ေ၀းေ၀းၾကည့္ နက္နက္ေတြး

လူထုစိန္၀င္း   

        သတင္းစာအလုပ္ကို စြဲလမ္းျမတ္ႏိုးလြန္းတာေၾကာင့္ တစ္သက္လံုး ဒီအလုပ္တစ္ခုတည္းကိုပဲ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ သတင္းစာမ်ဳိးဆက္ ကန္းသြားမႇာစိုးတဲ့အတြက္ သတင္းစာပညာနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ စာေတြလည္း အမ်ားႀကီး ေရးခဲ့ပါတယ္။ ေရးတဲ့အခါမႇာ လည္း က်င့္၀တ္သိကၡာပိုင္းဆိုင္ရာကို အထူး အေလးထား ေရးခဲ့ပါတယ္။

အနာေပၚတုတ္က်ျဖစ္ရႇာၾက
       
ေစ်းကြက္စီးပြားေရးနဲ႔အတူ ပုဂၢလိကဂ်ာနယ္ေတြ ေပၚထြန္းလာတဲ့ အခါ၊ ကံစမ္းမဲကိစၥ၊ လက္ေဆာင္ကိစၥ ဆိုတာမ်ဳိးေတြေၾကာင့္ ဂ်ာနယ္သမားေတြ နာမည္ပ်က္စရာေတြ အမ်ားႀကီးျဖစ္လာခဲ့ၾကတယ္။ ေၾကာ္ျငာကို သတင္းေယာင္ေဆာင္ ေရးသား ထည့္သြင္းတာမ်ဳိးေတြလည္း ေတြ႕လာရတယ္။ လက္ေဆာင္ေၾကာင့္ ဂ်ာနယ္သမားခ်င္း ရန္ျဖစ္ရတာတို႔၊ ဖိတ္စာေဖ်ာက္တာတို႔ဆိုတဲ့ မဖြယ္မရာေတြလည္း မျပတ္ၾကားလာရတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ လက္ေဆာင္ကို လက္ ေရႇာင္ဖို႔ စာေတြအမ်ားႀကီး ေရးခဲ့တယ္။ စာအုပ္လက္ေဆာင္ယူၿပီး ေကာင္းတယ္ညႊန္းတာမလုပ္ဖို႔၊ သံ႐ံုးကလႊတ္လို႔ သူတို႔ႏိုင္ငံ အလည္သြားရၿပီး၊ ျပန္လာေတာ့ အားလံုးေကာင္း၊ လႊတ္ေကာင္း၊ ေဆြမ်ဳိးသာမက ႏိုင္ငံပါေမ့သြားေအာင္ေကာင္းဆိုတဲ့ ေက်းဇူးဆပ္စာမ်ဳိးေတြ မေရးဖို႔ဆိုတာမ်ဳိးေတြလည္း ထပ္ခါတလဲလဲ ေရးခဲ့တယ္။ ေရးလြန္းအားႀကီးလို႔ တခ်ဳိ႕ေခတ္ေပၚဂ်ာနယ္ေတြက ကြယ္ရာကေန ေအာက္ကလိအာေျပာၾကတာေတြ ေတာင္ခံရတယ္။ အနာေပၚတုတ္က် ျဖစ္ရႇာၾကတာကိုး။

လူငယ္တစ္ေယာက္ကဆံုးမ
       
သူမ်ားကိုဆံုးမလြန္းလို႔ ၀ဋ္လည္တာထင္ပါရဲ႕။ အသက္ ၇၀ က်မႇ လူငယ္တစ္ေယာက္က ဆံုးမတာ ခံလိုက္ရတယ္။ အင္တာနက္ထဲက ဆံုးမတာျဖစ္လို႔ လူငယ္လို႔ ေျပာလိုက္တာပါ။ ဘယ္သူဘယ္၀ါ မသိပါဘူး။ အင္တာနက္ထဲမႇာ ေရးမဆံုး ႏိုင္ျဖစ္ေနၾကတဲ့ 'လက္ေရာက္က်ဴးလြန္မႈ' တစ္ခုနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဂ်ာနယ္သမားေတြက ထင္ျမင္ခ်က္လာေတာင္းတဲ့အတြက္ ထင္ျမင္ခ်က္ကို ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ဘာအေၾကာင္းဘာကိစၥမ်ဳိးနဲ႔မႇ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကို ကိုယ္ ထိလက္ေရာက္ ႐ိုက္ႏႇက္ထိုးႀကိတ္တာမ်ဳိး လုပ္ခြင့္မရႇိတဲ့အေၾကာင္း၊ လုပ္ခဲ့ရင္ ဥပေဒအရ အျပစ္ရႇိတဲ့အေၾကာင္း ေျပာလိုက္တာပါ။ အဲဒီလို ေျပာလိုက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ အင္တာနက္ကေနၿပီး 'လူႀကီးျဖစ္ၿပီး ကိုယ္ဟာကိုယ္မေနဘဲ ဒီလိုကိစၥမ်ဳိးေတြထဲ ဘာလို႔၀င္ပါေနရတာလဲ' ဆိုတဲ့ စာတက္လာတာကို ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။

ဂါရ၀တရားတို႔၊ မဂၤလာတရားတို႔ သိပ္အေလးထားတဲ့ ျမန္မာ့လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြင္းမႇာ ေရႇးကမၾကံဳဖူး၊ မၾကားဖူးတဲ့ ႐ုန္႔ရင္းၾကမ္းတမ္းမႈေတြ၊ ဟီရိၾသတပၸ ကင္းမဲ့မႈေတြ၊ ႐ိုင္းပ်ေစာ္ကားမႈေတြ ဒီေန႔ ေနရာစံု၊ နယ္ပယ္စံုမႇာ မေတြ႕ခ်င္၊ မျမင္ခ်င္အဆံုး ျမင္ေတြ႔ေနရတယ္။ ဒါမ်ဳိးေတြကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈထား လိုက္မယ္ဆိုရင္  . . .

မ်က္ႏႇာလႊဲရမယ့္ ကိစၥမဟုတ္
       
ေပါ့ပ္နယ္ပယ္ကကိစၥမို႔ ဘာမႇမဆိုင္ဘူး။ ၀င္ပါစရာမလိုဘူးလို႔ ထင္မယ္ဆို ထင္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္တိုင္ကဒီကိစၥကို ငါးစိမ္းတန္းက မိန္းမႏႇစ္ေယာက္နပန္းလံုးတဲ့ ကိစၥလို မ်က္ႏႇာလႊဲထားလိုက္ရမယ့္ ကိစၥမ်ဳိးလို႔ မယူဆပါဘူး။ စိတ္ဓာတ္ ေရးရာ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးမႈေတြ ဘယ္ေလာက္အထိ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ နက္နက္႐ိႈင္း႐ိႈင္း ျဖစ္ပြားေနၿပီလဲဆိုတာကို ထင္ဟပ္ေဖာ္ျပေနတဲ့ လကၡဏာတစ္ရပ္လို႔ ယူဆပါတယ္။

ဇာတ္မင္းသားငယ္ကိစၥ
       
တစ္ေန႔က သဘင္အစည္းအ႐ံုးက တစ္ရႇိန္ထိုးနာမည္ႀကီးလာတဲ့ ဇာတ္မင္းသားငယ္တစ္ေယာက္ကို ႏႇစ္ႏႇစ္ဇာတ္မကရလို႔ ျပစ္ဒဏ္ခ်မႇတ္ထားတာက သက္ညႇာတဲ့အေနနဲ႔ တစ္ႏႇစ္လို႔ ေလ်ာ့ခ်ေပးလိုက္တဲ့သတင္း ဂ်ာနယ္ေတြမႇာ ဖတ္လိုက္ရတယ္။ ဇာတ္မင္းသားငယ္က ၀န္ခ်ေတာင္းပန္တာကိုလည္း ေတြ႕ရတယ္။ ေဖ်ာ္ေျဖေရးလုပ္ငန္းနဲ႔ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းျပဳေနတဲ့ သဘင္သည္တစ္ေယာက္ကို ႏႇစ္ႏႇစ္ႀကီးေတာင္ ဇာတ္မကရလို႔ ျပစ္ဒဏ္ခ်မႇတ္တာဟာ အေတာ္ျပင္းထန္ပါတယ္။ သာမန္အား ျဖင့္ မလုပ္သင့္ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္မ်ား ဒီလိုျပစ္ဒဏ္ခတ္ရတာလည္း ဆိုတာကို ျပန္ေလ့လာလိုက္ေတာ့ ေအာင္ျမင္မႈမာန္ သိပ္တက္ေနတဲ့ မင္းသားငယ္က ဇာတ္စင္ေပၚကေနၿပီး စင္ေအာက္က ေလႇာင္ေျပာင္တဲ့ ပရိသတ္ ကို ႐ုန္႔ရင္းၾကမ္းတမ္းတဲ့ စကားလံုးေတြ ေစာ္ကားတဲ့ အျပဳအမူေတြနဲ႔ တံု႔ျပန္ျပဳမူခဲ့တာေၾကာင့္ ပြဲခင္းထဲမႇာ ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲ ျဖစ္သြားခဲ့ရတယ္။

ေသြးနားထင္ေရာက္လို႔
       
သဘင္အစည္းအ႐ံုးက ငယ္ရြယ္သူမင္းသားေလး သင္ခန္းစာယူႏိုင္ေအာင္ တစ္ႏႇစ္ဇာတ္မကဖို႔ ပိတ္လိုက္တယ္။ ဒါကို မင္းသားက မထီမဲ့ျမင္ျပဳၿပီး နယ္ပြဲေတြမႇာ ၀င္ေရာက္ေဖ်ာ္ေျဖတာေတြ လုပ္တယ္။ သဘင္အ စည္းအ႐ံုးကသိေတာ့ စည္းကမ္းေဖာက္ဖ်က္မႈေၾကာင့္ မူလျပစ္ဒဏ္ တစ္ႏႇစ္အစားႏႇစ္ႏႇစ္ဆိုၿပီး အျပစ္တိုးလိုက္တယ္။ ဒီတင္မင္းသားငယ္က လာေရာက္၀န္ခ်ေတာင္းပန္လို႔ လူႀကီးေတြက ဆံုးမေျပာဆိုၿပီး ျပစ္ဒဏ္ေလ်ာ့ေပါ့ေပးလုိက္တာပါ။ ဒါအင္မတန္ သင့္ေလ်ာ္တဲ့ လုပ္ရပ္ျဖစ္ပါတယ္။ မင္းသားငယ္အေနနဲ႔ ေအာင္ျမင္မႈေၾကာင့္ ေသြးနားထင္ေရာက္ၿပီး ဘယ္သူ႕မႇ ဂ႐ုစိုက္စရာမလိုဘူးဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ ပထမသူ႕ထမင္းရႇင္ ပရိသတ္ကို မထီမဲ့ျမင္လိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ သဘင္ေလာကရဲ႕ လူႀကီးသူမေတြကိုပါ ဂ႐ုစိုက္ဖို႔ မလိုဘူးလို႔ ယူဆၿပီး ထင္ရာစိုင္းလုပ္ခဲ့တယ္။

ထမင္းရႇင္ကို မျပစ္မႇားနဲ႔
       
အခုေတာ့ ကေလးကေနာင္တရၿပီး လူႀကီးေတြကို ၀န္ခ်ေတာင္းပန္တယ္။ ေနာက္ေနာင္မျဖစ္ေစဖို႔ အာမ၀ႏၲံခံတယ္။ ဒီအျဖစ္ေတြအားလံုး အစကေနအဆံုးထိ ဂ်ာနယ္ေတြမႇာပါလာေတာ့ တျခားအႏုပညာနယ္က လူငယ္ေလးေတြပါ သင္ခန္းစာယူ ႏိုင္ၾကတယ္။ သဘင္အစည္းအ႐ုံးက အျပစ္ေပးတယ္ဆိုတာ လူငယ္တစ္ေယာက္ အညြန္႔က်ဳိးသြားေအာင္၊ ဘ၀ပ်က္သြားေအာင္လုပ္တာမႇ မဟုတ္တာ။ ဆင္ျခင္ႏိုင္ေစဖို႔နဲ႔ ပရိသတ္ဆိုတာ ထမင္းရႇင္၊ ေက်းဇူးရႇင္ျဖစ္တဲ့အတြက္ မျပစ္မႇားရဘူးဆိုတဲ့ သဘင္သည္တို႔ က်င့္၀တ္ကို သေဘာေပါက္နားလည္ေစဖို႔ ျဖစ္တယ္။ အခုေတာ့ လူငယ္မင္းသားေလးလည္း ေနာင္ၾကဥ္သြားေလာက္ၿပီဆိုေတာ့ ျပစ္ဒဏ္ေလ်ာ့ေပါ့ေပးတာ ေလ်ာ္ကန္သင့္ျမတ္တဲ့ လုပ္ရပ္ျဖစ္ပါတယ္။

ဥပေဒဆိုေခါက္ထား
       
အခုေခတ္ အႏုပညာနယ္ပယ္မႇာက လူငယ္ေလးေတြမ်ားတယ္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဆို ႀကီးေကာင္၀င္သံေတာင္ မေပ်ာက္ေသးတဲ့ အရြယ္ေလးေတြ ျဖစ္ၾကတယ္။ ေရႇးေခတ္ကလို ဆရာနဲ႔သမားနဲ႔ လူႀကီးသူမမ်ားရဲ႕ ေစာင့္ေရႇာက္မႈနဲ႔ ေရာက္လာၾကတာ မ်ဳိး မဟုတ္ဘဲ အရႇင္ေမြးေန႔ခ်င္းႀကီး ဆိုသလို ၀ုန္းကနဲ၊ ၀ုန္းကနဲ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားသူေတြ ျဖစ္သြားၾကတယ္။ သူတို႔အရြယ္ေတြနဲ႔ မလိုက္ေအာင္ ပိုက္ဆံေတြရႇာႏိုင္ၾကတယ္။ အဲဒီေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ေျခဖ်ားေထာက္လာတယ္။ ေသြးနားထင္ ေရာက္လာတယ္။ ေငြရႇိရင္၊ ဂုဏ္ရႇိရင္၊ မ်က္ႏႇာႀကီးရင္ ဘယ္သူ႕မႇ ဂ႐ုစိုက္စရာမလိုဘူး။ ေမာ္ေတာ္ပီကယ္ဆို ေဟာက္ထားလိုက္၊ ဥပေဒဆို ေခါက္ထားလိုက္ဆိုတဲ့ ေမာက္မာေထာင္လႊားမႈေတြ လြန္ကဲလာၾကတယ္။

လ်စ္လ်ဴ႐ႈထားမယ္ဆုိရင္
       
ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားသူေတြရဲ႕ လုပ္ရပ္မႇန္သမွ် တစ္ခဏခ်င္း လူ႔အဖြဲ႕အစည္းအတြင္း ကူးစက္ေရာက္ရႇိသြားတာ သဘာ၀ျဖစ္တယ္။ ဂါရ၀တရားတို႔၊ မဂၤလာတရားတို႔ သိပ္အေလးထားတဲ့ ျမန္မာ့လူ႔အဖြဲ႕အစည္းအတြင္းမႇာ ေရႇးကမၾကံဳဖူး၊ မၾကား ဖူးတဲ့ ႐ုန္႔ရင္းၾကမ္းတမ္းမႈေတြ၊ ဟီရိၾသတပၸ ကင္းမဲ့မႈေတြ၊ ႐ိုင္းပ်ေစာ္ကားမႈေတြ ဒီေန႔ေနရာစံု၊ နယ္ပယ္စံုမႇာ မေတြ႕ခ်င္၊ မျမင္ခ်င္အဆံုး ျမင္ေတြ႕ေနရတယ္။ ဒါမ်ဳိးေတြကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈထားလိုက္မယ္ဆိုရင္ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈသိခ်င္ရင္ ပုဂံဘုရားနံရံေတြ က ေဆးေရးပန္းခ်ီေတြ သြားၾကည့္မႇျဖစ္မယ့္ကိန္း ဆိုက္ေရာက္သြားႏိုင္တယ္။

ေပါ့ပ္ဆိုၿပီး မေပါ့နဲ႔
       
ေပါ့ပ္ကိစၥပဲ၊ ေပါ့ပ္စာေစာင္ေတြပဲဆိုၿပီး ခပ္ေပါ့ေပါ့သေဘာထားလို႔ မျဖစ္ပါဘူး။ ေပါ့ပ္ေတြက လူငယ္ေတြၾကား အမ်ားဆံုးေရာက္ေနတာ ျဖစ္တယ္။ ေဖ်ာ္ေျဖေရး၊ ေဖ်ာ္ေျဖေရးနဲ႔ လ်စ္လ်ဴ႐ႈထားလိုက္ရင္ ေဖ်ာ္ေျဖေရး ကတစ္ဆင့္ လွ်ပ္ေပၚေလာ္လီတဲ့အဆင့္ကို ကူးေျပာင္းသြားဖို႔ ဘာမႇခက္လႇတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ေျပာသင့္ေျပာထုိက္တာေတြ ေျပာဖို႔ လိုပါတယ္။ ေျပာတဲ့ေနရာမႇာလည္း ႏႇစ္ကိုယ္တည္းႀကိတ္ၿပီး ေျပာလို႔မရပါ ဘူး။လူသိရႇင္ၾကားျဖစ္ေအာင္ မီဒီယာေတြကတစ္ဆင့္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာဖို႔ လိုပါတယ္။ဒီလို ေျပာတာ၊ေရးတာကို နားလည္ေပးၾကဖို႔လည္း လိုပါတယ္။

မီဒီယာေတြလုပ္ပိုင္ခြင့္ခ်ဲ႕ဖို႔လို
       
ႏိုင္ငံေတာ္လံုျခံဳေရး ထိပါးေစမယ့္ ကိစၥမ်ဳိး၊ အစိုးရကို အၾကည္ညိဳပ်က္ေစတဲ့ ကိစၥမ်ဳိး၊ ဆူပူအံုႂကြေအာင္ လံႈ႕ေဆာ္သလို ျဖစ္ေစတဲ့ ကိစၥမ်ဳိး စတဲ့စတဲ့အေရးႀကီးကိစၥမ်ဳိးေတြ မဟုတ္ခဲ့ရင္၊ သတင္းမီဒီယာေတြအတြက္ လုပ္ပိုင္ခြင့္နယ္ပယ္ (Space)က်ယ္ရင္ က်ယ္သေလာက္ ႏိုင္ငံနဲ႔လူမ်ဳိးအတြက္ အက်ဳိးရႇိေစႏုိင္ပါတယ္။ ၁၉၅၀ ခုႏႇစ္မ်ားအတြင္းက တ႐ုတ္ျဖဴတိုက္ထုတ္ေရး စစ္ဆင္မႈေတြမႇာ မီဒီယာေတြရဲ႕ တက္တက္ႂကြႂကြ ပါ၀င္လံႈ႕ေဆာ္မႈေတြေၾကာင့္၊ တစ္ႏိုင္ငံလံုး ႏိုးၾကားလာခဲ့ၾကၿပီး ၀ိုင္း၀န္းကူညီခဲ့ၾကတဲ့ သာဓကရႇိပါတယ္။ နာဂစ္ေဘးဒုကၡႀကီး က်ေရာက္စဥ္ကလည္း သတင္းမီဒီယာေတြ တက္ႂကြစြာ ပါ၀င္လံႈ႕ေဆာ္ခဲ့မႈေၾကာင့္ အေထာက္အကူအမ်ားႀကီး ျဖစ္ခဲ့တာကို လက္ေတြ႕ျမင္ခဲ့ၾကရပါတယ္။

ေ၀းေ၀းၾကည့္၊ နက္နက္ေတြး
       
အင္တာနက္ထဲမႇာ အျပန္အလႇန္ ျငင္းခုန္ေနၾကတဲ့ လက္ေရာက္က်ဴးလြန္မႈ ကိစၥဟာ သာမန္ေပါ့ပ္ကိစၥ မဟုတ္ပါဘူး။ ေငြရႇိ၊ ဂုဏ္ရႇိ၊ မ်က္ႏႇာရႇိရင္ ဘယ္သူ႕မႇ ဂ႐ုစိုက္စရာ မလိုဘူး။ ေမာ္ေတာ္ပီကယ္ေလာက္ေတာ့ ေဟာက္ထား၊ ဥပေဒဆိုတာ ေခါက္ ထားဆိုတဲ့ ငါ့ျမင္းငါစိုင္း စိုင္းခ်င္ရာစိုင္းဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြ ပ်ံ႕ႏႇံ႔ေနတာကို တားဆီးကာကြယ္ဖို႔ ကိစၥျဖစ္ပါတယ္။ မီဒီယာေတြက ႏိုင္ငံနဲ႔လူမ်ဳိးရဲ႕အေရးကိစၥမႇန္သမွ်မႇာ တက္တက္ႂကြႂကြ တာ၀န္သိသိ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ေရး ကိစၥလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ျပႆနာတစ္ရပ္ကို ၾကည့္တဲ့အခါမႇာ ေ၀းေ၀းေမ်ာ္ၾကည့္တတ္ဖို႔ လိုပါတယ္။ နက္နက္႐ိႈင္း႐ိႈင္းေတြးတတ္ဖို႔လည္း လိုပါတယ္လို႔ေျပာရင္း နိဂံုးခ်ဳပ္လိုက္ပါေတာ့မယ္။

source:weekly eleven