(၂၀) ကို သိတယ္ေနာ္

မင္းႏုိင္သူ


တင္ပါးေတြ က်ိန္းစပ္ေနၿပီ။

ေနာက္ဆုံးနားခဲ့ရတာက တရုတ္-ျမန္မာနယ္စပ္ တရုတ္ပုိင္နယ္ေျမထဲက ဘန္ေဘာဆိုေသာ ရြာကေလး။ သည့္ေနာက္တြင္ေတာ့ သူတုိ႔ အုပ္စု မနားေတာ့ဘဲ ေကအုိင္ေအစုိးမိုးထားရာ အင္ဖာဖာေတာင္တန္းႀကီးကုိ ျဖတ္သန္း ေမာင္းႏွင္ခဲ့ၾကသည္။ အင္ဖာဖာေတာင္တန္းႀကီးတေလွ်ာက္ လားတေကာင္ သြားသာရုံသာရွိသည့္ လမ္းမ်ား ၊ လွ်ဳိမ်ား ၊ ခ်ဳိင့္မ်ား ၊ ေခ်ာင္းသြယ္ ၊ ေျမာင္းသြယ္မ်ားကုိ ျဖတ္ေက်ာ္အၿပီး ေတာင္ေအာက္ေရာက္ခ်ိန္တြင္ သူတုိ႔အားလုံးတင္ပါးေတြ က်ိန္းစပ္ေနၾကေပၿပီ။

သူတုိ႔ဆုိသည္ကား မုံရြာၿမဳိ႕မွ ဘြဲ႕ရၿပီးစ အလုပ္လက္မဲ့ ေက်ာင္းသားတစု။ ေက်ာင္းၿပီးစ အလုပ္မရၾကေသးမီ ေဒသတြင္းတြင္ တရုတ္ဆုိင္ကယ္မ်ား ေခတ္စားလာသျဖင့္ တရုတ္ျပည္ က်ယ္ေဂါင္ဘက္ကူးကာ ဆုိင္ကယ္ ကယ္ရီကူးလာၾကေသာ ေက်ာင္းသား (၉) ေယာက္ျဖစ္သည္။

တရုတ္ျပည္ဘက္သုိ႔ အသြားတြင္ ရွမ္းျပည္နယ္ေျမာက္ပုိင္း မူဆယ္ဘက္မွ တဆင့္သြားခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္ၿပီး အျပန္အဆင္းတြင္မူ ကခ်င္ျပည္နယ္မွ ေကအုိင္ေအစုိးမုိးထားရာ ေတာင္တန္းႀကီးကုိ ျဖတ္သန္းဆင္းလာၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ မူဆယ္- မႏၱေလးလမ္းေၾကာမွ ျပန္ဆင္းလွ်င္ ဂိတ္ေၾကး အေပးအကမ္းမ်ားသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လမ္းၾကမ္းေသာ္လည္း ဂိတ္ေၾကးေပးရမႈနည္းသည့္ ဒီလမ္းေၾကာကုိ သူတုိ႔ေရြးခ်ယ္ခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။

ေတာင္ေအာက္ေျခ မန္စီၿမဳိ႕နယ္အတြင္း ေရာက္လာၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း သူတို႔ဆုိင္ကယ္ ကယ္ရီအုပ္စု အနားမယူရဲေသး။

“စင္းခန္းတံတားေလးနားေရာက္မွ နားၾကမယ္ေဟ့။ ဒီမွာနားလုိ႔ မျဖစ္ဘူး။ စစ္တပ္ကေကာင္ေတြ ျမင္သြားရင္ စြတ္ေတာင္းမယ္။ ဆက္ေမာင္းမယ္” အုပ္စုေခါင္းေဆာင္ မင္းစုိးေအာင္က ေတာင္ေျခေအာက္က လယ္ကြက္မ်ားၾကား ျဖတ္ေမာင္းရင္း ေနာက္ကုိလွည့္ေအာ္သည္။

ဒီလမ္းခရီးကုိ တျခားအဖြဲ႕တခုႏွင့္ (၅) ႀကိမ္လိုက္ေမာင္း ထားၿပီးေသာ မင္းစုိးေအာင္က သူတုိ႔အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္။ ဘယ္ေနရာတြင္ ဘယ္အဖြဲ႕က အေတာင္းအရမ္းၾကမ္းသည္ ၊ ဘယ္အခ်ိန္တြင္ ဘယ္လမ္းကျဖတ္ပါက ဂိတ္ေၾကးေပးစရာမလုိဆုိသည္တုိ႔ကုိ မင္းစုိးေအာင္ ေနာေၾကၿပီးသား။

မန္စီေဒသခံစစ္တပ္ရင္း၏ ကင္းအဖြဲ႕ႏွင့္မတုိးမီ မန္စီၿမဳိ႕နယ္တြင္းမွ သူတုိ႔ ေဖာက္ထြက္ႏုိင္ခဲ့ၾကသည္။ ကင္းအဖြဲ႕ႏွင့္ တုိးလွ်င္ေပးေဆာင္ရမည့္ ဆုိင္ကယ္တစီး က်ပ္ (၅၀၀၀) ကုိ သူတုိ႔ မေပးခဲ့ၾကရေတာ့။ မန္စီေဒသခံစစ္တပ္က ၾကမ္းသည္။ ေငြေပးရသည့္အျပင္ မထင္လွ်င္မထင္သလုိ အဆဲအဆုိ အထုေထာင္းလုပ္တတ္သည္။

အင္ဖာဖာေတာင္ကုိ ျဖတ္စဥ္ ေကအုိင္ေအ တပ္မဟာ (၃၃) ကုိလည္း သူတို႔ ဂိတ္ေၾကးေပးရပါသည္။
သုိ႔ေသာ္ ထုိဂိတ္ေတြက သူတုိ႔ ဆုိင္ကယ္ကယ္ရီသမားေတြကုိ မရစ္။ “ေယာက္ဖေရ” ေခၚၿပီး ဂိတ္ထဲရွိေသာ အသီးအႏွံမ်ားကုိပင္ ခ်ေကၽြးတတ္သည္။

စင္းခန္းတံတားေလးထိပ္မွ ထမင္းဆုိင္ေလးေရွ႕ေရာက္ေသာအခါ ည(၈) နာရီထုိးလုလု။ က်ိန္းစပ္ပူေလာင္ေနေသာ သူတုိ႔ တင္ပါးမ်ားကုိ ဆုိင္ကယ္ ဖင္ထုိင္ခုံမွ အေျပးအလႊားခြာကာ ထမင္းဆုိင္ေလးထဲ ေျပး၀င္ၾကသည္။

ဒီေန႔ညေတာ့ ဒီထမင္းဆုိင္ေလးမွာပဲ သူတို႔ ေမွးစက္ၾကရေတာ့မည္။ ကခ်င္ျပည္နယ္၏ စက္တင္ဘာ အေအးဒဏ္သည္ သူတုိ႔ကုိ ကခ်င္ဆန္အရက္ေမႊးေမႊးႏွင့္ မိတ္ဆက္ေစသည္။

“ဟုိဘက္တံတားထိပ္က တဲေလးက ဘာလဲကြာ။ ထမင္းဆုိင္ပဲလား”
အခုမွ ပထမဆုံးအေခါက္လုိက္လာသည့္ ျပဴးက်ယ္က ေသာက္လက္စ အရက္ခြက္ကုိ ရွင္းလုိက္ရင္း ကယ္ရီအဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္ မင္းစုိးေအာင္ကုိ လွမ္းေမးသည္။

“အဲဒါ မနက္က်ရင္ မင္းကုိ လည္ၿမဳိညွစ္ၿပီး ဂိတ္ေၾကးေတာင္းမယ့္ တံတားေစာင့္ရဲေတြေနတဲ့ ဂိတ္တဲ”

မင္းစုိးေအာင္အေျဖေၾကာင့္ ျပဴးက်ယ္ ပုခုံးတြန္႔သြားသည္။ ဂိတ္ေၾကး ဂိတ္ေၾကးဆုိသည့္ အသံၾကားတိုင္း နဂုိက ျပဴးက်ယ္ေနသည့္ သူ႕မ်က္လုံးမ်ား ပုိပုိ ျပဴးသြားတတ္သည္။ ပထမဆုံးအေခါက္ ဂိတ္ေၾကးမ်ားၿပီး ဆုိင္ကယ္အရႈံးေပၚပါက သူ႕မိဘက သူ႕ကုိ ေနာက္ထပ္ အရင္းအႏွီးထုတ္ေပးမည္မဟုတ္ဟု အျပတ္ေျပာထားသျဖင့္ ဂိတ္ေၾကးသံၾကားတုိင္း သူလန္႔သည္။

သူတုိ႔အားလုံး ကခ်င္ဆန္အရက္ေႏြးေႏြးေၾကာင့္ စကား၀ုိင္းသြက္လာခ်ိန္တြင္ တံတားတဖက္မွ လူတဦးျဖတ္လာေနသည္။
ထုိသူသည္ သူတုိ႔ တည္းခုိမည့္ ထမင္းဆုိင္ေလးထဲ လွမ္း၀င္လာၿပီး ဘီအီးအရက္တပုိင္းမွာယူသည္။
ဆုိင္ရွင္သည္ အရက္သြားေပးရင္း ထုိသူႏွင့္ စကားစျမည္ေျပာဆုိေနသည္။ သူတုိ႔ ေျပာဆုိသံမ်ားကုိ ျပဴးက်ယ္ အသာနားစြင့္ထားသည္။

တံတားတဘက္ျခမ္းမွကူးလာသူက အရက္တပုိင္းကုန္လုလုတြင္ သူ႕တုိ႔၀ုိင္းဘက္ကုိ လည္ျပန္လွည့္ၾကည့္ရင္း “ေဟ့လူေတြ ခင္မ်ားတုိ႔ မနက္ ဘယ္ႏွစ္စီးျဖတ္မွာလဲ။ ေခါင္းေဆာင္က ဘယ္သူလဲ”ဟု ေမးသည္။

အားလုံးက မင္းစုိးေအာင္ကုိ လက္ညဳိးထုိးျပၾကသည္။

“ေအး…ခင္မ်ားတုိ႔ ဘယ္ႏွစ္စီးလဲ။ က်ဳပ္ဒီည ေငြလုိေနတယ္။ မနက္ေပးရမယ့္ ဂိတ္ေၾကးကုိ ခုကတည္းက ေပးပါ။ မနက္ဂိတ္ျဖတ္ခ်ိန္ က်ဳပ္မႏုိးေသးရင္ ကုိေအာင္ပြင့္ကုိ ေပးၿပီးသားလို႔ ေျပာလုိက္”
ထုိသူ႕စကားကုိ အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္ မင္းစုိးေအာင္ ဘယ္လုိ တုန္႔ျပန္ရမည္မသိ။ ေၾကာင္အမ္းအမ္းျဖစ္ေနသည္။

ထုိအခုိက္ စားပြဲ၀ုိင္းမွ ျပဴးက်ယ္ထလာသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ေအာင္ပြင့္ဆုိသူကုိ လက္ညဳိးထုိးၿပီး
“ေဟ့ေရာင္…မင္းက ဟုိဘက္က ဂိတ္ေစာင့္ရဲမုိ႔လား။ လာ အျပင္ထြက္ခဲ့ မင္းနဲ႔ငါ ေျပာစရာရွိတယ္”ဟု ဆုိကာ ထုိသူကုိ ဆုိင္အျပင္လုိက္ခဲ့ရန္ လက္ယပ္ေခၚသည္။

ျပဴးက်ယ္စကားေၾကာင့္ မင္းစုိးေအာင္ ေခါင္းနပန္းႀကီးသြားသည္။ မႀကီးခံႏုိင္ရုိးလား။ ျပဴးက်ယ္ဆုိသည့္ေကာင္ ရဲကို ဆုိင္အျပင္ေခၚထုတ္ၿပီး ဘာေတြရစ္မည္မသိ။ ျပႆနာေပၚလွ်င္ သူပဲရွင္းရဦးမည္။ ျပဴးက်ယ္ကုိ လုိက္ဆြဲမည္ႀကံေနစဥ္ ရဲက ေခါင္းေလးငုိက္စုိက္ငုိက္စုိက္ျဖင့္ တံတားတဘက္ျပန္သြားေတာ့သည္။

ျပဴးက်ယ္ကေတာ့ ေခါင္းေမာ့ရင္ေကာ့ရင္း လက္မတေထာင္ေထာင္ျဖင့္ ထမင္းဆုိင္ေလးထဲျပန္၀င္လာသည္။

“ျပဴးက်ယ္…မင္းဘယ္လုိ ကြဳိင္ရွာလုိက္တာလဲ။ မနက္က်ရင္ေတာ့ ကြဳိင္ပဲကြာ”

မင္းစိုးေအာင္အေျပာကုိ ျပဴးက်ယ္က ခနဲ႔ၿပဳံးၿပဳံးကာ

“ကြဳိင္ရွာတာမဟုတ္ဘူးကြ။ ကြဳိင္ရွင္းလာတာ။ ငါဘာမွ မလုပ္ပါဘူး သူ႕ကုိ မင္း (၂၀) ကုိသိလားလုိ႔ပဲေမးလုိက္တာ”
“ဘာ (၂၀) လဲ။ ဘယ္က (၂၀)လဲ” အားလုံးက ၀ုိင္းေမးၾကသည္။

ျပဴးက်ယ္က အားလုံးကုိ အ ရန္ေကာဆုိသည့္အၾကည့္ျဖင့္ တခ်က္ေ၀့ၾကည့္လိုက္သည္။

“ဘာ(၂၀)ရမလဲ။ တုိ႔စစ္ကုိင္းတုိင္းမွာ သူ႕အထက္ ဘယ္အဖြဲ႕မွ မရွိေတာ့တဲ့ ေထာက္လွမ္းေရး (၂၀) ေပါ့ဟ။ ေထာက္လွမ္းေရးေတြဘာေတြထည့္မေနနဲ႔ (၂၀) ဆုိတာနဲ႔တင္ သူတို႔ ဌာနဆုိင္ရာေတြက နားလည္ၿပီးသား။ မင္းတုိ႔သာ ငတုံးေတြမုိ႔”

“အင္း…ဆုိုပါဦး..မင္းက (၂၀) ကို သိလားဆုိတာနဲ႔ ဟုိငနဲက လစ္သြားေရာလား”

မင္းစုိးေအာင္က ေမးခြန္းဆက္ထုတ္သည္။

ျပဴးက်ယ္က သူ႕သြားက်ဲက်ဲႀကီးမ်ားကုိ ၿဖဲလုိက္ရင္း
“ငါ့ဇာတ္လမ္းမွာ မင္းလည္းပါသကြ။ ဗီလိန္ေနရာကေပါ့ကြာ….ဟီး။ ငါက မင့္ (၂၀) ကို သိတယ္ေနာ္လို႔ ႀကိမ္းေမးေလးေမးလုိက္တာနဲ႔တင္ သူကနည္းနည္းေတာ့ လန္႕ေနၿပီကြ။ ေနာက္ေတာ့ငါက မင္းဟာ ဆုိင္ကယ္ကယ္ရီေခါင္းေဆာင္လုပ္ၿပီး စိတ္ၾကြေဆးေတြသယ္ေနတယ္ သတင္းၾကားလို႔ ငါက ေနာက္က လုိက္ေနတဲ့အေၾကာင္းေလးပဲ ေျပာလုိက္ပါတယ္။ သူက ဟုတ္ကဲ့ခင္ဗ် ၊ ဟုတ္ကဲ့ခင္ဗ်ေတြျဖစ္လာၿပီး။ မနက္က်ရင္လည္း တံတားျဖတ္ခမေပးပါနဲ႔ တံတားေစာင့္က်န္ ရဲ(၂) ေယာက္ ကုိလည္း သူေျပာထားလုိက္ပါ့မယ္လုိ႔ ကတိေတြေပးသြားသဗ်ာ။ ငါ…အဲဒီသတၱ၀ါကို စြတ္ေဟာက္ရဲတာလည္း မေျပာနဲ႔ေလကြာ။ ထမင္းဆုိင္ရွင္နဲ႔ သူနဲ႔ စကားေျပာေနတာကုိ ငါနားစြင့္ထားတာ။ အဲဒီကတည္းက သူက ရဲတပ္ဖြဲ႕ထဲေရာက္တာ မၾကာေသးဘူးဆုိတာ သိလုိက္ရသဟ။ ဒါနဲ႔ငါလည္း ညကတည္းက ဂိတ္ေၾကး ႀကဳိတင္လုိခ်င္တဲ့ေကာင္ကုိ မွတ္ေလာက္ေအာင္ စြတ္ေဟာက္ပစ္လုိက္တာ”ဟု ဇာတ္စုံခင္းျပေလသည္။
ထုိအခါက်မွ သူတုိ႔တဖြဲ႕သားလုံး ဟင္းခ်ကာ အရက္ခြက္မ်ားကုိ ကုိင္ေျမွာက္ရင္း ခ်ီးယားလုိက္ၾကေလ၏။

မုိးစင္စင္လင္းေသာ္ ျပဴးက်ယ္သည္ ဆုိင္ကယ္ (၈) စီးကုိ ဦးေဆာင္ကာ တံတားကုိျဖတ္ေလသည္။

တံတားတဘက္ထိပ္မွ ရဲသုံးေဖာ္သည္ တန္းစီေစာင့္ဆုိင္းရင္း ျပဴးက်ယ္ကုိ လက္ကေလးတျပျပျဖင့္ ႏႈတ္ဆက္ေနရစ္ခဲ့ၾကေတာ့၏။