွာ နစ္တာ။ ဒီေတာ့ ကားေပၚက လူကုန္ဆင္းျပီး ဝိုင္းတြန္းၾကရတယ္။ ကမ္းပါးထိပ္ေရာက္ေတာ့ ေရဆူလုိ႔ ေရတစ္ခါထည့္ရျပန္တယ္။ ေနာက္ အင္ပင္ေခ်ာင္း အဆင္းက်ေတာ့ ဘရိတ္ေပါက္သြားတယ္။ ကံေကာင္းလုိ႔ မေမွာက္တာေပါ့။ ကားေပၚက ခရီးသည္ေတြကေတာ့ မေၾကာက္ဘူး။ ရယ္ေတာင္ေနလိုက္ၾကေသးတယ္။ သူတုိ႔ ၾကည့္ရတာ ေပ်ာ္ေနၾကပံုပဲ။

ဘရိတ္ေပါက္ေတာ့ ဘာတတ္နိုင္မွာတုန္း ျမန္နႈန္းကို ပိုေလ်ာ့ျပီး ျဖည္းျဖည္း ေမာင္းရံုပဲေပါ့။ ဂီယာနဲ႔ ထိန္းေမာင္းရံုပဲေပါ့။ နဂိုကမွ ေႏွးရတဲ့အထဲ ပိုျပီးေႏွးသြားေတာ့တာေပါ့။ အဲဒီေတာ့ ညေန သံုးနာရီေလာက္ရိွေနျပီ။ ဘယ္သူမွ ထမင္းမစားၾကရေသးဘူး။ တစ္ခါပ်က္တုန္းကလည္း လမ္းေဘးက အေၾကာ္တဲကေလးထဲမွာ ဝယ္စားေတာ့လည္း ကားေပၚမွာပါတဲ့ လူကုန္ မေရာင္းနိုင္ဘူး။ အရင္ဦးတဲ့ လူေတြသာ စားလိုက္ၾကရတယ္။

သည့္ေနာက္မွာလည္း ေမာ္ေတာ္ကားဟာ ခဏခဏ ထိုးရပ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ အထင္ေတာ့ ဒီခရီးမွာ ေမာ္ေတာ္ကားဟာ ဆယ့္ေလး ငါးခါထက္မနည္း ပ်က္တယ္ထင္တာပဲ။

ေနာက္ဆံုး ၿမဳိ႕နားက ေခ်ာက္ကန္ကိုေရာက္ေတာ့ ကားပ်က္သြားျပန္တယ္။ ၿမဳိ႕ကို ျမင္ေနရျပီ။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ရြာနဲ႔ၿမဳိ႕ဟာ မိုင္ေလးဆယ္ပဲ ေဝးတယ္၊ ဒီအတြင္းမွာ ေမာ္ေတာ္ကားပ်က္လုိ႔ ရပ္ရတာေရာ၊ သဲေခ်ာင္းနစ္တာေရာ၊ ဗြက္နစ္တာေရာ၊ လမ္းေပၚမွာ လွည္းေတြနဲ႔ ႏြားအုပ္ေတြ ေရွာင္ရတာေရာဆိုရင္ အခါ သံုး ေလးဆယ္ေလာက္ ရပ္ရတယ္။ ဘီးေပါက္တာခ်ည္း အခါ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ရိွမယ္။ ဒါေပမယ့္ ကားေပၚမွာ ပါလာတဲ့ လူေတြကေတာ့ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပဲ။ တစ္ေယာက္မွ မညည္းဘူး။ အဲ ညည္းတဲ့လူဆိုလုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ တစ္ေယာက္ပဲရိွတယ္။ ညည္းလုိ႔လည္း မထူးေတာ့ပါဘူးေလ ၿမဳိ႕နားေရာက္ေတာ့ ညေန ၆-နာရီ ထိုးေနျပီ။ ၿမဳိ႕ထဲက လွ်ပ္စစ္မီးေတြကို ျမင္ေနရျပီ။ ဘယ္လိုလုပ္လုိ႔မွ ရထား မမီနိုင္ေတာ့ပါဘူး။

ေနာက္ဆံုး ၿမဳိ႕နားေရာက္လုိ႔ ပ်က္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္မရွည္နိုင္တာနဲ႔ ေျခလ်င္ပဲ ေလွ်ာက္ေတာ့မယ္ ဆိုျပီး လက္ဆဲြအိတ္ကေလး ပခံုးမွာ လြယ္ျပီး ကားေပၚက ဆင္းတယ္။ ဒီေတာ့ ေဒၚေငြေအာင္ ကလည္း သူလည္း လိုက္မယ္တဲ့။

ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ႏွစ္မိုင္ နီးပါးေလာက္ ေဝးတဲ့ ၿမဳိ႕ဆီကို ေျခလ်င္ ေလွ်ာက္လာၾကတယ္။

ေဒၚေငြေအာင္ အိမ္ေထာင္မက်မီ အပ်ဳိေပါက္အရြယ္ကတည္းက ေမာ္ေတာ္ကား၊ ခု သူ အသက္ ၇၅-ႏွစ္ထဲ ေရာက္ေနျပီ။ ကြ်န္ေတာ္ မေမြးခင္ကကား၊ ခု ကြ်န္ေတာ္ အသက္ ၆ဝ နားကပ္ေနျပီ။

ေဒၚေငြေအာင္ အဆိုအရဆိုရင္ ဒီကားဟာ ၁၉၃ဝ ခုႏွစ္ ကတည္းက သူတုိ႔လက္ထဲေရာက္တာ၊ ေရွ႕မွာဘယ္ေလာက္ေျပာင္းခဲ့မယ္ မသိေသးဘူး။ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ေဒၚေငြေအာင္တုိ႔ လက္ထဲကို ေရာက္တဲ့ႏွစ္နဲ႔ တြက္လိုက္ရင္ကို ဒီကားရဲ႕သက္တမ္းဟာ ၆ဝ ရိွေနျပီ။ မူလတုန္းက အာရ္ေအနံပါတ္ၾကီးနဲ႔ကား ေနာက္ေတာ့ ဟိုပစၥည္းထည့္၊ ဒီပစၥည္းထည့္နဲ႔ ျပင္ ျပင္ျပီးေမာင္းေနလိုက္တာ ခုထိပဲ ဆိုပါေတာ့။

ကြ်န္ေတာ့္အထင္ ေျပာရမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ဒီကားဟာ ျမန္မာျပည္မွာ အသက္အၾကီးဆံုးကား ျဖစ္မယ္ ထင္တာပဲ။ သည္ကားရဲ႕ ရာဇဝင္က နည္းသလား၊ ေခတ္အဆက္ဆက္ကို ျဖတ္သန္းလာခဲ့တဲ့ကား။

ကားတြင္ အိုတာမဟုတ္ပါဘူးေလ၊ ကားေမာင္းတဲ့ ဆရာစံလည္း အိုျပီပဲ။ အသက္ ၆ဝ ဆိုေတာ့ ဘယ္မွာ ကားေမာင္းလုိ႔ ေကာင္းပါေတာ့မလဲ။ ကား ဒရိုင္ဘာတြင္ မကေသးဘူး၊ စပယ္ယာ ေရာင္ၾကီးေဘြဟာလည္း စပယ္ယာလုပ္ဖုိ႔ မေကာင္းေတာ့ပါဘူး။ ဒီကားကို ျပတိုက္မွာပဲ ထားဖုိ႔ ေကာင္းပါေတာ့တယ္။

ေဒၚေငြေအာင္ ဆီကို ဒီကားရာဇဝင္ ေမးျမန္းျပီး စကားေျပာရင္း ေလွ်ာက္လာတုန္းမွာ သိႏၶဝ ဟာ စက္ပ်က္တာကို ျပင္ျပီးလုိ႔ ေနာက္က ဖြတ္ခ်က္ဖြတ္ခ်က္နဲ႔ ေမာင္းလာျပီး ေလသားေရ ဟြန္းၾကီး တစ္ေဘာ္ေဘာ္ နိွပ္လိုက္လာတယ္။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔နားေရာက္ေတာ့ ဆရာစံ ကားကို စက္မသတ္ဘဲ၊ ေအာင္ ေရ လာ ကားေပၚတက္ေလ လုိ႔ လွမ္းေအာ္တယ္။

ဒီေတာ့ ၿမဳိ႕ထဲကို ေရာက္ေနျပီ၊ ေဒၚေငြေအာင္ အိမ္နဲ႔ဆိုရင္ စိတ္ခ် မေဝးေတာ့ဘူး။

ဘစံေရ အိမ္ေရာက္ျပီဟဲ့၊ နင့္ကားကို မစီးေတာ့ဘူး။ ေျခက်င္သြားတာက ေသခ်ာေသးတယ္ လုိ႔ ရယ္ရယ္ ေမာေမာနဲ႔ လွမ္းေျပာတယ္။

ကားေပၚက ကိုဘစံနဲ႔ ခရီးသည္ေတြက ရယ္ေမာျပီး ကားကို ဆက္ေမာင္းသြားတယ္။ သိႏၶဝ ဟာ၊ လမ္းမီးေရာင္ေတြနဲ႔ ဖုန္လံုးေတြၾကား တအိအိနဲ႔ ဆက္ေမာင္းသြားတယ္။ ။


KNU ထုတ္ျပန္ေၾကညာခ်က္

KNU Press Release-July 2010

Tuesday, July 27, 2010

ေ၀းေ၀းၾကည့္ နက္နက္ေတြး

လူထုစိန္၀င္း   

        သတင္းစာအလုပ္ကို စြဲလမ္းျမတ္ႏိုးလြန္းတာေၾကာင့္ တစ္သက္လံုး ဒီအလုပ္တစ္ခုတည္းကိုပဲ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ သတင္းစာမ်ဳိးဆက္ ကန္းသြားမႇာစိုးတဲ့အတြက္ သတင္းစာပညာနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ စာေတြလည္း အမ်ားႀကီး ေရးခဲ့ပါတယ္။ ေရးတဲ့အခါမႇာ လည္း က်င့္၀တ္သိကၡာပိုင္းဆိုင္ရာကို အထူး အေလးထား ေရးခဲ့ပါတယ္။

အနာေပၚတုတ္က်ျဖစ္ရႇာၾက
       
ေစ်းကြက္စီးပြားေရးနဲ႔အတူ ပုဂၢလိကဂ်ာနယ္ေတြ ေပၚထြန္းလာတဲ့ အခါ၊ ကံစမ္းမဲကိစၥ၊ လက္ေဆာင္ကိစၥ ဆိုတာမ်ဳိးေတြေၾကာင့္ ဂ်ာနယ္သမားေတြ နာမည္ပ်က္စရာေတြ အမ်ားႀကီးျဖစ္လာခဲ့ၾကတယ္။ ေၾကာ္ျငာကို သတင္းေယာင္ေဆာင္ ေရးသား ထည့္သြင္းတာမ်ဳိးေတြလည္း ေတြ႕လာရတယ္။ လက္ေဆာင္ေၾကာင့္ ဂ်ာနယ္သမားခ်င္း ရန္ျဖစ္ရတာတို႔၊ ဖိတ္စာေဖ်ာက္တာတို႔ဆိုတဲ့ မဖြယ္မရာေတြလည္း မျပတ္ၾကားလာရတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ လက္ေဆာင္ကို လက္ ေရႇာင္ဖို႔ စာေတြအမ်ားႀကီး ေရးခဲ့တယ္။ စာအုပ္လက္ေဆာင္ယူၿပီး ေကာင္းတယ္ညႊန္းတာမလုပ္ဖို႔၊ သံ႐ံုးကလႊတ္လို႔ သူတို႔ႏိုင္ငံ အလည္သြားရၿပီး၊ ျပန္လာေတာ့ အားလံုးေကာင္း၊ လႊတ္ေကာင္း၊ ေဆြမ်ဳိးသာမက ႏိုင္ငံပါေမ့သြားေအာင္ေကာင္းဆိုတဲ့ ေက်းဇူးဆပ္စာမ်ဳိးေတြ မေရးဖို႔ဆိုတာမ်ဳိးေတြလည္း ထပ္ခါတလဲလဲ ေရးခဲ့တယ္။ ေရးလြန္းအားႀကီးလို႔ တခ်ဳိ႕ေခတ္ေပၚဂ်ာနယ္ေတြက ကြယ္ရာကေန ေအာက္ကလိအာေျပာၾကတာေတြ ေတာင္ခံရတယ္။ အနာေပၚတုတ္က် ျဖစ္ရႇာၾကတာကိုး။

လူငယ္တစ္ေယာက္ကဆံုးမ
       
သူမ်ားကိုဆံုးမလြန္းလို႔ ၀ဋ္လည္တာထင္ပါရဲ႕။ အသက္ ၇၀ က်မႇ လူငယ္တစ္ေယာက္က ဆံုးမတာ ခံလိုက္ရတယ္။ အင္တာနက္ထဲက ဆံုးမတာျဖစ္လို႔ လူငယ္လို႔ ေျပာလိုက္တာပါ။ ဘယ္သူဘယ္၀ါ မသိပါဘူး။ အင္တာနက္ထဲမႇာ ေရးမဆံုး ႏိုင္ျဖစ္ေနၾကတဲ့ 'လက္ေရာက္က်ဴးလြန္မႈ' တစ္ခုနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဂ်ာနယ္သမားေတြက ထင္ျမင္ခ်က္လာေတာင္းတဲ့အတြက္ ထင္ျမင္ခ်က္ကို ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ဘာအေၾကာင္းဘာကိစၥမ်ဳိးနဲ႔မႇ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကို ကိုယ္ ထိလက္ေရာက္ ႐ိုက္ႏႇက္ထိုးႀကိတ္တာမ်ဳိး လုပ္ခြင့္မရႇိတဲ့အေၾကာင္း၊ လုပ္ခဲ့ရင္ ဥပေဒအရ အျပစ္ရႇိတဲ့အေၾကာင္း ေျပာလိုက္တာပါ။ အဲဒီလို ေျပာလိုက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ အင္တာနက္ကေနၿပီး 'လူႀကီးျဖစ္ၿပီး ကိုယ္ဟာကိုယ္မေနဘဲ ဒီလိုကိစၥမ်ဳိးေတြထဲ ဘာလို႔၀င္ပါေနရတာလဲ' ဆိုတဲ့ စာတက္လာတာကို ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။

ဂါရ၀တရားတို႔၊ မဂၤလာတရားတို႔ သိပ္အေလးထားတဲ့ ျမန္မာ့လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြင္းမႇာ ေရႇးကမၾကံဳဖူး၊ မၾကားဖူးတဲ့ ႐ုန္႔ရင္းၾကမ္းတမ္းမႈေတြ၊ ဟီရိၾသတပၸ ကင္းမဲ့မႈေတြ၊ ႐ိုင္းပ်ေစာ္ကားမႈေတြ ဒီေန႔ ေနရာစံု၊ နယ္ပယ္စံုမႇာ မေတြ႕ခ်င္၊ မျမင္ခ်င္အဆံုး ျမင္ေတြ႔ေနရတယ္။ ဒါမ်ဳိးေတြကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈထား လိုက္မယ္ဆိုရင္  . . .

မ်က္ႏႇာလႊဲရမယ့္ ကိစၥမဟုတ္
       
ေပါ့ပ္နယ္ပယ္ကကိစၥမို႔ ဘာမႇမဆိုင္ဘူး။ ၀င္ပါစရာမလိုဘူးလို႔ ထင္မယ္ဆို ထင္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္တိုင္ကဒီကိစၥကို ငါးစိမ္းတန္းက မိန္းမႏႇစ္ေယာက္နပန္းလံုးတဲ့ ကိစၥလို မ်က္ႏႇာလႊဲထားလိုက္ရမယ့္ ကိစၥမ်ဳိးလို႔ မယူဆပါဘူး။ စိတ္ဓာတ္ ေရးရာ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးမႈေတြ ဘယ္ေလာက္အထိ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ နက္နက္႐ိႈင္း႐ိႈင္း ျဖစ္ပြားေနၿပီလဲဆိုတာကို ထင္ဟပ္ေဖာ္ျပေနတဲ့ လကၡဏာတစ္ရပ္လို႔ ယူဆပါတယ္။

ဇာတ္မင္းသားငယ္ကိစၥ
       
တစ္ေန႔က သဘင္အစည္းအ႐ံုးက တစ္ရႇိန္ထိုးနာမည္ႀကီးလာတဲ့ ဇာတ္မင္းသားငယ္တစ္ေယာက္ကို ႏႇစ္ႏႇစ္ဇာတ္မကရလို႔ ျပစ္ဒဏ္ခ်မႇတ္ထားတာက သက္ညႇာတဲ့အေနနဲ႔ တစ္ႏႇစ္လို႔ ေလ်ာ့ခ်ေပးလိုက္တဲ့သတင္း ဂ်ာနယ္ေတြမႇာ ဖတ္လိုက္ရတယ္။ ဇာတ္မင္းသားငယ္က ၀န္ခ်ေတာင္းပန္တာကိုလည္း ေတြ႕ရတယ္။ ေဖ်ာ္ေျဖေရးလုပ္ငန္းနဲ႔ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းျပဳေနတဲ့ သဘင္သည္တစ္ေယာက္ကို ႏႇစ္ႏႇစ္ႀကီးေတာင္ ဇာတ္မကရလို႔ ျပစ္ဒဏ္ခ်မႇတ္တာဟာ အေတာ္ျပင္းထန္ပါတယ္။ သာမန္အား ျဖင့္ မလုပ္သင့္ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္မ်ား ဒီလိုျပစ္ဒဏ္ခတ္ရတာလည္း ဆိုတာကို ျပန္ေလ့လာလိုက္ေတာ့ ေအာင္ျမင္မႈမာန္ သိပ္တက္ေနတဲ့ မင္းသားငယ္က ဇာတ္စင္ေပၚကေနၿပီး စင္ေအာက္က ေလႇာင္ေျပာင္တဲ့ ပရိသတ္ ကို ႐ုန္႔ရင္းၾကမ္းတမ္းတဲ့ စကားလံုးေတြ ေစာ္ကားတဲ့ အျပဳအမူေတြနဲ႔ တံု႔ျပန္ျပဳမူခဲ့တာေၾကာင့္ ပြဲခင္းထဲမႇာ ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲ ျဖစ္သြားခဲ့ရတယ္။

ေသြးနားထင္ေရာက္လို႔
       
သဘင္အစည္းအ႐ံုးက ငယ္ရြယ္သူမင္းသားေလး သင္ခန္းစာယူႏိုင္ေအာင္ တစ္ႏႇစ္ဇာတ္မကဖို႔ ပိတ္လိုက္တယ္။ ဒါကို မင္းသားက မထီမဲ့ျမင္ျပဳၿပီး နယ္ပြဲေတြမႇာ ၀င္ေရာက္ေဖ်ာ္ေျဖတာေတြ လုပ္တယ္။ သဘင္အ စည္းအ႐ံုးကသိေတာ့ စည္းကမ္းေဖာက္ဖ်က္မႈေၾကာင့္ မူလျပစ္ဒဏ္ တစ္ႏႇစ္အစားႏႇစ္ႏႇစ္ဆိုၿပီး အျပစ္တိုးလိုက္တယ္။ ဒီတင္မင္းသားငယ္က လာေရာက္၀န္ခ်ေတာင္းပန္လို႔ လူႀကီးေတြက ဆံုးမေျပာဆိုၿပီး ျပစ္ဒဏ္ေလ်ာ့ေပါ့ေပးလုိက္တာပါ။ ဒါအင္မတန္ သင့္ေလ်ာ္တဲ့ လုပ္ရပ္ျဖစ္ပါတယ္။ မင္းသားငယ္အေနနဲ႔ ေအာင္ျမင္မႈေၾကာင့္ ေသြးနားထင္ေရာက္ၿပီး ဘယ္သူ႕မႇ ဂ႐ုစိုက္စရာမလိုဘူးဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ ပထမသူ႕ထမင္းရႇင္ ပရိသတ္ကို မထီမဲ့ျမင္လိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ သဘင္ေလာကရဲ႕ လူႀကီးသူမေတြကိုပါ ဂ႐ုစိုက္ဖို႔ မလိုဘူးလို႔ ယူဆၿပီး ထင္ရာစိုင္းလုပ္ခဲ့တယ္။

ထမင္းရႇင္ကို မျပစ္မႇားနဲ႔
       
အခုေတာ့ ကေလးကေနာင္တရၿပီး လူႀကီးေတြကို ၀န္ခ်ေတာင္းပန္တယ္။ ေနာက္ေနာင္မျဖစ္ေစဖို႔ အာမ၀ႏၲံခံတယ္။ ဒီအျဖစ္ေတြအားလံုး အစကေနအဆံုးထိ ဂ်ာနယ္ေတြမႇာပါလာေတာ့ တျခားအႏုပညာနယ္က လူငယ္ေလးေတြပါ သင္ခန္းစာယူ ႏိုင္ၾကတယ္။ သဘင္အစည္းအ႐ုံးက အျပစ္ေပးတယ္ဆိုတာ လူငယ္တစ္ေယာက္ အညြန္႔က်ဳိးသြားေအာင္၊ ဘ၀ပ်က္သြားေအာင္လုပ္တာမႇ မဟုတ္တာ။ ဆင္ျခင္ႏိုင္ေစဖို႔နဲ႔ ပရိသတ္ဆိုတာ ထမင္းရႇင္၊ ေက်းဇူးရႇင္ျဖစ္တဲ့အတြက္ မျပစ္မႇားရဘူးဆိုတဲ့ သဘင္သည္တို႔ က်င့္၀တ္ကို သေဘာေပါက္နားလည္ေစဖို႔ ျဖစ္တယ္။ အခုေတာ့ လူငယ္မင္းသားေလးလည္း ေနာင္ၾကဥ္သြားေလာက္ၿပီဆိုေတာ့ ျပစ္ဒဏ္ေလ်ာ့ေပါ့ေပးတာ ေလ်ာ္ကန္သင့္ျမတ္တဲ့ လုပ္ရပ္ျဖစ္ပါတယ္။

ဥပေဒဆိုေခါက္ထား
       
အခုေခတ္ အႏုပညာနယ္ပယ္မႇာက လူငယ္ေလးေတြမ်ားတယ္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဆို ႀကီးေကာင္၀င္သံေတာင္ မေပ်ာက္ေသးတဲ့ အရြယ္ေလးေတြ ျဖစ္ၾကတယ္။ ေရႇးေခတ္ကလို ဆရာနဲ႔သမားနဲ႔ လူႀကီးသူမမ်ားရဲ႕ ေစာင့္ေရႇာက္မႈနဲ႔ ေရာက္လာၾကတာ မ်ဳိး မဟုတ္ဘဲ အရႇင္ေမြးေန႔ခ်င္းႀကီး ဆိုသလို ၀ုန္းကနဲ၊ ၀ုန္းကနဲ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားသူေတြ ျဖစ္သြားၾကတယ္။ သူတို႔အရြယ္ေတြနဲ႔ မလိုက္ေအာင္ ပိုက္ဆံေတြရႇာႏိုင္ၾကတယ္။ အဲဒီေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ေျခဖ်ားေထာက္လာတယ္။ ေသြးနားထင္ ေရာက္လာတယ္။ ေငြရႇိရင္၊ ဂုဏ္ရႇိရင္၊ မ်က္ႏႇာႀကီးရင္ ဘယ္သူ႕မႇ ဂ႐ုစိုက္စရာမလိုဘူး။ ေမာ္ေတာ္ပီကယ္ဆို ေဟာက္ထားလိုက္၊ ဥပေဒဆို ေခါက္ထားလိုက္ဆိုတဲ့ ေမာက္မာေထာင္လႊားမႈေတြ လြန္ကဲလာၾကတယ္။

လ်စ္လ်ဴ႐ႈထားမယ္ဆုိရင္
       
ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားသူေတြရဲ႕ လုပ္ရပ္မႇန္သမွ် တစ္ခဏခ်င္း လူ႔အဖြဲ႕အစည္းအတြင္း ကူးစက္ေရာက္ရႇိသြားတာ သဘာ၀ျဖစ္တယ္။ ဂါရ၀တရားတို႔၊ မဂၤလာတရားတို႔ သိပ္အေလးထားတဲ့ ျမန္မာ့လူ႔အဖြဲ႕အစည္းအတြင္းမႇာ ေရႇးကမၾကံဳဖူး၊ မၾကား ဖူးတဲ့ ႐ုန္႔ရင္းၾကမ္းတမ္းမႈေတြ၊ ဟီရိၾသတပၸ ကင္းမဲ့မႈေတြ၊ ႐ိုင္းပ်ေစာ္ကားမႈေတြ ဒီေန႔ေနရာစံု၊ နယ္ပယ္စံုမႇာ မေတြ႕ခ်င္၊ မျမင္ခ်င္အဆံုး ျမင္ေတြ႕ေနရတယ္။ ဒါမ်ဳိးေတြကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈထားလိုက္မယ္ဆိုရင္ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈသိခ်င္ရင္ ပုဂံဘုရားနံရံေတြ က ေဆးေရးပန္းခ်ီေတြ သြားၾကည့္မႇျဖစ္မယ့္ကိန္း ဆိုက္ေရာက္သြားႏိုင္တယ္။

ေပါ့ပ္ဆိုၿပီး မေပါ့နဲ႔
       
ေပါ့ပ္ကိစၥပဲ၊ ေပါ့ပ္စာေစာင္ေတြပဲဆိုၿပီး ခပ္ေပါ့ေပါ့သေဘာထားလို႔ မျဖစ္ပါဘူး။ ေပါ့ပ္ေတြက လူငယ္ေတြၾကား အမ်ားဆံုးေရာက္ေနတာ ျဖစ္တယ္။ ေဖ်ာ္ေျဖေရး၊ ေဖ်ာ္ေျဖေရးနဲ႔ လ်စ္လ်ဴ႐ႈထားလိုက္ရင္ ေဖ်ာ္ေျဖေရး ကတစ္ဆင့္ လွ်ပ္ေပၚေလာ္လီတဲ့အဆင့္ကို ကူးေျပာင္းသြားဖို႔ ဘာမႇခက္လႇတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ေျပာသင့္ေျပာထုိက္တာေတြ ေျပာဖို႔ လိုပါတယ္။ ေျပာတဲ့ေနရာမႇာလည္း ႏႇစ္ကိုယ္တည္းႀကိတ္ၿပီး ေျပာလို႔မရပါ ဘူး။လူသိရႇင္ၾကားျဖစ္ေအာင္ မီဒီယာေတြကတစ္ဆင့္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာဖို႔ လိုပါတယ္။ဒီလို ေျပာတာ၊ေရးတာကို နားလည္ေပးၾကဖို႔လည္း လိုပါတယ္။

မီဒီယာေတြလုပ္ပိုင္ခြင့္ခ်ဲ႕ဖို႔လို
       
ႏိုင္ငံေတာ္လံုျခံဳေရး ထိပါးေစမယ့္ ကိစၥမ်ဳိး၊ အစိုးရကို အၾကည္ညိဳပ်က္ေစတဲ့ ကိစၥမ်ဳိး၊ ဆူပူအံုႂကြေအာင္ လံႈ႕ေဆာ္သလို ျဖစ္ေစတဲ့ ကိစၥမ်ဳိး စတဲ့စတဲ့အေရးႀကီးကိစၥမ်ဳိးေတြ မဟုတ္ခဲ့ရင္၊ သတင္းမီဒီယာေတြအတြက္ လုပ္ပိုင္ခြင့္နယ္ပယ္ (Space)က်ယ္ရင္ က်ယ္သေလာက္ ႏိုင္ငံနဲ႔လူမ်ဳိးအတြက္ အက်ဳိးရႇိေစႏုိင္ပါတယ္။ ၁၉၅၀ ခုႏႇစ္မ်ားအတြင္းက တ႐ုတ္ျဖဴတိုက္ထုတ္ေရး စစ္ဆင္မႈေတြမႇာ မီဒီယာေတြရဲ႕ တက္တက္ႂကြႂကြ ပါ၀င္လံႈ႕ေဆာ္မႈေတြေၾကာင့္၊ တစ္ႏိုင္ငံလံုး ႏိုးၾကားလာခဲ့ၾကၿပီး ၀ိုင္း၀န္းကူညီခဲ့ၾကတဲ့ သာဓကရႇိပါတယ္။ နာဂစ္ေဘးဒုကၡႀကီး က်ေရာက္စဥ္ကလည္း သတင္းမီဒီယာေတြ တက္ႂကြစြာ ပါ၀င္လံႈ႕ေဆာ္ခဲ့မႈေၾကာင့္ အေထာက္အကူအမ်ားႀကီး ျဖစ္ခဲ့တာကို လက္ေတြ႕ျမင္ခဲ့ၾကရပါတယ္။

ေ၀းေ၀းၾကည့္၊ နက္နက္ေတြး
       
အင္တာနက္ထဲမႇာ အျပန္အလႇန္ ျငင္းခုန္ေနၾကတဲ့ လက္ေရာက္က်ဴးလြန္မႈ ကိစၥဟာ သာမန္ေပါ့ပ္ကိစၥ မဟုတ္ပါဘူး။ ေငြရႇိ၊ ဂုဏ္ရႇိ၊ မ်က္ႏႇာရႇိရင္ ဘယ္သူ႕မႇ ဂ႐ုစိုက္စရာ မလိုဘူး။ ေမာ္ေတာ္ပီကယ္ေလာက္ေတာ့ ေဟာက္ထား၊ ဥပေဒဆိုတာ ေခါက္ ထားဆိုတဲ့ ငါ့ျမင္းငါစိုင္း စိုင္းခ်င္ရာစိုင္းဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြ ပ်ံ႕ႏႇံ႔ေနတာကို တားဆီးကာကြယ္ဖို႔ ကိစၥျဖစ္ပါတယ္။ မီဒီယာေတြက ႏိုင္ငံနဲ႔လူမ်ဳိးရဲ႕အေရးကိစၥမႇန္သမွ်မႇာ တက္တက္ႂကြႂကြ တာ၀န္သိသိ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ေရး ကိစၥလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ျပႆနာတစ္ရပ္ကို ၾကည့္တဲ့အခါမႇာ ေ၀းေ၀းေမ်ာ္ၾကည့္တတ္ဖို႔ လိုပါတယ္။ နက္နက္႐ိႈင္း႐ိႈင္းေတြးတတ္ဖို႔လည္း လိုပါတယ္လို႔ေျပာရင္း နိဂံုးခ်ဳပ္လိုက္ပါေတာ့မယ္။

source:weekly eleven

Friday, July 23, 2010

စစ္သားကုိ ဘုန္းႀကီးေတြက အသနားခံေနရၿပီလား

Doc 1

သံဃာ့တပ္ေပါင္းစု ထုတ္ျပန္ခ်က္

23-7-2010

သခင္ကုိယ္ေတာ္မႈိင္း ကြယ္လြန္ျခင္း (၄၆) ႏွစ္ျပည့္

တကယ့္တကယ္
တြန္းလွန္ဖို႔အေရးကလဲ
မေဝးေတာ့ျပီမို႔
အေရးၾကီးလွ်င္ျဖင့္
ေသြးစည္းျပီး ေသြးနီးရာဆိုသည္႔အတိုင္း
ကိုင္း...ထထၾကြၾကြႏွင့္
ဝိုင္းၾကေပေရာ့...



သခင္ကုိယ္ေတာ္မႈိင္း ကြယ္လြန္ျခင္း ၄၆ ႏွစ္ျပည့္ အခမ္းအနားကုိ စမ္းေခ်ာင္းၿမဳိ႕နယ္ရွိ ကၽြန္းေတာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတြင္ က်င္းပခဲ့သည္။


အဆုိပါ အခမ္းအနားသုိ႔ NLD ပါတီဒုဥကၠဌ ဦးတင္ဦးႏွင့္ ဗဟုိအလုပ္အမႈေဆာင္ ဦး၀င္းတင္တုိ႔လည္း တက္ေရာက္ခဲ့ၾကကာ ၀ါရင့္ႏုိင္ငံေရးသမားႀကီးမ်ား ၊ သတင္းႏွင့္စာနယ္ဇင္းသမားမ်ားလည္း တက္ေရာက္ခဲ့ေၾကာင္း သိရသည္။


စရဖ ႏွင့္ သတင္းတပ္ဖြဲ႕၀င္မ်ားက အခမ္းအနားတက္ေရာက္လာသူမ်ားအား ဓါတ္ပုံရုိက္ကူးျခင္း ၊ ေစာင့္ၾကည့္ျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့ေၾကာင္း အခမ္းအနားသုိ႔ တက္ေရာက္ခဲ့သူတဦးက ေျပာသည္။






သခင္ ကုိယ္ေတာ္မႈိင္း (၁၈၇၆ - ၁၉၆၄)

1. အမည္ရင္း - ေမာင္လြမ္းေမာင္

2. မိဘအမည္ - ဦးစံဒြန္း + ေဒၚအုန္း

3. ေမြးသကၺရာဇ္ - ၁၈၇၆ ခု၊ မတ္လ ၂၃ ရက္၊ ျမန္မာ သကၠရာဇ္ ၁၂၃၇ တေပါင္းလျပည့္ေက်ာ္ ၁၄ ရက္ ၾကာသပေတးေန႕

4. ေမြးဖြားရာေဒသ - ေ႐ႊေတာင္ၿမိဳ႕နယ္၊ ဝါးလယ္႐ြာ

5. ကေလာင္ အမည္ခြဲမ်ား - ေ႐ႊေတာင္ ေမာင္လြန္း၊ မစၥတာ ေမာင္မႈိင္း၊ ပ႑ိေလး၊ ေမာင္သမာဓိ၊ မေစာၫြန္႕

6. ေမြးခ်င္း - ေမြးခ်င္း ၅ ေယာက္အနက္ ဒုတိယေျမာက္



ကုိယ္ေရး ျဖစ္စဥ္

၁၈၈၃၊ ခုႏွစ္သား အ႐ြယ္တြင္ ဦးေလး ေတာ္စပ္သူ ဦးပဥၥင္း ဦးသီရိႏွင့္ အတူ မႏၱေလးၿမိဳ႕သုိ႕ လိုက္ပါ လာၿပီး ျမေတာင္ ေက်ာင္းတုိက္ ျမေတာင္ ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီး၊ က်ီးသဲ ေလးထပ္ ပထမ ဆရာေတာ္ႀကီး (ျပန္ၾကားေရးႏွင့္ ျပည္သူ႕ ဆက္ဆံေရး ဦးစီး ဌာန - ႐ံုးခ်ဳပ္၊ စာတည္း အဖြဲ႕က စုေဆာင္း ျပဳစုတဲ့ ႏွစ္ဆယ္ ရာစု ျမန္မာ စာေရး ဆရာ မ်ားႏွင့္ စာစု စာရင္း၊ ပအႀကိမ္ထုတ္ ၂ဝဝ၃၊ ဧၿပီ) ထံတြင္ ကိုရင္ဝတ္ျဖင့္ ပညာ သင္ယူ ခဲ့သည္။ ရွင္အမည္ ပ႑ိတ။

၁၈၈၅ ႏိုဝင္ဘာ ၂၉ (၁၂၄၇ တန္ေဆာင္မုး လဆုတ္ ၈ ရက္) တြင္ သီေပါ ဘုရင္ႏွင့္ မိဖုရား ပါေတာ္မူသည့္ အန႒ာ႐ံု ျမင္ကြင္းကို 'စာေတာ္ဝန္ ဦးခဲ' ေက်ာင္း လက္ရန္း ေပၚမွ ျမင္ေတြခဲ့၊ ေၾကကြဲ မ်က္ရည္ က်ခဲ့သည္။ ထုိေန႕မွာပင္ စိတ္ပ်က္ၿပီး သပိတ္ တစ္လံုး သကၤန္း တစ္ထည္ႏွင့္ စစ္ကိုင္းဘက္ ေတာထြက္ခဲ့သည္။ စစ္ကုိင္း၊ မုံ႐ြာ၊ အလုံ၊ ေၾကးမုံ၊ ေခ်ာင္းဦး၊ ေမာင္းေထာင္၊ ဘုတလင္၊ ကနီ ေဒသ မ်ားသုိ႕ ေျခာက္ႏွစ္ခန္႕ လွည့္လည္ စာသင္ခဲ့သည္။ အဂၢိရတ္ ဖိုထိုးျခင္း ဝါသနာ ပါသည္။

၁၈၉၄ မွာ ဖခင္ ဦးစံဒြန္း ကြယ္လြန္ ခဲ့ၿပီး၊ အသက္ (၁၉) ႏွစ္ အ႐ြယ္တြင္ ရဟန္း ဘဝမွ လူဝတ္ လဲခဲ့သည္။ ၁၈၉၇ အသက္ ၂၂ အ႐ြယ္မွာ အစိုးရစစ္ ၇ တန္း စာေမးပြဲကို မံု႐ြာၿမိဳ႕ အလြတ္ ပညာ သင္ေက်ာင္းမွ ရဟန္း အမည္ ပ႑ိတျဖင့္ ဝင္ေရာက္ ေျဖဆုိ ေအာင္ျမင္ ခဲ့သည္။

၁၈၉၈ မွာ ေမာ္လၿမိဳင္သို႕ ေရာက္ၿပီး၊ 'ျမန္မာတိုင္း' သတင္းစာတြင္ ပ႑ိေလး ကေလာင္ အမည္ျဖင့္ ကဗ်ာမ်ား၊ စာမ်ား ေရးခဲ့သည္။ ၁၉ဝဝ မွာ ရန္ကုန္သို႕ ေရာက္လာၿပီး ဆူးေလ ဘုရားလမ္းရွိ 'ဇမၺဴ က်က္သေရ စာပံုႏွိပ္တုိက္' တြင္ စာစီ အျဖစ္ ဝင္လုပ္သည္။ ၁၉ဝ၃ ခုမွာ ရန္ကုန္ ၾကည့္ျမင္တုိင္ ငါးေၾကာ္ဖုိရပ္ေန ဆန္ စပါး ပြဲစား ဦးႏု၊ ေဒၚႏွင္း တုိ႕၏ သမီး ေဒၚရွင္ႏွင့္ လက္ထပ္သည္။ ဇမၺဴ က်က္သေရ စာပံုႏွိပ္တုိက္မွ တဆင့္ 'ရန္ကုန္တိုင္း သတင္းစာတုိက္' သို႕ ေျပာင္းေ႐ႊ႕ လုပ္ကိုင္ကာ ဇတ္စာမ်ား ေရးသား ခဲ့သည္။ ၎ သတင္းစာ တိုက္မွ တဆင့္ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕ 'ျမန္မာတိုင္း' သတင္းစာတြင္ အယ္ဒီတာ အျဖစ္ ဝင္ေရာက္ လုပ္ကိုင္ ျပန္ၿပီး၊ ပ႑ိေလး၊ ေမာင္သမာဓိ ကေလာင္ အမည္မ်ားျဖင့္ ေဆာင္းပါးမ်ား ေရးသား ခဲ့သည္။ ေမာ္လၿမိဳင္ ရာဇဝင္ ဝတၴဳကုိ ေ႐ႊေတာင္ ေမာင္လြန္း အမည္ျဖင့္ ၁၉ဝ၅ ခုႏွစ္တြင္ စတင္ ေရးသား ခဲ့သည္။ ၁၉ဝ၇ တြင္ 'ေမာ္လၿမိဳင္ နတ္လမ္းၫႊန္' ကို မေစာၫြန္႕ ဟူေသာ ကေလာင္ အမည္ျဖင့္ ေရးသား ခဲ့သည္။

၁၉ဝ၇ ခုမွာ ျမန္မာတိုင္း သတင္းစာ ရပ္နား ခဲ့သျဖင့္၊ ဟသၤာတၿမိဳ႕ 'အမရဝတီ ပံုႏွိပ္တိုက္' သို႕ စာျပဳ၊ စာျပင္ အယ္ဒီတာ အျဖစ္ ေခတၲ ဝင္လုပ္ခဲ့ ေသးသည္။ ၁၉၁၁ ခု သူရိယ သတင္းစာ စတင္ ထုတ္ေဝ သည္ႏွင့္ အယ္ဒီတာ အျဖစ္ တာဝန္ ယူၿပီး၊ ေခါင္းႀကီးႏွင့္ ဘုန္းႀကီးပ်ံ ဒီပနီကို ေရးသား ခဲ့သည္။

နယ္ခ်ဲ႕ ဆန္႕က်င္ေရး စိတ္ဓာတ္၊ အမ်ဳိးသား ေရးစိတ္ဓာတ္ ျပင္းထန္ေသာ ဆရာႀကီးသည္ အမည္ ေရွ႕တြင္ မစၥတာ ထည့္ေခၚသည္ကုိ မႏွစ္ၿမိဳ႕ ႐ႈတ္ခ် လုိသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ၁၉၁၂ တြင္ 'သူရိယ သတင္းစာ' တြင္ ရက္ျခား ေရးသားေသာ ၾကာဋီကာ ေဆာင္းပါးမ်ား မွစ၍၊ မစၥတာ အမည္တပ္ ျမန္မာ မ်ားကုိ သိကၡာ ခ်ေသာ အားျဖင့္ ရာဇဝင္လာ အမည္ဆုိး တခု ျဖစ္ေသာ ဦးႀကီး၏ ခ်ဥ္ေပါင္ ႐ြက္သည္ ေမာင္မႈိင္း ဝတၴဳတြင္ လူ႐ႈပ္ လူေပြ လူယုတ္မာ အျဖစ္ ပါဝင္ေသာ ေမာင္မႈိင္း၏ အမည္ ေရွ႕တြင္ မစၥတာ တပ္၍ မိမိ ကေလာင္ အမည္ကုိ မစၥတာ မႈိင္းဟု စတင္ သုံးစဲြ ခဲ့သည္။

၁၉၁၄ မွာ ဇနီး ေဒၚရွင္ ကြယ္လြန္ခဲ့၊ သား သမီး ေလးဦး က်န္ရစ္ခဲ့သည္။



၁၉၁၉ ခု၊ ဇူလိုင္လ ဝိုင္အမ္ဘီေအ အသင္းခ်ဳပ္ႀကီးက ႀကီးမွဴး၍ ဦးပု၊ ဦးဘေဘႏွင့္ ဦးထြန္းရွိန္ တို႕ကို ဘိလပ္သို႕ ကိုယ္စားလွယ္ အျဖစ္ လႊတ္၍ ဟုမၼ႐ူး အတြက္ အေရး ဆုိခိုင္းေသာ အခါ 'ၾသဒိႆ မတၴနာ ေလးခ်ဳိးႀကီး' ေရးသားၿပီး ေကာင္းခ်ီး ၾသဘာ ေပးခဲ့သည္။

၁၉၂၁ ခုႏွစ္တြင္ အမ်ဳိးသား ေကာလိပ္ ေပၚေပါက္ လာေသာ အခါ သူရိယ သတင္းစာ အယ္ဒီတာ အျဖစ္မွ ႏုတ္ထြက္ၿပီး၊ အမ်ဳိသား ေကာလိပ္၌ ျမန္မာစာႏွင့္ ရာဇဝင္ ပါေမာကၡၡ အျဖစ္ တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ ခဲ့သည္။ ထုိႏွစ္တြင္ ေဂ်ာ့ဘုရင္ သားႀကီး ေဝလ မင္းသားအား ခ်ီးက်ဴး ဂုဏ္ျပဳ ရတု ေရးေပးရန္ ဦးေမေအာက္က ပန္ၾကားရာ 'ျမန္မာ ႏိုင္ငံကို ကၽြန္ျပဳသည့္ အဂၤလိပ္ ဘုရင္မ၏ ေျမးကို ခ်ီးက်ဴးေသာ စာ မေရးလို' ဟု ေျပာကာ ျငင္းပယ္ ခဲ့သည္။

၁၉၂၃ 'ျမန္မာ့ရီဗ်ဴး' ဂ်ာနယ္တြင္ ဘိုးဘိုးေအာင္ ကေလာင္ အမည္ျဖင့္ ေဆာင္းပါးမ်ား ေရးခဲ့သည္။ ဗဟန္း ေနရွင္နယ္ ေကာလိပ္ ပ်က္ေသာအခါ ဒဂုန္ မဂၢဇင္းတြင္ အယ္ဒီတာ အျဖစ္ ဝင္ေရာက္ လုပ္ကိုင္ ခဲ့သည္။ ၁၉၂၇ မွာ 'ၿဗိတိသွ် ဘာမား မဂၢဇင္း' ေနာင္ 'ဓူဝံ မဂၢဇင္း' တြင္ ႀကီးမွဴး အုပ္ခ်ဳပ္သူ အျဖစ္ တာဝန္ယူ ခဲ့သည္။

၁၉၂၈ - ၂၉၊ ေတာပုန္းႀကီး စံဖဲ ႀကိဳးမိန္႕ က်သည့္ အမႈတြင္ အယူခံ ကိစၥ ဦးေဆာင္၍ ေဆာင္႐ြက္ ေပးခဲ့သည္။ ျမင္းၿခံေထာင္တြင္ စံဖဲကို သြားေရာက္ ေတြ႕ဆံု အားေပး ခဲ့သည္။ ၁၉၃ဝ ဆရာစံ ဦးေဆာင္သည့္ ေတာင္သူ လယ္သမား အေရးေတာ္ပံုႀကီးတြင္ သူရိယ သတင္းစာ၌ 'ဂဠဳန္ပ်ံ ဒီပနီ ဋီကာ' ေဆာင္းပါးမ်ား ေရးသား အားေပး ခဲ့သည္။ ၁၉၃၃ မွာ 'ေနရွင္နယ္' မဂၢဇင္းတြင္ ဝင္ေရာက္ ကူညီ ေဆာင္႐ြက္ ေပးခဲ့သည္။

၁၉၃၄၊ ႏိုဝင္ဘာလ ၃ဝ ရက္၊ ၁၂၉၆ ခု တန္ဆာင္မုန္း လဆုတ္ ၁ဝ ရက္၊ တကၠသိုလ္ အမ်ဳိးသားေန႕ က်င္းပသည့္ အခမ္းအနားတြင္ သဘာပတိ အျဖစ္ ေဆာင္႐ြက္ ခဲ့သည္။ 'ဝၯကုဇိန သာသနနံ' အမည္ပါ သဘာပတိ မိန္႕ခြန္းကို ေျပာၾကား ခဲ့သည္။

၁၉၃၄ ခုႏွစ္၊ တုိ႕ ဗမာ အစည္းအ႐ုံး၏ ပထမ အႀကိမ္ သခင္ ကြန္ဖရင့္ႀကီးကို ေရနံေခ်ာင္းတြင္ က်င္းပေသာ အခါ အစည္းအ႐ံုး၏ နာယက အျဖစ္ တင္ေျမႇာက္ျခင္းကို လက္ခံ ခဲ့ၿပီး၊ ထုိမွစ၍ မစၥတာ ေမာင္မႈိင္း အမည္မွ သခင္ ကုိယ္ေတာ္မႈိင္း အမည္သို႕ ေခၚတြင္ ေစရန္ ေၾကညာ ခဲ့သည္။

၁၉၃၅၊ ဒီဇင္ဘာလထုတ္ 'ဟံသာ မဂၢဇင္း' တြင္ ပါေသာ ေဆာင္းပါးမ်ားကို သခင္ ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း၏ ဆရာလြန္း ဟူ၍ လည္းေကာင္း၊ ဆရာလြန္း၏ သခင္ ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း ဟူ၍ လည္းေကာင္း လက္မွတ္ ေရးထိုး ခဲ့သည္။

၁၉၃၆၊ ဇြန္လ (၁၂၉၈ နယုန္ - ဝါဆို) ျမင္းၿခံ၊ ကိုးေဆာင္ ေက်ာင္းတိုက္ႀကီး အတြင္း၌ က်င္းပေသာ တုိ႕ ဗမာ အစည္းအ႐ံုး၏ ဒုတိယ အႀကိမ္ ညီလာခံသို႕ တက္ေရာက္ ခဲ့သည္။

၁၉၃၈၊ ဧၿပီလ ၂၂ ရက္တြင္ ပုသိမ္တြင္ တရား ေဟာရာ၌ 'လြတ္လပ္ေရးကို လက္ဝါးျဖင့္ ေတာင္းေန႐ံုႏွင့္ မရႏိုင္၊ သူပုန္ ထရမည္' ဟု ေဟာေျပာ ခဲ့သည္။

၁၉၃၉၊ ဇန္နဝါရီလ ၁၄ ရက္၌ က်င္းပေသာ လူထု အစည္းအေဝးႀကီးတြင္ အရွင္းရွင္ စနစ္ကို ႐ူံ႕ခ် ခဲ့သည္။ ဧၿပီ ၆ - ၉ ရက္တြင္ သခင္ သိန္းေမာင္ အဖဲြ႕မွ ဦးစီး က်င္းပသည့္ တုိ႕ဗမာ အစည္းအ႐ံုး၏ စတုတၴ အႀကိမ္ ညီလာခံ က်င္းပရာ ေမာ္လၿမိဳင္သို႕ တက္ေရာက္ ခဲ့သည္။ ဇြန္လ ၂၂ ရက္၊ ပုသိမ္တြင္ က်င္းပေသာ အစည္းအေဝး တစ္ခုတြင္ 'ၿဗိတိသွ် အစိုးရ ဒဏ္ခ်က္ေၾကာင့္ ျမန္မာတို႕ ဆင္းရဲႏြမ္းပါး ငတ္မြတ္ ေခါင္းပါး ျဖစ္ရသည္' ဟု တရား ေဟာခဲ့သည္။ ဇြန္လ ၂၇ ရက္၊ ငါးသိုင္းေခ်ာင္းသို႕ အသြား ပုသိမ္ ဘူတာ၌ ဆရာႀကီးအား ဆိုက္ကား သမား ေမာင္သန္းစိန္ ဆိုသူက တုတ္ျဖင့္ ႐ိုက္ခဲ့သည္။ ဇြန္လ ၂၈ ရက္ ပုသိမ္ ခ႐ိုင္ ရာဇဝတ္ တရားသူႀကီးက ဆရာႀကီးအား ႏွစ္လ တရား ေဟာျခင္း မျပဳရန္ တားျမစ္ ခဲ့သည္။ ဒီဇင္ဘာလ ၄ ရက္၊ ၾကည့္ျမင္တိုင္၌ က်င္းပေသာ လူထု အစည္းအေဝးႀကီးတြင္ 'ဆုိရွယ္လစ္ ဝါဒသည္ ဗုဒၶ တရားေတာ္ႏွင့္ ညီၫြတ္သည္' ဟု ေဟာေျပာ ခဲ့သည္။

၁၉၄ဝ၊ ဇန္နဝါရီ ၁၃ - ၁၄ တြင္ က်င္းပေသာ ျမန္မာ ႏိုင္ငံလံုး ဆိုင္ရာ ေတာင္သူ လယ္သမား အစည္းအ႐ံုး ဒုတိယ ႏွစ္လည္ ညီလာခံတြင္ 'ၿဗိတိသွ် နယ္ခ်ဲ႕ စနစ္ကို တြန္းလွန္၍ ဆုိရွယ္လစ္ စနစ္' တည္ေဆာက္ရန္ တိုက္တြန္း ခဲ့သည္။

၁၉၄၁၊ ဇန္နဝါရီ ၁ ရက္ေန႕မွာ ႏုိင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈ၊ နယ္ခ်ဲ႕ ဆန္႕က်င္ေရး လုပ္ေဆာင္မႈ က်ယ္ျပန္႕ လာေသာေၾကာင့္ ၿဗိတိသွ် အစုိးရ၏ ရန္သူေတာ္ နံပါတ္ () အျဖစ္ ေၾကညာျခင္း ခံခဲ့ ရသည္။ မႏၱေလးႏွင့္ ပဲခူး ညီလာခံသို႕ တက္ေရာက္ ခဲ့သည္။

၁၉၄၁ - ၄၂၊ ခုႏွစ္တြင္ ၿဗိတိသွ် အစုိးရကုိ ေတာ္လွန္သည့္ ေျမေအာက္ ေတာ္လွန္ေရး လုပ္ခဲ့သည္။ ၁၉၄၃၊ ဂ်ပန္ေခတ္တြင္ ေ႐ႊေတာင္ၾကား လမ္း၌ တပည့္မ်ားႏွင့္ အတူေနၿပီး၊ ဂိုဏ္းေပါင္းစံု သံဃာေတာ္မ်ား ညီၫြတ္ေရး အတြက္ သာသနာ့ အစည္းအ႐ံုးႀကီး ဖြဲ႕စည္းၿပီး ႏွစ္ႏွစ္ၾကာမွ် ႀကိဳးပမ္း ေဆာင္႐ြက္ ခဲ့သည္။

၁၉၄၄ - ၄၅၊ ခုႏွစ္တြင္ ဂ်ပန္ ဆန္႕က်င္ေရး သမား အျဖစ္ ဂ်ပန္တုိ႕ လုိက္လံ ဖမ္းဆီး သျဖင့္ ထိန္ကုန္း႐ြာသို႕ တိမ္းေရွာင္ ခဲ့ရသည္။ ဒုတိယ ကမာၻစစ္ ႀကီးျပီးေသာ အခါ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႕ ျပန္လာၿပီး၊ တုိ႕ ဗမာ အစည္းအ႐ံုး ဌာနခ်ဳပ္ ျပန္လည္ ဖြင့္လွစ္သည့္ အခါ ဥကၠဌ အျဖစ္ တင္ေျမႇာက္ျခင္း ခံရသည္။

၁၉၄၈ ခု၊ စက္တင္ဘာလ ၁၉ ရက္၊ ေ႐ႊတိဂံု ေစတီေတာ္ ေတာင္ဘက္ေစာင္းတန္း၌ ျပဳလုပ္ေသာ (၁၉) ႀကိမ္ေျမာက္ ဦးဝိစာရေန႕တြင္ ႏိုင္ငံေတာ္ ေအးခ်မ္း သာယာေရး အဖြဲ႕ကို ဖြဲ႕စည္းၿပီး၊ ျပည္တြင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကုိ စတင္ ေဆာင္႐ြက္ ခဲ့သည္။

၁၉၅ဝ ဇန္နဝါရီ၊ လြတ္လပ္ေရးေန႕ ႏွစ္ပတ္လည္တြင္ 'အလကၤာ ေက်ာ္စြာဘြဲ႕' ကို အစိုးရမွ ခ်ီးျမႇင့္ ခဲ့သည္။

၁၉၅၂ ခုႏွစ္တြင္ ကမႝာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကုိ စတင္ ေဆာင္႐ြက္သည္။ ပီကင္း၌ က်င္းပေသာ အာရွႏွင့္ ပစိဖိတ္ ေဒသ ႏိုင္ငံမ်ား၏ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ကြန္ဖရင့္သို႕ တက္ေရာက္သည္။ ေမလ ၁ဝ - ၁၄ ရက္ေန႕ထိ ဂ်ဴဗလီေဟာတြင္ က်င္းပေသာ ကမာၻ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ကြန္ဂရက္ (ဗမာႏုိင္ငံ) က ဆရာႀကီးအား ဥကၠ႒ အျဖစ္ တင္ေျမႇာက္ ခဲ့သည္။

၁၉၅၃ တြင္ တ႐ုတ္ျပည္ မြန္ဂိုလီးယား၊ ဟန္ေဂရီ၊ ဆိုဗီယက္ ယူနီယံသို႕ ခရီး လွည့္သည္။

၁၉၅၄၊ ဒီဇင္ဘာ ၂ဝ ရက္ ေမာ္စကိုတြင္ က်င္းပသည့္ ကမာၻ႕ စတာလင္ဆု ေ႐ြးခ်ယ္ ေပးအပ္ေရး အဖြဲ႕ႀကီးက ဆရာႀကီးအား ၁၉၄၅ ခုႏွစ္ အတြက္ 'ၿငိမ္းခ်မ္းေရး စတာလင္ဆု' အပ္ႏွင္းရန္ ဆံုးျဖတ္ ခဲ့ဲသည္။ ၁၉၅၅ မတ္လ ၂၂ ရက္၊ ဗုဒၶဟူးေန႕ ညေန ၅ နာရီခြဲ အခ်ိန္တြင္ ၿမိဳ႕ေတာ္ ခန္းမ ေရွ႕၌ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး စတာလင္ဆု ေပးအပ္ပြဲ က်င္းပၿပီး၊ အျပည္ျပည္ ဆိုင္ရာ စတာလင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဆုေပးေရး ေကာ္မတီ ဥကၠဌ မစၥတာ နီကိုေလ တီခိုေနာ့ (ဗ္) က ဆရာႀကီးအား ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဆုလက္မွတ္ႏွင့္ ဆုေ႐ႊတံဆိပ္ အပ္ႏွင္း ခဲ့သည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဆုတံဆိပ္ႏွင့္ အတူ ေငြသား ႐ူဘဲလ္ေငြ တသိန္း (အဲဒီအခ်ိန္က ေပါက္ေစ်း အရ ျမန္မာေငြ တသိန္း ႏွစ္ေသာင္း ငါးေထာင္ခန္႕) ရရွိသည္။ မတ္လ ၂၄ ရက္ေန႕မွာ ႏိုင္ငံေတာ္ သမၼတႀကီးက တီခိုေနာ့ (ဗ္)ႏွင့္ ဆရာႀကီး တုိ႕ကို ဂုဏ္ျပဳ ဧည့္ခံပြဲ တရပ္ က်င္းပ ေပးခဲ့သည္။

၁၉၅၅ ဒီဇင္ဘာ ၁၅ ရက္ေန႕တြင္ ရန္ကုန္ ေထာင္ႀကီး အတြင္း က်င္းပသည့္ စာဆုိေတာ္ေန႕ အခမ္းအနားသို႕ တက္ေရာက္ အကန္ေတာ့ ခံသည္။ ဒီဇင္ဘာ ၁၆ ရက္ေန႕တြင္ ႏုိင္ငံေတာ္ သမၼတ အိမ္ေတာ္တြင္ က်င္းပသည့္ ထမင္းစားပြဲတြင္ ဗမာႏိုင္ငံ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ကြန္ဂရက္ ဥကၠဌ အေနျဖင့္ ဆိုဗီယက္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ဘူဂနင္ႏွင့္ ကြန္ျမဴနစ္ ပါတီ ပထမ အတြင္းေရးမွဴး က႐ုရွက္ တုိ႕ကို ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လက္ေဆာင္မ်ား ေပးအပ္ ခဲ့သည္။

၁၉၅၆ ခုႏွစ္တြင္ ျမန္မာႏုိင္ငံ အရပ္ရပ္သုိ႕ လွည့္လည္ၿပီး ျပည္တြင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏွင့္ ကမာၻ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး မ်ားကုိ ေဟာေျပာ ခဲ့သည္။ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၂၈ ရက္ေန႕မွ စ၍ ၃ ရက္တိုင္ က်င္းပသည့္ မိုးညႇင္းၿမိဳ႕တြင္ ကမာၻ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ကြန္ဂရက္ (ဗမာႏိုင္ငံ) ၏ ကခ်င္ျပည္နယ္ ညီလာခံ တက္ေရာက္ ခဲ့သည္။ မတ္ ၃ဝ ရက္ အိမ္ေတာ္ရာ (၁၄) စခန္း စရပ္ႀကီး၌ မႏၩေလး ေလးျပင္ေလးရပ္ ဆရာေတာ္ ၁၄၃ ပါးကို ျပည္တြင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ပန္ႀကားလႊာ တေစာင္ တင္ဆက္ ေလွ်ာက္ထားၿပီး ၾသဝါဒ ခံယူ ခဲ့သည္။

၁၉၅၇ တြင္ သီဟိုဠ္ႏွင့္ အိႏၵိယသို႕ ကမာၻ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ကြန္ဖရင့္ အတြက္ သြားေရာက္ ခဲ့သည္။

၁၉၆ဝ ၾသဂုတ္လ ၁ဝ ရက္တြင္ အေရွ႕ဂ်ာမနီ ဟမ္းဘတ္ တကၠသုိလ္က ဆရာႀကီးအား ဂုဏ္ထူးေဆာင္ ပညာ ပါရဂူ (ေဒါက္တာဘြဲ႕) အပ္ႏွင္း ဂုဏ္ျပဳ ခဲ့သည္။ ဂ်ာမနီသို႕ ေဆးကု သြားခဲ့သည္။

၁၉၆၂ ခုႏွစ္မွ စ၍ ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏုိင္ငံ စာေရးဆရာ သမဂၢ၏ နာယကႀကီး အျဖစ္ ေဆာင္႐ြက္ ခဲ့သည္။

၁၉၆၃ ၾသဂုတ္လ ၆ ရက္၊ ညေန ၄ နာရီမွာ ၿမိဳ႕ေတာ္ ခန္းမတြင္ က်င္းခသည့္ ဟီ႐ိုရွီးမားေန႕ အခမ္းအနားသို႕ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ကြန္ဂရက္ ဥကၠဌ အေနျဖင့္ သဝဏ္လႊာ ေပးပို႕ ခဲ့သည္။

ျပည္သူ႕ သမုိင္း အလ်ဥ္တြင္ ပါဝင္ ခဲ့ေသာ နယ္ခ်ဲ႕ ဆန္႕က်င္ေရး ေခါင္းေဆာင္ႀကီး၊ စာေပ ဖခင္ႀကီး သခင္ ကုိယ္ေတာ္မႈိင္းသည္ ျပည္တြင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အတြက္ ႀကိဳးပမ္း ေဆာင္႐ြက္ ရင္းျဖင့္ ၁၉၆၄ ခုႏွစ္ ဇူလုိင္လ ၂၃ ရက္၊ ၾကာသပေတးေန႕ နံနက္ ၁ နာရီခြဲတြင္ လူႀကီး ေရာဂါျဖင့္ ကြယ္လြန္ ခဲ့သည္။ ဆရာႀကီး၏ စ်ာပနအတြက္ အာဏာသိမ္း ေနဝင္း စစ္အုပ္စုက ပထမ က်ပ္ေငြ တစ္ေသာင္း၊ ေနာက္ထပ္ က်ပ္ေငြ ၅ ေထာင္၊ စုစုေပါင္း က်ပ္ေငြ တေသာင္းခြဲ ကူညီခဲ့သည္။ သတင္းစာ တိုက္မ်ားက ေန၍ ဆရာႀကီး သခင္ ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း စ်ာပန ရံပံုေငြ ဖြင့္ခဲ့သည္။ ဇူလိုင္လ ၂၉ ရက္၊ ညေန ၅ နာရီတြင္ ဆရာႀကီး၏ ႐ုပ္ကလာပ္ကို စမ္းေခ်ာင္း ခ်မ္းသာလမ္း ေနအိမ္မွ ေန၍ စမ္းေခ်ာင္း ပဒုမၼာ ကြင္းရွိ အာဏာသိမ္း စစ္အုပ္စု ေဆာက္ေပးသည့္ မ႑ပ္သို႕ ေ႐ႊ႕ေျပာင္း ခဲ့သည္။ ၾသဂုတ္လ ၈ ရက္၊ ေန႕႔လည္ ၂ နာရီ အခ်ိန္မွာ ဆရာႀကီး ႐ုပ္ကလာပ္ကို စမ္းေခ်ာင္း မ႑ပ္မွ ေ႐ႊတိဂံု ဘုရားလမ္းရွိ ကန္ေတာ္မင္ ပန္းၿခံသို႕ ပို႕ေဆာင္ ဂူသြင္း ခဲ့သည္။

ဆရာႀကီး ကြယ္လြန္ခ်ိန္တြင္ သားသမီး ႏွစ္ေယာက္၊ ေျမး ၁၅ ေယာက္၊ ျမစ္ ၆၁ ေယာက္ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။



Wednesday, July 21, 2010

ေရႊတိဂံု အေရွ႕ဘက္မုခ္ ေက်ာင္းတိုက္တခ်ိဳ႕ ဖယ္ေပးရမည္

ခင္ဦးသာ Wednesday, July 21, 2010

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ေရႊတိဂုံ ေစတီေတာ္ အေရွ႕ဘက္မုခ္ရွိ ေက်ာင္းတိုက္ တခ်ိဳ႕တြင္ သီတင္းသုံး ေနၾကေသာ ရဟန္း သံဃာေတာ္မ်ားကို ဇူလိုင္လ ၂၅ ရက္ေန႔ ေနာက္ဆုံး ထား၍ ေက်ာင္းတိုက္မ်ားမွ ဖယ္ရွား ေပးရန္ အာဏာပိုင္မ်ားက ၫႊန္ၾကားထားေၾကာင္း စုံစမ္းသိရွိရသည္။

ဖယ္ရွားရမည့္ ေက်ာင္းမ်ားမွာ ေရႊဟၤသာ ပိဋကတ္ ေက်ာင္းတိုက္၊ ေညာင္တုန္း ပိဋကတ္ ေက်ာင္းတိုက္၊ ေဒၚလွဆင္ ပိဋကတ္ ေက်ာင္းတိုက္ စသည့္ ေက်ာင္းတိုက္မ်ားနွင့္ အနီးရွိ လူေနတိုက္တာ အေဆာက္အံု တခ်ဳိ႕တို႔ ျဖစ္ေၾကာင္း အဆိုပါ ရပ္ကြက္တြင္ ေနထိုင္သူ တဦးက ေျပာသည္။

အေဆာက္ အအုံမ်ားမွာ ေဟာင္းႏြမ္းေန၍ ျပင္ဆင္ရန္ ဖယ္ရွားေပး ရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သတ္မွတ္ ရက္တြင္ ဖယ္ရွား မေပးပါက ေရႊတိဂုံ ေစတီေတာ္ ေဂါပက စည္းမ်ဥ္းအရ လည္းေကာင္း၊ တည္ဆဲ ဥပေဒအရ လည္းေကာင္း အေရးယူ သြားမည္ဟု ဇူလိုင္ လဆန္းပိုင္းတြင္ ေပးပို႔သည့္ ၫႊန္ၾကားစာ၌ ေဖာ္ျပထားသည္ဟု ဆရာေတာ္ တပါးက မိန္႔ၾကားသည္။

ရပ္ကြက္သား တဦးက “ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ သီတင္းသုံး ေနၾကတဲ့ ဘုန္းႀကီးေတြ အကုန္လံုးကို အျမန္ဆုံး ဖယ္ရွားေပးဖို႔ရယ္၊ က်ေနာ္တို႔ ရပ္ကြက္က လူေနတဲ႔တိုက္က လူေတြလည္း ဆင္းေပးဖို႔ လာေျပာထားတယ္။ လူေတြက ႀကိဳက္တဲ့ အခ်ိန္ ေျပာင္းလို႔ ရေပမယ့္ ဘုန္းႀကီးေတြက ၀ါတြင္းဆိုေတာ့ ပိုၿပီး အခက္ေတြ႔ေနၾကတယ္”ဟု ဧရာ၀တီသို႔ ေျပာသည္။

အဆိုပါ ေက်ာင္းတိုက္မ်ားတြင္ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္မ်ား အပါအ၀င္ သံဃာေတာ္ ၁၀ ပါး ၀န္းက်င္စီႏွင့္ သာမေဏမ်ား သီတင္းသံုးေနသည့္အျပင္ တပည့္ဒါယကာမ်ားလည္း ေနထိုင္ၾကေၾကာင္း၊ သံဃာမ်ား သီတင္းသုံးလာသည္မွာ နွစ္ေပါင္း ၆၀ ခန္႔ ရွိၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ေက်ာင္းထိုင္ ဆရာေတာ္ တပါးက မိန္႔ၾကားသည္။

“ဘုန္းဘုန္း ဒီေက်ာင္းမွာ သီတင္းသုံးလာတာ ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ ရွိၿပီ။ ေဟာင္းေနၿပီဆိုေပမယ့္ ႏွစ္ေပါင္း ၇၀၊ ၈၀ ေလာက္ ေကာင္းေကာင္း ေနလို႔ရေသးတယ္။ ပ်က္စီးယိုယြင္းေနတာ ဘာမွမရွိေသးဘူး။ လတ္တေလာႀကီး ဖယ္ရွားခိုင္းတာဆိုေတာ႔ အကုန္ ဒုကၡေတြ႔ေနၾကတယ္”ဟု အဆိုပါ ဆရာေတာ္က ဆက္လက္မိန္႔ၾကားသည္။

ေရႊတိဂုံဘုရားဝန္းက်င္ရွိ အေဆာက္အအုံအမ်ားစုမွာ နွစ္ေပါင္းရာခ်ီေနၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း ျပဳျပင္ရန္ လိုအပ္ပါက ျပဳျပင္ ၍ ေနထိုင္ၾကေၾကာင္း၊ ဖယ္ရွားေပးရျခင္းမ်ဳိး မရွိခဲ့ဘူးေၾကာင္း၊ လူေနအိမ္မ်ားကိုသာ ဖယ္ရွားမႈမ်ဳိး ရွိခဲ့ေၾကာင္း ဗဟန္း ၂ လမ္း ရပ္ကြက္သား တဦးက ေျပာသည္။

ယခု ဖယ္ရွားခိုင္းသည္ ပိဋကတ္ေက်ာင္းတိုက္မ်ားမွာ ျမန္မာ သကၠရာဇ္ ၁၂၉၅ ခုနွစ္ ၀န္းက်င္က ေဆာက္လုပ္ထားျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။

“ဇြန္လတုန္းကလည္း တခါလာၿပီး ဖယ္ရွားခိုင္းေသးတယ္။ အဲဒီတုန္းကေျပာတာ ပိုဆိုးတယ္။ ဒီတခါေတာ့ ဖယ္ရွားေပးမယ္ ဆိုရင္ ပိုက္ဆံ သိန္း ၃၀ က်ပ္ ေပးမယ္ေျပာတယ္။ ဘုန္းဘုန္းတို႔က ေငြမလိုဘူး၊ သီတင္းသုံးဖို႔ ေနရာရရင္ ေတာ္ၿပီ”ဟု ေက်ာင္းထိုင္ ဆရာေတာ္တပါးက မိန္႔ၾကားသည္။

ရဟန္းသံဃာမ်ားအား ေနာက္ဆုံးဖယ္ရွားခိုင္းသည့္ရက္မွာ ၀ါဆိုကာလ မတိုင္မီ ေနာက္ဆုံးရက္ျဖစ္ေန၍ ပိုမိုအခက္ ေတြ႔ႏိုင္ေၾကာင္း၊ အာဏာပိုင္မ်ားက သီတင္းသုံးမည့္ေနရာ စီစဥ္မေပးဘဲ မိမိတို႔သြားလိုရာ သြားႏိုင္သည္ဟု ေျပာေၾကာင္း ေရႊ႕ေပးရမည့္ ေက်ာင္းတိုက္တခုမွ ကပၸိယတဦးက ေျပာသည္။

ထိုေက်ာင္းတိုက္မ်ားမွ မေျပာင္းေရႊ႕ရေရး အတြက္ သက္ဆိုင္ရာ ၿမိဳ႕နယ္ သံဃနာယက အဖြဲ႔၊ ႏိုင္ငံေတာ္ သံဃ မဟာ နာယက အဖြဲ႔၊ တိုင္း ေအးခ်မ္းသာယာေရးႏွင့္ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးေကာင္စီ တို႔သို႔ ေတာင္းဆို တင္ျပခဲ႔ေသာ္လည္း ထူးျခားမႈ မရွိေၾကာင္း ဆရာေတာ္တပါးက မိန္႔ၾကားသည္။

အဆိုပါ ေက်ာင္းတိုက္မ်ားနွင့္ အနီးတ၀ုိက္ကို အာဏာပိုင္္မ်ားက ရယူလိုျခင္းမွာ သီရိလကၤာႏိုင္ငံသို႔ ေရာင္းခ်ရန္ စီစဥ္ေနျခင္း ေၾကာင့္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းတိုက္ တခု၏ တန္ဖုိးမွာ ကာလေပါက္ေစ်း အနည္းဆုံး က်ပ္သိန္း ၃ ေထာင္၀န္းက်င္ ရွိေၾကာင္း စံုစမ္း သိရွိရသည္။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္ စည္ပင္သာယာေရး နယ္နိမိတ္တြင္ အႏၲရာယ္ရွိ အေဆာက္အအုံအျဖစ္ သတ္မွတ္မည္ဆိုပါက “ဤအေဆာက္အအုံသည္ အႏၲရာယ္ရွိ အေဆာက္အအုံျဖစ္၍ ေနထိုင္ရန္မသင့္” ဟု ဆိုင္းဘုတ္တင္ေလ့ ရွိေသာ္လည္း ယခု ဖယ္ရွားခိုင္းသည့္ အေဆာက္အအုံမ်ားတြင္ ယင္းသို႔ေၾကာညာ အသိေပးထားျခင္း မရွိေၾကာင္း သိရသည္။

Sunday, July 18, 2010

ႀကိဳး

အခန္း ၁။
“သားႀကီးေရ……. ေအာင္ေအာင္
ေအာင္ေအာင္ေရ ………….”

တေက်ာ္ေက်ာ္ေခၚေနတဲ့ ေမေမရဲ႕ အသံကိုလစ္လွ်ဴရႈ႕ၿပီး ထံုးစံအတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ ကစားၿမဲကစားေနခဲ့တာပါ။ ခဏေနေတာ့ေမေမအသံေပ်ာက္သြားပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သိတယ္ ေမေမ သူ႕သမီးကို စိတ္မခ်လို႔ျပန္လာၾကည့္တာ။ အလုပ္ကေန ျပန္လာၿပီး သူ႕သမီးကို ထမင္းလာေကၽြးတာ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔မိသားစုမွာ ေမေမရယ္၊ ၇-ႏွစ္အရြယ္ကၽြန္ေတာ္ရယ္၊ ၃-ႏွစ္အရြယ္ညီမေလးရယ္ ၃-ဦးရွိပါတယ္။ ေဖေဖက ညီမေလးငယ္ငယ္က ငါးဖမ္းသြားရင္းျပန္မလာေတာ့တာ ဒီေန႕ထိပါပဲ။ ေသၿပီလို႔ေတာ့ ေျပာၾကတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္မယံုပါဘူး။ တေန႔ ေဖေဖျပန္လာမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အတူ ေဖေဖေဆာ့အံုးမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အတူ ဗီဒီယိုရံုသြားၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳက္တဲ သီဟတင္စိုးကားေတြ အတူၾကည့္အံုးမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ေခါင္းက ဆံပင္ေတြဖြၿပီး သားႀကီးစာႀက်ိးသားေနာ္။ ပညာတတ္ႀကီးျဖစ္ရင္ ေဖေဖတို႔လို ပင္ပင္ပန္းပန္းမလုပ္စားရဘူး၊ လိမ္လိမ္မာမာေနေနာ္။ လိမ္မာမွ ေဖေဖကခ်စ္တာ ဟုေျပာတဲ့ စကားေတြကို ကၽြန္ေတာ္အားလံုး နားမလည္ေပမယ့္ ေဖေဖဆီက အခ်စ္ေတြရဖို႔ ေဖေဖစကားအားလံုး ကၽြန္ေတာ္နားေထာင္ပါမည္။ ျပန္လာခဲ့ပါေဖေဖရယ္ ေမေမက သားကိုမခ်စ္ဘူး။ သူ႔သမီးပဲခ်စ္တာ။

**************************
ကၽြန္ေတာ္ ညီမေလးကိုမုန္းပါသည္။ သူ႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္အၿမဲအရိုက္ခံထိပါသည္။ ေမေမရဲ႕ အဆူခံရပါသည္။ ေဖေဖ မရွိတဲ့ ေနာက္မွာ ေမေမ ငါးေရြးတဲ့ အလုပ္ကိုလုပ္ပါသည္။ မနက္အလုပ္မသြားခင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေမာင္ႏွမအတြက္ ထမင္းခ်က္ခဲ့ၿပီး ညီမေလးကို ေန႔လည္စာေကၽြးဖို႔ အၿမဲမွာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္အၿမဲပ်က္ကြက္ပါသည္။ အဲဒီအတြက္ ကၽြန္ေတာ္အရိုက္ခံထိပါသည္။ သူ႔မွာလဲ လက္ပါတာပဲ သူ႔ဘာသာသူခူးစားမွာေပါ့ ဟု ကၽြန္ေတာ္ဆင္ေျခေပးတတ္ပါသည္။ ဟုတ္တယ္ေလ ကၽြန္ေတာ္လဲ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ခူးစားတာပဲဟာ။ တခါတရံေတာ့ ေမေမက မရိုက္ပဲ ကၽြန္ေတာ္နားမလည္ေသာ စကားေတြေျပာေျပာၿပီး ငိုပါသည္။
သားႀကီးရယ္ သားကအႀကီး။ ညီမေလးကို သားမွဂရုမစိုက္ရင္ဘယ္သူက ဂရုစိုက္မွာလဲ။ သား ညီမေလးအရြယ္တုန္းက ေမေမေရာ၊ ေဖေဖေရာ ဂရုစိုက္ၾကတယ္ေလ။ ညီမေလးၾကေတာ့ သားနဲ႕ ေမေမက ဂရုစိုက္ရမွာေလ။ သူကိုယ္တိုင္မွ မလုပ္တတ္ေသးတာ။ အခု ေမေမကအလုပ္သြားေတာ့ ညီမေလးကို ဂရုစိုက္မဲ့ သူက သားပဲရွိတာေလ။ သားႀကီးက လိမၼာပါတယ္ဟု ေျပာလွ်င္ ညီမေလးကို သနားေနတတ္ပါသည္။ ေဖေဖေကာ ေမေမလို ညီမေလးကိုခ်စ္မွာပဲလား။ ဟင့္အင္း မခ်စ္ရဘူး။ ေဖေဖ သားကိုပဲခ်စ္ပါ။
**************************
ကၽြန္ေတာ္ ညီမေလးကို အလြန္မုန္းပါသည္။ ေမေမ့ကိုလဲ မုန္းပါသည္။ ဒီေန႔ ေမေမကၽြန္ေတာ္ကို စိတ္ဆိုးဆိုးႏွင့္ရိုက္ပါသည္။ ေအာင္ေအာင္ နင္အေတာ္အသံုးမက်တဲ့အေကာင္။ အႀကီးျဖစ္ၿပီး ဘာတခုမွ အားမကိုးရဘူး။ အိမ္လဲစိတ္မခ်ရ၊ အငယ္မလဲ ဂရုမစိုက္။ ငါ့မွာ နင္တို႔စားဖို႔ ရွာရတာတဘက္၊ နင္အသံုးမက်လို႔ ေျပာရတာ တဘက္။ ငါေသတာေသခ်င္လိုက္တာ။ နင့္အေဖအစား ငါပဲေသခ်င္တယ္ ငေအာင္ရဲ႕ ဟုေျပာရင္း၊ ငိုရင္းရိုက္ပါသည္။
ဒီေန႔ ေမေမျပန္လာေတာ့ ညီမေလးနဖူးတြင္ ဖူးေရာင္ေနတာ ေတြ႔ေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း အားလံုးကၽြန္ေတာ္ကို အျပစ္ဖို႔ပါသည္။ ညီမေလး ေခ်ာ္လဲတာလား၊ တခုခုနဲ႔ တိုက္မိတာလား ကၽြန္ေတာ္မသိပါ။ သူ႔နဖူးမွာ ညိုမဲ ဖူးေရာင္ေနတာေတြ႔ ေတာ့ကၽြန္ေတာ္ သနားသလိုလိုရွိတုန္း ေမေမက ဒုတ္ဆြဲၿပီး နင္ဂရုမစိုက္လို႔၊ နင္အသံုးမက်လို႔ ဟုေျပာရင္း ငိုရင္းရိုက္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေျခသလံုးမွာ အရိႈးရာေတြထင္သည္ဟု ထင္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ နာပါသည္။ အသားသာမက ႏွလံုးသားထဲကထိနာပါသည္။ ေနႏွင့္အံုးေပါ့။ မနက္ျဖန္ ေမေမအလုပ္သြားမွ နင္သိမယ္ ဟု စိတ္ထဲမွ ညီမေလးကို က်ိန္းဝါးေနမိပါသည္။
**************************

ညအိပ္ခါနီးေတာ့ ေမေမ ကၽြန္ေတာ္ ေျခသလံုးကို ပရုတ္ဆီလာလိမ္းေပးပါသည္။ သားႀကီးရယ္ လိမၼာပါေနာ္။ ငါ့သားႀကီးက လိမၼာပါတယ္။ ညီမေလးက ခေလးပဲရွိေသးတာ။ ေမေမတို႔ သားအမိ ၃-ေယာက္ထဲရွိတာ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္နဲ႕ တေယာက္ကိုတေယာက္ ဂရုတစိုက္ေနရမွာေပါ့။ ေမေမမရွိတဲ့ အခ်ိန္မွာ သားကညီမေလးကို ပိုၿပီးဂရုစိုက္ရမွာ။ အဲဒါဆို ေမေမကို ခ်စ္ရာလဲေရာက္တယ္။ ကူညီရာလဲေရာက္တယ္သိလား။ ေနာက္သားေဖေဖကိုလဲ ခ်စ္ရာေရာက္တယ္။ ၾကည့္စမ္း ညီမေလးဘယ္ေလာက္ သနားဖို႔ ေကာင္းသလဲ။ သူ႕ခမွ်ာ နာေပမယ့္ နာတယ္ပဲေျပာတတ္တယ္။ ဘယ္လို အနာသက္သာေအာင္လုပ္ရမလဲ မသိေသးဘူး။ သားက ေစာင့္ေရွာက္မွေပါ့။ ေမေမ စိတ္ခ်ပါရေစ သားႀကီးရယ္ေနာ္။ ေမေမမွာ ခ်စ္စရာတိုလို႔ ဒီသားႀကီးနဲ႕ ဒီသမီးေလး ႏွစ္ေယာက္ပဲရွိတာ။ ကဲအိပ္ေတာ့ ေမေမကိုခ်စ္ရင္ ညီမေလးကိုလဲ ခ်စ္ေနာ္။
**************************
သားႀကီးထထ။ ထစမ္းျမန္ျမန္။ သမီးမငိုနဲ႔ သိပ္ေနာ္။ ေမေမအတင္းဆြဲထူႏိွးလို႔ ႏိွးလာတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ကို လက္ဆြဲ၊ ညီမေလးကို ခ်ီရင္း အိမ္ေခါင္းရင္းက သစ္ပင္ေပၚတင္ေပးေနတဲ့ ေမေမကိုတလွည့္၊ ေအာ္ဟစ္ေနၾကတဲ့ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြတလွည့္၊ တရိပ္ရိပ္တက္လာတဲ့ ေရျပင္ႀကီးကို တလွည့္ၾကီးရင္း ကၽြန္ေတာ္ေၾကာက္လန္႔တၾကား ေအာ္ငိုေနမိပါတယ္။ သားႀကီးမငိုနဲ႔ ေနာ္ သားကငိုရင္ညီမေလးက ပိုဆိုးမွာေပ့ါ။ ညီမေလးကိုၿမဲၿမဲကိုင္ထားေနာ္။ ေမေမ အိမ္ထဲပိုက္ဆံသြားယူလိုက္အံုးမယ္။ ေမေမသြားနဲ႔ သြားနဲ႔ မီးမီးေၾကာက္တယ္လို႔ ေအာ္ငိုေနတဲ့ညီမေလး ကို ကၽြန္ေတာ္ ပထမဦးဆံုးေခ်ာ့လိုက္ပါတယ္။ ညီမေလး ငိုနဲ႔ေနာ္ ကိုကိုရွိတယ္။ သစ္ပင္ကိုဖက္ထား။
**************************
အခန္း ၂။

ကၽြန္ေတာ္ႏိွးလို႔ မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေဘးမွာေမေမနဲ႔ ညီမေလး ရွိမေနပါ။ ကၽြန္ေတာ္လဲ အိမ္မွာ မဟုတ္ပဲ ခ်ဳံပုတ္တခုေပၚေရာက္ေနပါသည္။ ဘာျဖစ္တာလဲ ဘာေတြျဖစ္ကုန္တာလဲ၊ ကၽြန္ေတာ္နားမလည္ပါ။ ေမေမေရာ ဘယ္မွာလဲ။ ညီမေလးေရာ ဘယ္မွာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ရြာေရာ ဘယ္မွာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္သူငယ္ခ်င္းေတြေရာ ဘယ္မွာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ေရဆာလိုက္တာ။ ကၽြန္ေတာ္ ခ်ဳံပုတ္ေပၚကဆင္းၿပီး ႏြံတင္ေနတဲ့ေျမေပၚမွာ ေလွ်ာက္သြားရင္း ေမေမကိုရွာပါသည္။ ညီမေလးကိုရွာပါသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ရြာကလူေတြရွာပါသည္။ ေရဆာလြန္း၍ေရရွာပါသည္။

ေမေမကိုမေတြ႔ပါ။ ညီမေလးကို မေတြ႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ရွာေနေသာ အားလံုးကိုမေတြ႔ပါ။ ေရကိုေတာ့ ေတြ႔ပါသည္။ ဒါေပမယ့္ ေသာက္လို႔မရေအာင္ျဖစ္ေနတာကို ကၽြန္ေတာ္နားမလည္ပါ။ ေမေမေရ သားဒီမွာ သားဗိုက္ဆာလိုက္တာ။

**************************
“ဟယ္ ဟိုမွာကေလး တေယာက္ေဟ့။ ရပ္ရပ္။”

အသံၾကားလို႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေလွတစင္းေပၚမွ လူတခ်ိဳ႕ ဆင္းလာၿပီး ကၽြန္ေတာ္ကိုေပြ႔ခ်ီသြားပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေရဆာတယ္လို႔ေျပာၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္ဟုထင္ပါသည္။

**************************
ကၽြန္ေတာ္ႏိွးတဝက္ မႏိွးတဝက္ျဖစ္ေနခိ်န္မွာ ဆူဆူညံညံေတြေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ထထိုင္လိုက္မိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္ေရာက္ေနတာပါလိမ့္။ ကၽြန္ေတာ္အား မုန္႔ႏွင့္ေရလာေပးေသာ ဦးေလးအား ကၽြန္ေတာ္ေမေမႏွင့္ ညီမေလးေရာ ဟုေမးတဲ့အခါ ဒါအရင္စားလိုက္ေနာ္သား။ သားေမေမနဲ႔ ညီမေလးကို ဦးတို႔ရွာေပးပါမယ္ ဟုေျပာသြားပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္ သူတို႔ေျပာစကားေတြကိုနားမလည္ပါ။ လူေတြအမ်ားႀကီးေသတယ္တဲ့။ နာဂစ္ ေၾကာင့္တဲ့။ အိမ္ေတြ ရြာေတြမရွိေတာ့ဘူးတဲ့။ ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့ နာဂစ္။ ဒါဆို ေမေမ၊ ညီမေလးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခြဲတာလဲ ဒီနာဂစ္ပဲေနမွာ။ ကၽြန္ေတာ္ နာဂစ္ဆိုသူကို အလြန္မုန္းပါသည္။

**************************
ေလွတစင္းေပၚမွ ဆင္းလာေသာလူႀကီးတဦးလက္ဆြဲလာေသာ မိန္းကေလးကိုျမင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ တဟုန္ုးထိုးေျပးသြားၿပီး ဦးေလးဦးေလး ဒါသားညီမေလး၊ ဒါသားညီမေလး လို႔တတြတ္တြတ္ေျပာရင္း ညီမေလးလက္ကို မလႊတ္တမ္းဆြဲထားမိပါတယ္။

ညီမေလးက ကၽြန္ေတာ့္ကိုမမွတ္မိပါ။ ငူငူငိုင္ငိုင္ႏွင့္ စကားလဲမေျပာပါ။ လူႀကီးေတြေကၽြးေသာ မုန္႔ကို ကၽြန္ေတာ္ညီမေလးအား အရင္ေကၽြးပါသည္။ ဝၿပီလား ေမးလို႔ေခါင္းၿငိမ့္မွ ကၽြန္ေတာ္စားပါသည္။ ညီမေလးႏွင့္ အတူအိပ္ပါသည္။ ေနာက္တႀကိမ္ ညီမေလးႏွင့္ ခြဲရမွာ ကၽြန္ေတာ္ေၾကာက္ပါသည္။ ကိုကို႔ကို ကိုကိုလို႔ေခၚပါ ညီမေလးရယ္။ ကိုကိုအရင္လို ညီမေလးကိုအႏိွင္မက်င့္ေတာ့ပါဘူး။ ဦးဦးတို႔ ေမေမကိုရွာေတြ႔ရင္ ညီမေလးကို ကိုကိုအရမ္းခ်စ္တယ္လို႔ေျပာျပလိုက္မယ္ေနာ္။ ဒါဆို ေမေမအရမ္းဝမ္းသာမွာ။ ေမေမကေျပာတယ္ ကိုကိုကအႀကီး ညီမေလးကိုဂရုစိုက္ရမယ္တဲ့။
ေနာက္ ၃-ရက္ေလာက္မွ ညီမေလးက ကိုကိုေမေမေရာလို႔ ေမးပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ ဆို႔တက္လာၿပီး ညီမေလးကို ဖက္ထားၿပီး ဦးဦးတို႔ ေမေမကိုရွာလာမွာပါ ညီမေလးရယ္။ မငိုနဲ႕ေနာ္ ကိုကိုရွိတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ငိုေနတာလား ညီမေလးငိုေနတာလား ကၽြန္ေတာ္တကယ္ မသိပါ။


**************************
“မလိုက္ဘူး။ သားမလိုက္ဘူး။ သားကို ညီမေလးနဲ႔ မခြဲပါနဲ႔။ သားညီမေလးနဲ႔ အတူေနပါရေစ။”

ေမာင္ေအာင္ေအာင္ ဒီဘုန္းဘုန္းနဲ႔ ရန္ကုန္လိုက္သြားရမယ္။ လိုက္မယ္မဟုတ္လား ဟုေမးေသာ ဦးဦးတေယာက္၏အေမးကို ကၽြန္ေတာ္ညီမေလးေရာလား လို႔ေမးေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ေယာက္က်ားေလးပဲလက္ခံတာ။ သားညီမေလးကို ဦးတို႔ အေကာင္းဆံုး စီစဥ္ေပးမွာပါ။ လိုက္သြားလိုက္ေနာ္ သားတဲ့။ သားနဲ႔ ညီမေလးကို မခြဲပါနဲ႔ ဦးဦးနဲ႔ ဘုန္းဘုန္းတို႔ရယ္။ နာဂစ္က သားတို႔ေမာင္ႏွမ နဲ႔ေမေမ ကိုခြဲသြားခဲ့ၿပီ။ ဦးဦးတို႔က သားနဲ႔ညီမေလး ကိုထပ္မခြဲပါနဲ႔ေနာ္။

**************************

အခန္း ၃။

“ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကို ပညာသင္စရိတ္ေထာက္ပ့ံေပးေသာ စကာၤပူေရာက္ ျမန္မာမိသားစုအားလံုးက်န္းမာၾကပါေစ။ ခ်မး္းသာၾကပါေစ။ ဦးဦး၊ ေဒၚေဒၚတို႔ကို သားတို႔၊သမီးတို႔မွ အထူးေက်းဇူးတင္ရွိပါေၾကာင္းေျပာၾကားလိုပါတယ္။ ဦးဦး၊ ေဒၚေဒၚတို႔ေက်းဇူးကိုဆပ္သည့္အေနႏွင့္ သားတို႔၊သမီးတို႔မွ စာၾကိဳးစားပါမည္ဟု ဂတိေပးပါသည္။”

မေန႔က ဆရာေတာ္မွ (ေအာ္ေမ့ေနတာ အခုကၽြန္ေတာ္ကို ဆရာေတာ္က ကိုရင္ဝတ္ေပးထားတာပါ။) လႈိင္သာယာ၊ ေအာင္ေဇယ်ာမင္း ပရဟိတေက်ာင္းက ကိုရင္တို႔ကို ပညာသင္ေထာက္ပံ့ေၾကးေပးေနတဲ့ စကာၤပူမွ အန္တီတေယာက္လာမယ္လို႔ ႀကိဳေျပာထားပါသည္။ ေက်းဇူးတင္စကားေျပာဖို႔ ကိုရင္ကိုေရြးထားလို႔ ေက်းဇူးတင္စကားကို လိႈက္လႈက္လွဲလွဲေျပာ ရ၍ အားလံုးကိုယ္စား အလြန္ဝမ္းသာပါသည္။

ထိုအန္တီမွ ပရဟိတေက်ာင္း မွ ကေလးအားလံုးကို တဦးခ်င္းဆီ ေပ်ာ္လား။ ၾကီးလာရင္ဘာျဖစ္ခ်င္သလဲစ သျဖင့္ေမးပါသည္။ ကိုရင္ကေတာ့ ကိုရင့္ေဘးမွာ ညီမေလးရွိသ၍ ေပ်ာ္ပါသည္။


ဝန္ခံခ်က္ ။ ။ လႈိင္သာယာ၊ ေအာင္ေဇယ်ာမင္း ပရဟိတေက်ာင္းမွ ျဖစ္ရပ္မွန္ ေမာင္ႏွမ အေၾကာင္းကို ခံစားေရးဖြဲ႔ပါသည္။ ဒီဇတ္လမ္းေလးကို တဆင့္ေျပာျပေသာ Kutho အဖြဲ႔မွ ညီမငယ္တေယာက္အားအထူးေက်းဇူး တင္ေၾကာင္းမွတ္တမ္းတင္ပါသည္။

Kမမ
(က်ေနာ္ ဂ်ီတုိက္ ဂ်စ္ကန္လုပ္သမွ် သီးခံၿပီး ဒီစာစုေလး ျဖစ္ေအာင္ ေရးေပးခဲ့တဲ့ အေမတေယာက္လုိ အမတေယာက္လုိ ခ်စ္ခင္ရတဲ့ မမႀကီးကုိ ေက်းဂ်ဴးကမၻာဆုိင္ပါ)

Wednesday, July 14, 2010

မ်ဳိသိပ္မႈတုိ႔ ဖြင့္အံရာ ဂ်ီေတာ့မက္ေဆ့ခ်္ကမၻာ


မင္းႏုိင္သူ


ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕ ထုိင္လုိက္မိသည္ႏွင့္ သူ စဖြင့္သည္က Gmail ။ ထုိ႔ေနာက္ Gtalk ။ သူ႕အေကာင့္အတြင္းရွိ မိတ္ေဆြအားလုံးကုိ မဂၤလာပါဟု လုိက္ႏႈတ္ဆက္ရင္း Gtalk message ေတြ လုိက္ဖတ္သည္။

"ႏိုင္ငံပိုင္သတင္းစာမွာက ႏ်ဴကလီးယား. တကမၻာလံုးကမီဒီယာေတြမွာ ေဒၚစု.. ရပ္ကြက္ထဲမွာေတာ့ ကမၻာ့ဖလား.. ရခိုင္မွာေတာ့ ေရကူးေနၾကဘီ"

"လာပါအခ်စ္ရယ္.. ဆိုက္ကားနင္းမယ္.. ကူလီထမ္းမယ္.. ဘိန္းမုန့္ေရာင္းမယ္ ၾကည္နူးဖြယ္.. ပန္းေတာင္းကိုရြက္ကာ ဘုရားေပၚတက္.. ကန္ေဘာင္မွာ အတူတူထိုင္မယ္လာ ဆိုက္ကားေပၚတက္...”

"အိပ္မက္တပြဲ ေပးပါ။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မ်ားမ်ားထည့္ အတိတ္ဆိုးေတြ မပါေစနဲ႔ ခံစားခ်က္ကို ပါးပါးေလး ျဖဴး သံေယာဇဥ္ လည္း ပါပါေစ"


သူ႕မိတ္ေဆြမ်ား တင္ထားေသာ Gtalk message အေၾကာင္းအရာေတြက စုံလွသည္။ ဟာသေတြပါသလုိ နယ္ေျမေဒသအေျခအေန တင္ျပတာေတြပါသည္။ ႏွလုံးသားေရးရာ တင္သူ ရွိသလုိ ႏုိင္ငံေရးအစာမေၾကမႈကုိ အံထုတ္ထားသူေတြလည္း ရိွသည္။

"ရန္္ကုန္ၿမိဳ.ၾကီးကိို မီးပိုေပးႏိုင္ၿပီလို႕ေအာ္ေနၾကတယ္ ဒို႕ပဲခူးမွာေတာ့ မီးလာခ်ိန္ေတြပိုနဲသြားတယ္ ေတာ္လိုက္ၾကတာ။ " ဆုိသည့္ ဂ်ီေတာ့လ္မက္ေဆ့ခ်္တခုက ရန္ကုန္မီးလာခ်ိန္ပုိလာမည္ဆုိေသာ သတင္းကုိသာ အာရုံစုိက္ေနၾကသူမ်ားအတြက္ အျခားတဘက္ကုိ လွစ္ဟျပလုိက္သည့္ ကန္႔လန္႔ကာ အဖြင့္တခု။

သာသနာေရး၀န္ႀကီးဌာနမွ ၀န္ထမ္းတဦးကေတာ့ သူ႕မက္ေဆ့ခ်္တြင္ "အုိ..ေနျပည္ေတာ္မွ အဘအေပါင္းတုိ႔...ကၽြနု္ပ္ယေန႕စားသံုးလိုက္ေသာ အစာအဟာရမ်ားသည္ မနက္ၿဖန္ခါအတြက္ သီးခံဖို႕ၿဖစ္ပါ၏။" ဟု တင္ထားသည္။

သုံးေလးရက္ခန္႔အၾကာတြင္ ပုဂံတြင္ တည္ေဆာက္လ်က္ရွိသည့္ သာသနာေရးဆုိင္ရာ အေဆာက္အဦတခုအတြက္ အလုပ္ၾကမ္း၀င္လုပ္ေပးေနၾကရေသာ သာသနာေရး၀န္ထမ္းမ်ား၏ အျဖစ္အပ်က္သတင္းက ေခတ္ၿပဳိင္အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာတြင္ ေပၚထြက္လာသည္။

အန္အယ္လ္ဒီလူငယ္တဦးကေတာ့ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးအကြဲအၿပဲမ်ားကုိ စိတ္ကုန္လာဟန္ရွိ၏။

“"ထိတိုင္း ကြဲတဲ႔ ဒို႔လူေတြ” ဖ.ဆ.ပ.လအကြဲ....တိုင္းျပည္ လဲ။ ျပည္ပအကြဲ......ယံုၾကည္မႈ နည္း။ အန္အယ္လ္ဒီ အကြဲ....ျပည္သူ ဆဲ။ အတိုက္ခံ အားလံုးကြဲ......စစ္ကြ်န္ပဲ။ " ဟု သူ႔ မက္ေဆ့ခ်္ေပၚ ပစ္တင္ထားသည္။

NDFပါတီ၏ အမွတ္တံဆိပ္မ်ားကုိ ကန္႔ကြက္ႏုိင္ေၾကာင္း သတင္းစာတြင္ပါလာသည့္ ေန႔တြင္"ကို ေဆြ ၿငိမ္း တို့ကလည္း ခေမာက္ေလးကို စြဲလမ္းေနတုန္းပါလားလို့... ရွာထိုးဦးထုပ္ေလးဘာေလးလုပ္လည္း ရပါတယ္ကြဲ႕.. ငုနဲ့ပိေတာက္... စုနဲ့ခေမာက္... ေဆြၿငိမ္းနဲ့ ဦးထုပ္ေပါ့လို့" ဟူ၍လည္း ျပည္တြင္းအယ္ဒီတာတဦးက သူ႕မက္ေဆ့ခ်္ကေန ခနဲ႔၏။

ဖဆပလေခတ္က ဦးဗေဆြႏွင့္ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းအတြဲကုိ ေဆြၿငိမ္းအုပ္စုဟု ေခၚေ၀ၚခဲ့ၾကသည့္အတုိင္း NLDမွ ခြဲထြက္ကာNDF ပါတီကုိ ထူေထာင္ၾကသည့္ ဦးခင္ေမာင္ေဆြႏွင့္ ေဒါက္တာသန္းၿငိမ္းတုိ႔သည္လည္း ဤမက္ေဆ့ခ်္အရ ေခတ္သစ္ ေဆြၿငိမ္းျဖစ္သြားသည္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီ Gtalk message မ်ားသည္ ျမန္မာျပည္မွ အေျခအေနမ်ားကုိ ရုိးတိုးရိပ္တိတ္ ျမင္ေတြ႕ခြင့္ရေစေသာ ျပတင္းေပါက္မ်ား။

“ျမန္မာျပည္အတြင္း ေရတြင္းေရကန္ခမ္းေျခာက္မႈေတြ ျဖစ္ေနၿပီဆုိတာကုိ သတင္းဌာနေတြမွာ မတက္ခင္ကတည္းက ျပည္တြင္း ဂ်ီေတာ့လ္မက္ေဆ့ခ်္ေတြမွာ က်ေနာ္ေတြ႕မိေနတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း အကူအညီေပးေရးအတြက္ ႀကဳိျပင္ထားႏုိင္ခဲ့တယ္"ဟု ျမန္မာျပည္အတြင္း ေရလွဴဒါန္းမႈမ်ား ျပဳလုပ္ေပးခဲ့ေသာ စင္ကာပူႏုိင္ငံအေျခစုိက္ Lotus ေဖာင္ေဒးရွင္းမွ တာ၀န္ရွိသူတဦးက ေျပာသည္။

ဂ်ီေတာ့လ္မက္ေဆ့ခ်္ကုိ လြတ္လပ္စြာ မေရးရဲသူမ်ားလည္း ရွိေသးသည္။ ဒါကေတာ့ အဆန္းတက်ယ္မဟုတ္။ စစ္အစုိးရ၏ ဖိႏွိပ္မႈေအာက္တြင္ ရွည္ၾကာစြာ ေနခဲ့ၾကရသည္ကုိး။

“ဟင့္အင္း...မေရးရဲဘူး။ သမီးအေကာင့္ထဲမွာ ဘယ္သူေတြက ဘာေတြမွန္း မသိဘူးေလ။ သမီးမျမင္ မသိဘူးတဲ့သူေတြလည္း ရွိတယ္။ သမီး ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြ ေရးထားတာကုိ သူတုိ႔ ျမင္သြားရင္ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ"ဟု အသက္ (၂၀) အရြယ္ ရန္ကုန္သူ တဦးက မက္ေဆ့ခ်္လြတ္လပ္စြာ မေရးရဲသည့္ အေၾကာင္းကုိ ေျပာသည္။

ထုိမိန္းကေလးက သူမ၏ အမည္ရင္းေနာက္တြင္ ဌာနအမည္ပါ ဂ်ီးေမးလ္အေကာင့္ကုိ သုံးေနရသူျဖစ္၏။

ထုိသုိ႔ေသာ စုိးရြံ႕မႈမ်ားအေပၚ “ျမန္မာႏုိင္ငံထဲမွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သုံးစြဲႏုိင္ဖုိ႔ဆုိရင္ ကုိယ့္အမည္ရင္း ၊ အလုပ္ဌာနေတြနဲ႔ မသက္ဆုိင္တဲ့ အေကာင့္တခု သီးသန္႔ကုိ ဖြင့္ထားသင့္တယ္။ ကုိယ့္မိသားစု ၊ အလုပ္အသုိင္းအ၀ုိင္းနဲ႔ ေျပာမယ့္အေကာင့္ ၊ တျခားလြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေျပာခ်င္ရာ ေျပာလုိ႔ရမယ့္အေကာင့္ ။ ခြဲျခားၿပီး သုံးရင္ စုိးရိမ္စရာမရွိပါဘူး"ဟု အင္တာနက္လုံၿခဳံေရး ကၽြမ္းက်င္သူ ကုိထက္ခုိင္က ရွင္းလင္း ေျပာဆုိသည္။

အကယ္စင္စစ္တြင္ Gmail သည္ Facebook အေကာင့္ထက္ပင္ ျပည္တြင္း အင္တာနက္သုံးစြဲသူမ်ားအတြက္ လုံၿခဳံမႈေပးႏုိင္ေသးသည္ဟုလည္း ကုိထက္ခုိင္က ေထာက္ျပသည္။

“facebook မွာ public ဖြင့္ေပးလုိ႔ရတယ္။ ဘယ္သူမဆုိ တက္ၾကည့္လုိ႔ရေနတယ္။ ဒါမွ မဟုတ္ရင္ မိတ္ေဆြသီးသန္႔ (friend only) ေပးလုိ႔ရတယ္။ မိတ္ေဆြရဲ့ မိတ္ေဆြ (friend of friend ) ဖြင့္ေပးလို႕ရတယ္။ google buzz ကေတာ့ မိတ္ေဆြသီးသန္႔ တမ်ဳိးပဲရွိတယ္။ မိတ္ေဆြရဲ့ မိတ္ေဆြ ဆုိတာ မရွိဘူး။ အမ်ားသူငါ (public) ၾကည့္လုိ႕မရဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ ကုိယ္ေရးထားတဲ့ဟာေတြက မိတ္ေဆြသီးသန္႔ အတြက္ပဲျဖစ္တဲ့အတြက္ လုံၿခဳံမႈ အဆင့္အတန္း ပုိ ရွိတယ္"ဟု ၄င္းက ဆုိသည္။

Google Buzz ဆုိသည္မွာ Facebook ကဲ့သုိ႔ အမ်ားအသုံးျပဳႏုိင္သည့္ လူမႈေရးကြန္ရက္ အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာျဖစ္ၿပီး Google ကုမၸဏီက ယခုႏွစ္ ေဖဖ၀ါရီလ (၉) ရက္ေန႔တြင္ လူထုသုိ႔ စတင္ မိတ္ဆက္ခဲ့သည္။

Google Buzzကုိ ဂ်ီေမးလ္မွ တဆင့္ အလြယ္တကူ အသုံးျပဳႏိုင္ရန္ စီစဥ္ထားကာ မၾကာခဏ ေျပာဆို ဆက္သြယ္ေလ့ရွိေသာ လိပ္စာမ်ားကို Buzzက အလုိအေလ်ာက္ အျပန္အလွန္ ခ်ိတ္ဆက္ ေပးမည္ ျဖစ္သည္။

Google Buzz ေပၚထြက္လာၿပီး သိပ္မၾကာ Buzz အသုံးျပဳသူႏွင့္ ဆက္သြယ္ထားသူမ်ားကုိ အျခားသူမ်ားက ျမင္ေနရသည့္အတြက္ Google ကုမၸဏီေတာင္းပန္ရသည္။

သုိ႔ရာတြင္ Buzz ၏ လုံၿခဳံေရး အားေပ်ာ့မႈသည္ ျမန္မာျပည္တြင္း Gmail သုံးစြဲသူမ်ားစြာကုိ ထိခုိက္ေစမည္မဟုတ္ဟု ပဲခူးၿမဳိ႕ရွိ အင္တာနက္ဆုိင္ပုိင္ရွင္တဦးက ယူဆသည္။

အဆုိပါ အင္တာနက္ ဆုိင္ရွင္က " က်ေနာ္တုိ႔ဆီက အင္တာနက္သုံးသူေတြအားလုံး Gmail အေကာင့္တခုေတာ့ ပုိင္ၾကတာခ်ည္းပဲ။ Buzz ထပ္ထြက္လာခ်ိန္မွာ သုံးတတ္သူေတာင္ မရွိသေလာက္ပါဘဲ။အမ်ားစုက ကုိယ္ေရးခ်င္တာေရးပုိ႔ဖုိ႔ ၊ သူမ်ားပုိ႔လာတဲ့စာကုိ ဖတ္ဖုိ႔ ၊ ဒါေလာက္ပဲ သုံးၾကတာပါ။ အသစ္ေပၚတာေတြကုိ စမ္းသုံးႏုိင္ဖုိ႔ အင္တာနက္ဆုိင္မွာအခ်ိန္ကုန္ ေငြကုန္ခံႏုိင္သူေတြလည္း မရွိသေလာက္ပါ။"ဟု ဆုိသည္။

Google Buzz တြင္ မိမိ၏ messageကုိ သူတပါးက ထင္ျမင္ခ်က္ေပးႏုိင္သလုိ ၊ ကုိယ္ကလည္း သူတပါး messageကုိ ထင္ျမင္ခ်က္ေပးႏုိင္သည္။ သုိ႔ရာတြင္ Google Buzz ကုိ အသုံးျပဳသူ ျမန္မာျပည္တြင္း၌ လူနည္းစုသာ ရွိေနေသးသည္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျမန္မာျပည္တြင္းမွ အင္တာနက္အသုံးျပဳသူ အမ်ားစုသည္ ကုိယ့္ message အား သူတပါး ထင္ျမင္ခ်က္ေပးမႈကို ခံယူရေရး မရေရးထက္ ၊ ကုိယ္ေျပာလုိရာ ေျပာေရးကုိသာ အဓိကထားၾကသည္။

ကမၻာေပၚတြင္ ဂ်ီေမးလ္ အသုံးျပဳသူေပါင္း ၁၇၆ သန္းခန္႔ ရွိေနရာ အင္တာနက္ ျမန္ႏႈန္းနိမ့္ေသာ ၊ အင္တာနက္ နည္းပညာ ပ်ံ႕ႏွံ႕မႈ ေလ်ာ့ပါးေသာ ျမန္မာႏုိင္ငံအတြင္းမွ အင္တာနက္သုံးစြဲသူမ်ားလည္း ထုိအထဲတြင္ပါ၀င္သည္။

Gmailတခုကုိသာ အားျပဳသုံးစြဲေနရေသာ ျပည္တြင္းအင္တာနက္ သုံးသူမ်ားအဖုိ႕ gmail password အခုိးခံရမည္လား ဆုိသည္ကလည္း စုိးရိမ္ခ်က္တခု။

“လူေတြက ထင္တာက အင္တာနက္လုံၿခဳံေရးအေၾကာင္း ေျပာလုိ႔ရွိရင္ ၊ ဂ်ိမ္းစ္ဘြန္းဇာတ္ကားေတြထဲကလုိ Hacking ေတြ ၊ ကုဒ္ေတြနဲ႔ အတုိက္အခုိက္ခံရမယ္လုိ႔ ထင္ေနၾကတယ္။ ဒါေတြလည္း မရွိဘူးမဟုတ္ဘူး ၊ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီနည္းပညာနဲ႔ ေအာင္ျမင္သြားတယ္ဆုိတာ ရွားပါတယ္။ Gmail passoword ကုိ သတ္သတ္ ခုိးတဲ့ ပရုိဂရမ္ေတြ ရွိတယ္။ Gmail passoword ခုိးတဲ့ ပရုိဂရမ္ေတြကုိ ေရးၿပီး ဗုိင္းရပ္စ္အေနနဲ႔ လႊတ္လုိ႔ ကြန္ပ်ဴတာေတြထဲမွာ ေရာက္ခဲ့ဖူးတာေတြရွိတယ္"ဟု အင္တာနက္လုံၿခဳံေရး ကၽြမ္းက်င္သူ ကုိထက္ခုိင္က ေျပာသည္။

ထုိျဖစ္စဥ္ကုိ ေရွာင္လြဲႏုိင္ရန္ မိမိ နားမလည္ေသာ Links မ်ားကုိ မႏွိပ္မိရန္သည္ အဓိက လုိအပ္ခ်က္တခုျဖစ္၏။

“အဲဒီ ဗုိင္းရပ္စ္မ်ဳိးက ကုိယ့္ေမးလ္ထဲက သူငယ္ခ်င္းဆီကပဲလာတယ္။ ဒါေပမဲ့ တကယ္တမ္းက ကုိယ့္သူငယ္ခ်င္းက ပုိ႔ေနတာမဟုတ္ဘူး။ သူ႕ကြန္ပ်ဴတာမွာ အဲဒီဗုိင္းရပ္စ္ေၾကာင့္ လုံၿခဳံေရးေပါက္သြားၿပီး သူ႕အလုိအေလွ်ာက္ ကုိယ့္ေမးလ္ဆီ ၀င္လာတာ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ကုိယ္မသိတဲ့ Link ေတြ ၀င္လာရင္ ခ်က္ခ်င္းႏွိပ္လိုက္တာမ်ဳိးမလုပ္ဘဲ။ သူပုိ႔ထားတာဟုတ္မဟုတ္ ၊ ဘယ္လုိ Linkမ်ဳိးလဲဆုိတာကုိ သူငယ္ခ်င္းကုိ ျပန္ေမးပါ။အဲဒါဆုိရင္ ဒီဗုိင္းရပ္စ္မ်ဳိးကုိ ေရွာင္လြဲႏုိင္ပါလိမ့္မယ္"ဟု ကုိထက္ခုိင္က ရွင္းျပသည္။

ျပည္တြင္း အင္တာနက္သုံးစြဲသူမ်ားအတြင္း ဂ်ီေမးလ္လုံၿခဳံေရး နားလည္သူမ်ား ရွိသလုိ ၊ နားမလည္ဘဲ သုံးစြဲေနရသူမ်ားလည္း ရွိေနဆဲ။

“ဂ်ီေမးလ္လုံၿခဳံမႈအေၾကာင္းကုိေတာ့ သိပ္မသိဘူး။ ဂ်ီေတာ့လ္မက္ေဆ့ခ်္ေတြေတာ့တင္ျဖစ္တယ္။ က်ေနာ္တင္တာေတြ အမ်ားစုကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ မန္းေလးတ၀ႈိက္က အေျခအေနေတြအေၾကာင္းပါပဲ။ က်ေနာ္တုိ႔ ျပည္တြင္းမွာ ေရးလုိ႔မရတာေတြ တင္ပစ္လုိက္တယ္ဗ်ာ။ အဲလုိမွ မတင္ရရင္ ရင္မေခ်ာင္ဘူး" ဟု မႏၱေလးၿမဳိ႕မွ စာနယ္ဇင္းသမားတဦးက ဆုိသည္။

အမွန္တကယ္လည္း သူေျပာသကဲ့သုိ႔ပင္ ဂ်ီေတာ့လ္မက္ေဆ့ခ်္မ်ားသည္ လြတ္လပ္စြာေျပာေရးဆုိခြင့္မရေသာ ရပ္၀န္းမ်ားတြင္ ရင္ေခ်ာင္ေဆးတခု ျဖစ္ေနဟန္ရွိသည္။

ျပည္တြင္းေန ျပည္သူလူထု၏ လြတ္လပ္စြာေျပာေရးဆုိခြင့္အေၾကာင္းကုိ သူ စဥ္းစားၾကည့္ေနမိစဥ္မွာပင္ ျပည္တြင္း မိတ္ေဆြတဦးက ဂ်ီေတာ့လ္မွတဆင့္ လွမ္းႏႈတ္ဆက္လာသည္။ ထုိအခုိက္ ဖ်တ္ခနဲ ေတြ႕လုိက္ရသည့္ သူ႕ဂ်ီေတာ့မက္ေဆ့ခ်္ကား

"ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနေသခဲ..ေမာ္ေတာ္ေနေရထဲ..အိမ္မွာေနအေမဆဲ..ရန္ကုန္မွာေနဗုန္းကြဲ.. ေနျပည္ေတာ္မွာေနအသားမည္း..အျမင့္ဆံုးကုိတက္ အခ်စ္ဆံုးကုိဖက္ျပီးေအာ္လုိက္မယ္......... မီးလာျပီ....မီးလာျပီေဟးးးးးးးးးး"